Neerlandia. Jaargang 2

Angola.

Het verslag van den Belgischen Onder-Consul te Mossamedes, Angola, heeft ten zeerste de aandacht getrokken van de Belgische hladon.

Onze Onder-Consul, de Heer Ch. Ivens, heeft een reis gedaan van 18 maanden door verschillende deelen van Zuidelijk Angola, heeft zich op de hoogte gesteld van de Europeesche voortbrengselen, die daar een veld van afzet vinden en is tot de overtuiging gekomen, dat hier geen beter markt kan gevonden worden dan de streek van Zuidelijk Angola bekend onder den naam van Benguela.

In Angola zijn bijna al de ingevoerde goederen van niet-Portugeeschen oorsprong. Desniettegenstaande zijn Belgische voortbrengselen, uitgezonderd de geweren voor inboorlingen en een weinig cement, daar onbekend. Belgische huizen ontbreken volkomen in deze streek, waarvan de belangrijkheid uit een handelsoogpunt, in de laatste jaren aan 't licht gekomen is. De Onder-Consul is er van overtuigd, dat een handelshuis, dat als middenpunt van zijn handelsverrichtingen een plaats zou kiezen, nogal verre van de kust gelegen, zooals Kakonda, Biheland of Bailundu, zeker slagen zou. Hij maakt oen zeer grondige studie van de artikelen, die uit Angola kunnen uitgevoerd worden en van de Europeesche voortbrengselen, die ingevoerd worden, met prijzen, enz. Bij deze laatste doet hij vooral uitkomen van welk belang de in Angola gevestigde Boeren zijn als afne-

[p. 10]

mers van Europeesche voortbrengselen. Hij somt tal van voorwerpen op, die door onze nijverheid tegen concurreerende prijzen vervaardigd werden en die daar gretig door de Boeren zouden gekocht worden.

Dit laatste heeft dan ook zeer sterk de aandacht getrokken. Het vermelden van het feit, dat in Angola op verschillende plaatsen (Humpata, Hanja, Kakonda, Bihee) Boeren gevestigd zijn, die onze Taal spreken, scheen voor die bladen een veropenbaring. Ze halen dan ook het slot van het verslag aan, waarin de schrijver zegt dat het Zuidafrikaansch Nederlandsch zich gaandeweg in deze streken verbreidt; dat in de handelsbetrekkingen met de Boeren de kennis van hun taal onmisbaar is daar ze er geen ander verstaan; dat deze omstandigheid voor de Belgen, die Nederlandsch kennen, juist zeer gunstig is, daar de taalgemeenschap een machtig middel voor de verbroedering is.

Wat zouden die bladen dan nog meer verbaasd zijn, wanneer men hun verzekerde en bewees, dat de Boeren thans over geheel Zuid-Afrika verbreid zijn ten getale van een 500,000 Nederlandschsprekenden en dat het zwarte menschdom aldaar, voor de groote meerderheid het Kaapsch-Hollandsch spreekt, en dat zeer vele zwarte het als moedertaal hebben aangenomen!