Neerlandia. Jaargang 8

[p. 161]

[December 1904]

16 December 1904.

Heden wordt het stoffelijk overschot van President Kruger te Pretoria aan den schoot der aarde toevertrouwd. Wij weten dat allen en hebben het lang te voren vernomen. Velen onzer namen met woord of daad deel aan den plechtigen begrafenisstoet, die van Zwitserland naar Oud-Holland en van Oud-Holland onder Nederlandsche vlag over zee naar het zuidelijk halfrond trok en wij allen begeleidden den droeven tocht met onze gedachten en gebeden. Toch trilt heden in aller harten een snaar van smart, van trots en van hoop.

Van smart, dat een der grootste zonen van den alouden Hollandschen stam, door zijne landgenooten uit hun midden verkoren en hoogverheven, van zijn voetstuk werd gerukt, voordat zijn loopbaan was geëindigd en door valsche staatkunde en ruw geweld werd ten val gebracht.

Van trots, omdat deze kloeke en groote Afrikaner, wiens hand nooit faalde, wiens moed nimmer wankelde, wiens geloof bergen verzette, behoorde tot den Nederlandschen stam, wiens roemrijk verleden balsem giet in de wonden van het heden en een lichtstraal werpt in eene duistere toekomst.

Van hoop, omdat Kruger en zijn volk ons hebben geleerd niet moedeloos te worden bij schijnbaren ondergang, onwrikbaar pal te staan voor eenmaal aanvaarde beginselen, goed en bloed te offeren voor edeler goederen, en uit de puinhoopen van het verleden bouwsteenen te vormen voor eene nieuwe toekomst.

Met ontbloot en gebogen hoofd scharen ook wij ons in lange rijen onder de tienduizenden landgenooten van den grooten doode en staren in het zwijgende graf. Wij hebben

[p. 162]

aanspraak op een bescheiden plaats, want ook wij hebben hem gekend, geëerd en bewonderd, toen hij bij herhaling vertoefde in ons midden en blijkbaar nergens liever verwijlde dan in het land, dat zijne taal sprak en zijn geloof beleed. Terwijl wij luisterden naar de woorden van rouw en van troost, tot zijne verslagen bondgenooten gericht, en onze gedachten afdwalen naar het rijk verleden, dat langzaam wegzinkt in het graf, is het ons alsof eene diepe stem daaruit oprijst en tot ons spreekt:

‘Wat staat gij en treurt als mannen, die geen hoop hebben?

Gaat heen en leert van mij, nimmer te rusten, noch te wanhopen, zoolang het dag is; helpt veeleer mijn volk met uwe kennis, met uw geld, met uw goed; arbeidt aan de wedergeboorte uwer stamverwanten, die een ongeschreven recht verwierven op uwe liefde en eerbied; en uit den afgehouwen tronk zal een rijsken voortkomen, dat eenmaal mijne taak weder opneemt en onder gunstige omstandigheden voltooit. - Gaat in vrede. - Wie gelooven, haasten niet.’

Namens het Hoofdbestuur der Nederlandsch Zuid-Afrikaansche Vereeniging:

Jhr. J.A. Van Kretschmar Van Veen,

wd. Voorzitter,

K.F. Van den Berg,

Penningmeester,

Paul den Tex,

Secretaris.