Logo DBNL
Nederlandse Letterkunde. Jaargang 18 (2013)

Nederlandse Letterkunde. Jaargang 18

(2013)– [tijdschrift] Nederlandse Letterkunde–rechtenstatus Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende

Het DNA van de Stijl in autobiografische romans
Lut Missinne (Westfälische Wilhelms-Universität Münster)

Abstract

The autobiographical genre, booming these days, has aroused interest of pragmatic literary approaches that focus on the effects of a text on the reader. They do not highlight questions about the demarcation of the autobiographical genre, but focus on why a reader reads a novel as an autobiographical text. Therefore, the effect of authenticity is the central point. This approach requires attention to intratextual strategies and to stylistic devices. In this article I will concentrate on the kind of stylistic devices that function as autobiographical and authenticity markers. I will illustrate these by analysing fragments from the novel ‘Het lied en de waarheid’ by Helga Ruebsamen and the autobiographical text ‘Walsenkoning’ by Louis Ferron.

In de essaybundel Kersebloed (1990) vertelt Charlotte Mutsaers een anekdote uit de tijd dat ze les gaf aan de kunstacademie. Ze liet de academieklas uit het hoofd een tekening maken van het Paleis op de Dam. Op grond daarvan kon ze de ware kunstenaars uit de klas halen, gemiddeld niet meer dan drie op vijfentwintig. Die tekeningen sprongen namelijk in het oog: ‘Ten eerste door de onbevangen ernst en de overtuiging waarmee ze gemaakt waren, wat je alleen al aan het handschrift kon zien. Ten tweede door het opmerkelijke tegenstrijdige feit dat ze het paleis stukken beter hadden weten te treffen; terwijl ze er op allerlei essentiële punten juist veel meer van afweken, met andere woorden: het was de vertekening die de inhoud vorm gaf (q.e.d.).’1 Datzelfde geldt voor het schrijven, vindt Mutsaers: ‘Het enige noemenswaardige verschil tussen de schrijver en de niet-schrijver is de vormkracht. Zoals ook het enige verschil tussen een goed en een slecht boek de vormkracht is.’2 Om die vormkracht te bereiken is de rede nodig, maar dat betekent geenszins dat het gevoel wordt uitgesloten. Net in de vorm zit het gevoel en daarin ligt het vermogen van literatuur om te ontroeren. ‘Het verstand geeft het gevoel vorm.’3 In ‘Vermaledijde moeders, gebenedijde schrijvers’, een essay uit Kersebloed over Poil de carotte van Jules

Renard, citeert Mutsaers de door haar bewonderde auteur instemmend: ‘tederheid behoeft stijl’4 en ook is ze het volmondig eens met zijn onderscheid tussen ‘vertellers’ en ‘schrijvers’: ‘men vertelt wat men wil; men schrijft niet wat men wil; men schrijft zichzelf.’5 Mutsaers en Renard zeggen hier twee belangrijke zaken over stijl, die men simplifiërend als volgt kan samenvatten: stijl en inhoud zijn niet van elkaar te scheiden en in de stijl drukt een auteur zijn eigenste zelf uit.6

Stijl en autobiografie

In de opvatting dat stijl de expressie is van individualiteit, ligt een reden waarom zovele auteurs beweren dat hun romans ‘echter’ zijn dan een autobiografie ooit zou kunnen zijn. Er zijn over de relatie tussen stijl en eigenheid echter ook tegenovergestelde geluiden op te vangen, waarin stijl verantwoordelijk wordt geacht voor een distantiëring van het persoonlijke.7 In de recente mode van autobiografisch schrijven en als verweer tegen de kritiek daarop wordt stijl geregeld ingezet ter verdediging van autobiografische boeken. ‘Waargebeurd’ mag, op voorwaarde dat er zorg wordt gedragen voor stilistische kwaliteit. Stijl krijgt in deze opvatting ook vaak de taak toegeschoven om de beschreven feiten boven het strikt anekdotische niveau uit te tillen en er een universelere dimensie aan te geven.8

In dit artikel wil ik deze problematische en paradoxale verhouding tussen stijl en autobiografisch schrijven nader onderzoeken. Ik ga daarbij uit van een taalpragmatische opvatting over het autobiografische genre. Het autobiografisch karakter van een tekst beschouw ik niet als het effect van overeenstemming tussen de feiten die in het boek worden beschreven en werkelijk gebeurde feiten. In de meeste gevallen is de lezer immers niet in staat om deze feiten te verifiëren. Lezers beslissen op grond van echtheidssignalen en fictionaliteitssignalen of ze een tekst al dan niet autobiografisch lezen. Deze echtheidssignalen kunnen expliciet zijn, bijvoorbeeld een naamsovereenkomst tussen auteur, verteller en personage, een signaal dat Philippe Lejeune in Le pacte autobiografique (1975) uitvoerig heeft toegelicht. Maar ze kunnen ook subtiel en impliciet zijn, zoals bijvoorbeeld de temporele presentatie van de gebeurtenissen, met een dynamiek van distantiëring en toenadering tussen verteller en personage. Dergelijke teksteigenschappen worden gerealiseerd via stilistische procédés die ervoor zorgen dat de vertelde ervaringen authentiek overkomen. Authenticiteit beschouw ik dus als het effect van een autobiografische tekst op de lezer, een effect dat door vorm en stijl wordt bereikt.9 Stilistisch onderzoek kan ertoe bijdragen de werking van dergelijke effecten in kaart te brengen.

Men kan stijl definiëren als het complex van typische linguïstische patronen op morfologisch, syntactisch en semantisch vlak. Leech & Short (1981) zijn toonaangevend geweest op het vlak van gedetailleerd stijlonderzoek in al zijn linguïstische finesses en ze hebben uitvoerige modellen opgesteld van mogelijkheden om uitspraken en gedachten van personages in literaire en niet-literaire teksten te representeren. Stijl kan echter ook in de brede zin van het woord worden gehanteerd, een gebruik waarbij ik mij hier aansluit. In de ruime betekenis kan stijl ‘ieder denkbaar aspect van de taal omvatten: zowel woordkeuze, het gebruik van stijlfiguren of beeldspraak, zinsbouw en compositie, als tonaliteit en gevoelswaarde’.10 Belangrijk bij een stijlanalyse is dat ze beoogt de formele beschrijving van stilistische eigenschappen voor de interpretatie van de tekst in te zetten. Het gaat er dus om dat de stijlkenmerken

geïnterpreteerd worden in hun semantische en pragmatische implicaties.11 Hoe een personage kijkt, voelt en denkt, is niet los te zien van de specifieke taal waarin de auteur dit heeft verwoord. Door de formuleringswijze wordt bijvoorbeeld een bepaalde vertelinstantie of focalisatie gerealiseerd, die dan weer op de lezer een bepaald effect heeft.

Stijl en authenticiteit

Stijl en authenticiteit is naast ‘stijl en individualiteit’ een onlosmakelijk duo. Dat blijkt uit vele uitspraken, zowel van critici als van auteurs. In een recensie van Sprakeloos (2010) van Tom Lanoye probeerde Cyriel Offermans critici die Lanoye te barok vonden, als volgt de mond te snoeren: ‘alleen een onverbeterlijke iezegrim zwicht niet voor de authenticiteit van zijn emoties, waarvan de onmiskenbaarheid juist blijkt uit het vuur, de virtuositeit, de lenigheid, de generositeit van zijn beelden en vergelijkingen.’12 Het alom bejubelde boek van Lanoye over zijn moeder, die aan dementie leed en een paar jaar tevoren was overleden, is volgens Offermans in de eerste plaats geslaagd door de vorm ervan. Zowel de peetvader van de autobiografie, Jean-Jacques Rousseau, als die van de autofiction meer dan twee eeuwen later, Serge Doubrovksy, wilden om op een waarachtige manier over zichzelf te kunnen schrijven een nieuwe taal uitvinden, ‘un langage aussi nouveau que mon projet’ beloofde Rousseau, Doubrovsky sprak van ‘l'aventure de la langue’.13 Een eigen stijl ondersteunt het authenticiteitseffect.

Maar ook over de verhouding tussen stijl en authenticiteit bestaan er tegengestelde opvattingen. Wie in stijl eerder een verpakking ziet, zal stilistische eigenaardigheden of opvallende kenmerken in een autobiografie als ‘oneerlijk’ beoordelen, want verhullend voor de inhoud. In deze (erg traditionele) visie is een grote mate aan stilistische verfijning een teken dat het heden van de schrijfhandeling en het willekeurige van het vertellen sterk worden benadrukt ten nadele van het verleden en de trouw aan het geheugen. Toen Erwin Mortier Gestameld liedboek (2011) publiceerde, een verhaal over zijn demente moeder, oordeelden de recensenten over de rol van stijl voor het authentieke effect erg uiteenlopend. De een vond dat de auteur zich had bezondigd aan ‘ijdel mooischrijven’14 of dat de hoogdravende stijl botste met de opgeroepen emoties,15 terwijl de ander sprak van een ‘integer en indrukwekkend’ boek, ‘geen roman, maar een persoonlijk verslag’.16

Voor wie stijl ziet als een essentiële dimensie van het geschrevene zijn stijlelementen ‘symptomatisch’ en als drager van oprechtheid in staat om een authentiek beeld van een persoonlijkheid te bieden.17 In zijn invloedrijke artikel over stijl in de autobiografie benadrukte Jean Starobinski de functie van stijl als een impliciete autoreferentiële dimensie van een tekst: ‘la marque individuelle du style revêt une importance particulière, puisqu'à l'autoréférence explicite de la narration elle-même, le style ajoute la valeur autoréférentielle implicite d'un mode singulier d'élocution.’18 ‘[Le style] prétend renvoyer à la vérité “intérieure” de l'auteur.’19 Belangrijk hierbij is dat Starobinski de kwestie van stilistische authenticiteit in autobiografische geschriften verbindt met de temporele afstand tussen het moment van het schrijven en het moment van het beleven. Elke autobiograaf wordt geconfronteerd met deze kloof, waardoor elk spreken over het verleden ‘vertekenend’ is. Maar de autobiograaf kan tegelijk niet anders dan vanuit het nu spreken om vroegere ervaringen een stem

geven. Men kan daarom ook zeggen dat zijn stijl in plaats van ontrouw aan het verleden, trouw uitdrukt aan het heden waarin het geschrift tot stand komt. Stijl hoort onvermijdelijk bij het nu-moment van het vertellen. Het is de performatieve dimensie van het autobiografische schrijven die het authenticiteitseffect van stijl mogelijk maakt. Stijl heeft daarmee de paradoxale eigenschap dat ze net door het weergegeven verleden op afstand te houden de authenticiteit van deze weergave bewerkt.

‘Il n'y a pas d'autoportrait non ressemblant, car la ressemblance n'est nullement dans l'image représentée, mais dans la présence du moi à l'intérieur de sa parole.’20 In de taal zelf ligt de authenticiteit, aldus Starobinski in zijn studie over Jean-Jacques Rousseau. Er is een samenvallen van de taal (‘le parole’) en het ‘zelf’ (‘le soi’). ‘Le language est devenu le lieu d'une expérience immédiate, tout en demeurant l'instrument d'une méditation.’21 Starobinski verbindt met stijl ook een toekomstgerichtheid: in de mate waarin stijl het project onthult, is ze ook naar de toekomst gericht, namelijk naar een specifieke manier om zich aan de ander, de lezer, bloot te geven.22

 

Rousseau was zich van in zijn Confessions al zeer bewust van deze stijlkwestie en becommentarieert ook de temporele kloof waarvan Starobinski spreekt. Hij maakte zich zorgen over de stijl die hij zou gebruiken, hoewel het hem aan zelfvertrouwen over zijn hele opzet niet ontbrak: ‘Voor wat ik te zeggen heb zou ik een taal moeten uitvinden die even nieuw is als mijn onderneming; want welke toon, welke stijl moet ik nemen om die immense chaos te ontwarren van zo verschillende, zo tegenstrijdige, vaak zo levendige en soms zo sublieme gevoelens waardoor ik onophoudelijk werd beroerd?’23 Die absolute uniciteit van taal achtte hij noodzakelijk omdat ze moest dienen om een absoluut unieke persoonlijkheid uit te drukken in een uniek experiment: ‘Ik ga iets ondernemen dat nooit eerder is gedaan en dat, als het eenmaal is uitgevoerd, niet zal worden nagevolgd. Ik wil aan mijn medemensen een mens laten zien zoals hij werkelijk is en die mens, dat ben ik zelf. Enkel en alleen ik zelf. Ik ervaar mijn eigen innerlijk en ik ken de mensen. Ik ben niet gemaakt als enig ander mens die ik heb ontmoet. Ik durf zelfs te geloven dat ik niet gemaakt ben als enig ander mens ter wereld.’24 Het resultaat zal een ongewone, chaotische stijl zijn, niet alleen omdat hij over verwarde en tegenstrijdige gevoelens en ervaringen zal spreken, maar ook omdat Rousseau zich bewust is van de hierboven beschreven discrepantie tussen de voorbije ervaring en het latere moment van het schrijven, een afstand die hij slechts in taal kan vatten: ‘Ik zal de toestand van mijn ziel in dubbel opzicht schilderen, te weten op het moment dat iets mij is overkomen en op het moment dat ik het beschrijf; mijn ongelijkmatige en natuurlijke stijl, nu eens snel dan weer verward, nu eens wijs dan weer dwaas, nu eens ernstig dan weer vrolijk zal zelf deel uitmaken van mijn verhaal.’25

 

Welk effect stilistische kenmerken van autobiografische teksten op de lezer kunnen hebben, wil ik vervolgens illustreren aan de hand van twee voorbeelden. Ik focus daarbij op de temporele afstand van het vertellen. Het gaat om de roman Het lied en de waarheid van Helga Ruebsamen uit 1997 en De Walsenkoning. Een duik in het autobiografische diepe (1993) van Louis Ferron. Elk op hun eigen manier zijn dit hybride autobiografische boeken. Het lied en de waarheid is een roman, die niet (in Lejeuni-

aanse zin) als autobiografisch wordt gepresenteerd. Het boek wordt als een roman aangekondigd, het hoofdpersonage draagt niet dezelfde naam als de auteur. Voor wie de persoonlijke geschiedenis van de schrijfster niet kent, zijn er in het boek zelf, noch in de paratekst signalen dat het autobiografisch zou zijn. De Walsenkoning, het eerste deel van Ferrons Haarlemse trilogie, wordt autobiografisch geduid door zijn ondertitel. Hier is er wel naamsovereenkomst tussen de auteur en het personage, maar in de loop van het boek wordt met allerlei fictionele elementen de indruk van een ‘echt’ levensverhaal ondermijnd.

Helga Ruebsamen en Louis Ferron

Ik analyseer van de twee genoemde boeken de openingspassages. De eerste is het begin van Het lied en de waarheid. Het verhaal gaat over de vijfjarige Louise Benda die opgroeit op Java maar vlak voor de Tweede Wereldoorlog met de familie naar Nederland reist, waar Louise zich vervreemd voelt. Ze moet onderduiken en blikt later als volwassene terug op dit verleden. Het boek werd als roman op de markt gebracht en er zijn geen naamsverwijzingen noch expliciete aanduidingen dat het hier om iets anders dan een roman zou gaan. Toch werd Het lied en de waarheid zo goed als meteen als een autobiografische roman gelezen.26 De peritekst, met name de interviews met Ruebsamen en ook de presentatie door de uitgeverij bij verschijning gaven daartoe direct het sein. In een interview naar aanleiding van de nominatie van het boek voor de Gouden Uil zei de schrijfster dat ze zich lang had verzet tegen het schrijven van een autobiografische roman,27 maar niettemin ‘... dacht dat ik ook wel met een heleboel dingen zat die ik niet vertelde, uit gêne, uit onwil, uit luiheid. Daarom wou ik toch een deel van die geschiedenis gaan vertellen. Het mocht geen autobiografie worden, want ik streefde niet naar letterlijke waarheden, maar ik vond wel dat ik wat in het verhaal zou gebeuren zelf ervaren moest hebben. Het werd dus een roman.’28 Met die typisch dubbelzinnige houding - ‘het zijn eigen ervaringen, maar het is geen autobiografie’ - claimt Ruebsamen (alsof een autobiografie per se uit zou zijn op ‘letterlijke waarheden’) tegelijk een echtheidseffect én het recht op fictionalisering.

Interessant is hoe de auteur de autobiografische suggestie aan het begin van het boek weet te verbergen. Dat doet ze door niet in de modus van een herinneringsroman te starten (met een terugblikkende ik-verteller), maar door het verhaal te laten beginnen vanuit het perspectief van de kleine Louise. Pas na een bladzijde of acht wordt Louises verhaal onderbroken door de eerste van een reeks korte terugblikkende beschouwingen van het volwassen ik: ‘Of zijn deze herinneringen vals?’29 Deze korte passages zijn meestal sterk metaforisch van aard en gaan over het herinneringsproces en de beperktheid van het geheugen. Dat ze in de kritiek erg uiteenlopend geapprecieerd werden, doet hier niet terzake, wel dat het voor de meeste lezers net deze passages zijn waarvan een autobiografisch signaal uitgaat, zoals G. Raat schreef: ‘De sterkste suggestie dat het eigen leven wordt beschreven, gaat echter uit van de quasi-autobiografische verteltrant. Zoals veel verhalen van Ruebsamen, is Het lied en de waarheid gegoten in de vorm van een terugblik. Het is een beproefde wijze van vertellen, die de verteller de mogelijkheid biedt het eigen verleden van commentaar te voorzien.’30

Op de openingsbladzijde is dat nog niet het geval.

Elke dag, zodra de zon onderging, klommen langs de muren van onze waranda kleine hagedissen omhoog.
‘Daar zijn de tjitjaks al.’
De nachtmensen staken de lampen aan, in de kamers en op de waranda. De theemevrouwen namen afscheid en gingen naar huis. De dag was voorbij, de nacht begon.
Mijn moeder liep mee met de visite tot onder de waringin en wuifde de bezoeksters en de kinderen na. Ik stond op de waranda en luisterde naar de geluiden die van de Lembangweg kwamen. Ik kon horen dat de auto's naar boven reden, de berg op, waar de zon al in de vulkaan lag te slapen. Of dat ze naar beneden gingen, naar Bandoeng, de stad waar de dierentuin was en de kliniek van mijn vader. Er was vaak feest in de stad, dan reden de auto's sneller. Mijn moeder kwam terug; ik hoorde haar zingen voordat ik haar zag. Ze haastte zich niet, ze slenterde en stond af en toe stil, zodat de lichte vlek, die zij in het donker was, maar heel langzaam groter werd. Als het eenmaal zover was dat ik meer van haar kon onderscheiden dan de kleur van haar jurk, dan zag ik ook haar witblonde krulletjes en zelfs haar lichte ogen. Ze was dan al zo dichtbij dat ze mij kon aanraken.
‘Ziezo, de waranda is weer voor ons alleen,’ zei mammie. Ze strekte zich uit op de sofa en wenkte mij. ‘Al dat bezoek,’ zuchtte ze, ‘en nooit eens iemand met wie je kunt praten.’ (9)

Het begin van het verhaal is in de typische tempus van een fictioneel relaas, het ‘episch preteritum’. Er is geen suggestie van een diachronische dimensie, want er is geen temporele afstand tussen de verteller en het gebeurde. In de eerste zin suggereren ‘de muren van onze waranda’ zelfs dat de lezer bekend is met de situatie. Hij stapt als het ware in het ‘deictische centrum’ van Louise, neemt naast haar een positie in in de fictionele wereld waarin zij zich bevindt. Bekijkt men zoals Dan McIntyre31 dergelijke deictische aanduidingen (‘hier’, ‘nu’, ‘onze’,...) vanuit een cognitief perspectief, dan kan men vaststellen dat ze de positie van de lezer in het vertelde verhaal mee bepalen.

De woorden van de optredende personages, van de moeder (en mogelijk ook van de ‘nachtmensen’, op dit moment weet de lezer nog niet wie daarmee bedoeld zijn) worden in de directe rede weergegeven, waardoor deze passage een sterk scenisch karakter krijgt. De woordkeuze is aangepast aan het kind, bijvoorbeeld ‘mammie’. De meeste zinnen zijn kort, de langere zinnen hebben een eenvoudige nevenschikkende structuur, er komt hoogstens een tweede niveau voor wanneer er relatiefzinnen of een gevolgzin worden gebruikt. Dat zijn zowat de meest complexe zinsstructuren aan het begin van de roman. Op grond van deze stilistische eigenschappen kan de lezer besluiten dat de focalisatie van dit verhaal beperkt is tot die van het kind. Verder in het verhaal komen daar meer aanwijzingen voor, bijvoorbeeld wanneer Louise, die oom Felix stiekem uit kleine flesjes ziet drinken, denkt dat hij die zo snel achterover slaat omdat zijn ‘toverdrank’ vies smaakt (71) of de overspelscène tussen Felix en haar moeder die ze onwetend ‘verraadt’ aan haar tante. Dat de focalisatie tot het meisje beperkt is, blijkt ook uit haar waarnemingen en handelingen. De waarnemingswerkwoorden hebben Louise als subject. Zij bekijkt haar omge-

ving (‘ik zag’, ‘ik kon onderscheiden’, ‘zag ik’), ze luistert nauwgezet (‘ik luisterde’, ‘ik kon horen’, ‘ik hoorde’) en slaat de handelingen van haar moeder gade (‘moeder liep mee’, ‘wuifde de bezoeksters en hun kinderen na’, ‘kwam terug’). Een onopvallende metafoor suggereert een kinderlijke fantasie: ‘de zon lag te slapen’, een uitweidend detail kenmerkt haar typisch kinderlijke interesse: ‘de stad waar de dierentuin was en de kliniek van mijn vader.’ Samenvattend kunnen we zeggen dat de stilistische kenmerken op deze pagina de blik van een kind suggereren, waardoor de lezer de indruk heeft in de verleden tijd op Java te stappen. Ruebsamens aarzeling om haar boek als een autobiografische roman te presenteren toont zich in de insteek van dit boek. Voorlopig zijn er geen aanwijzingen om hier autobiografisch te lezen en suggereert de presentatie van de vertelling een fictioneel verhaal.

 

Vergelijken we hiermee de eerste pagina van De Walsenkoning. Een duik in het autobiografische diepe (1993)32 van Louis Ferron, die ooit beweerde: ‘Aan waarden en waarheden heb ik geen boodschap. Achter iedere waarheid schuilt een tegengestelde waarheid.’33 Van een auteur die dit beweert, verwacht je geen autobiografische boeken. In De Walsenkoning, waarin de hoofdpersoon gewoon Aloysius/Louis Ferron heet, zegt de ik over zijn vriend Metz, die schrijver is: ‘Ik heb, alweer in tegenstelling tot Metz, nooit een autobiografisch werk willen schrijven. Ik haat alles wat naar de autobiografie zweemt. [...] Roman of autobiografie, het is niets dan ijdelheid, niets dan lafheid ook.’ (85) Toch gaat het werk van Ferron vaak op zijn eigen leven terug. In zijn roman Over de wateren uit 1986 zijn de woonplaats (H = Haarlem) en de Duitse vader van de auteur herkenbaar, maar lijkt de naam van het hoofdpersonage, Leopold Venohr, slechts bij benadering op Louis Ferron.34 In De Haarlemse Trilogie (2006), die De Walsenkoning. Een duik in het autobiografische diepe; Een aap in de wolken. De niet zo vrolijke ballade van een monter ingezet kunstenaarschap en Viva Suburbia. Een geschiedenis van het verhoopte geluk bevat, heet de ik-verteller Louis Ferron. De Walsenkoning is een duik in de kindertijd en jeugd van Ferron, een duik die haast letterlijk valt te nemen, want zijn verleden krijgt geregeld de trekken van een kelder, een afgesloten hol of een onderwereld. Het boek begint als volgt:

Altijd wel wat. Vaak uit het leven gegrepen. Soms om te lachen. De sigarenzaak waar ik zojuist een pakje shag had gekocht ligt aan het De Ruyterplein, pal naast het café, dat volgens mijn vriend Metz, door ene ‘Schriek’ gedreven wordt. In de spiegeling van de caféruit meende ik een veeg van Esthers rode haar te zien slierten en ik wist dat dit het laatste was dat ik ooit van haar zien zou. Dat rode, nooit gekamde, altijd springerige en in de zon koperglanzende haar, waar ik zo intens naar kon kijken wanneer zij, in urenlange gesprekken met voor mij willekeurige voorbijgangers verwikkeld, mijn afwezigheid vergat, terwijl ik mij op die momenten meer met haar verbonden voelde dan wanneer ik mijn huid tegen de delicate blankheid van de hare bewoog. Esther, van wie ik afscheid heb genomen omdat ik misschien wel te veel van haar gehouden heb. Of heeft zij afscheid genomen van mij?
Laten we verdriet een excuus noemen voor alles wat men ongedaan kon laten... moest laten. Het was een kleurloze dag in de herfst van een jaar waarin iedere scheiding tussen Esther en mij tot een nieuwe verzoening had geleid. Een
jaar waarvan ik had gehoopt dat het spoedig ten einde zou lopen. Nu mocht het nog duren zo lang mijn leven duurde. Want verdriet, is, behalve een excuus, een verslaving die zo aardig bij de herfst kleurt.
Ik draaide een sigaret en besloot daarop het café van Schriek binnen te gaan.
De onduidelijkheden duidelijk maken. Redden wat er te redden valt. Een wereld van koperen pannen en weegschalen, degelijk eiken meubilair, zo vastberaden contrasterend met de wulps opgehangen vitrage. Men hoort muziek en hoort die niet. Aan het linker uiteinde van de bar, aan de kant van de toiletten, het onregelmatige, ratelende geluid van dobbelstenen op formica. Drie hevig gebogen ruggen in felgekleurde jacks. Sportieve ruggen.’ (9-10)

De eerste drie elliptische zinnen waarmee het boek opent, hebben een onduidelijk statuut. Ze kunnen klinken als een titel: datgene wat hier ter sprake zal komen, is ‘uit het leven gegrepen’ en ‘soms om te lachen’. De eerste frase ‘Altijd wel wat’ klinkt echter niet als een titel, eerder als een directe uitspraak, een citaat: ‘het is altijd wat’. Iemand is meteen aan het woord. Ook de bewust gestructureerde opeenvolging van ‘altijd’, ‘vaak’ en ‘soms’ ondermijnt de sponaneïteit die op het eerste gezicht uit deze zinsflarden opklinkt. Pas met de tweede zin lijkt het verhaal te beginnen. Er komt een ik-verteller aan het woord. De lezer wordt via een ruimtelijke en tijdelijke deictische verwijzing binnen het verhaal, dus op een concreet moment (‘zojuist’) en op een concrete plaats (‘De sigarenzaak... aan het De Ruyterplein..., pal naast het café’) in het fictionele verhaal geplaatst. De focalisatie is die van de ik-verteller. Hij neemt iets waar waarvan hij niet geheel zeker is (‘meende ik te zien slierten’) en de lezer kijkt als het ware met hem mee in de caféruit. Het tweede gedeelte van deze zin: ‘ik wist dat dit het laatste was dat ik ooit van haar zien zou’ is dubbelzinnig. Het kan een vooruitwijzing zijn naar de toekomst: ik wist dit toen al en later heeft zich dit bewaarheid. In dit geval is er impliciet een later vertelmoment in het verhaal aanwezig. Of de zin drukt een vermoeden uit dat de ik-verteller op dat moment in het verleden heeft, in de zin van: ik had een voorgevoel dat, ik wist...

De volgende opvallend lange en complexe zin meandert, maakt zich los van de waarneming (‘in de zon koperglanzende haar’) en gaat via een herinnering naar een bedenking over een gevoel. In deze beweging grijpt de zin ook over de singulariteit van het moment heen (de vermeende veeg van het rode haar op dat ene moment) naar de beschrijving van een iteratieve ervaring: het gaat om al die momenten waarop hij zo intens naar haar kon kijken en om een zelfinzicht dat pas door een herhaling van deze momenten of op een later tijdstip in een terugblik tot stand is gekomen, namelijk het inzicht dat hij zich op die manier meer met haar verbonden voelde dan wanneer hij haar huid voelde.

In de zin ‘Esther, van wie ik afscheid heb genomen...’ komt een vierde grammaticaal tempus aan de orde (na een plusquamperfect, een onvoltooid tegenwoordige en een onvoltooid verleden tijd), geen episch preteritum meer (zoals ‘meende ik te zien’), maar een voltooid verleden tijd, waarmee het afscheidnemen van Esther (impliciet) wordt gerelateerd aan een later moment dan dat waarop de ik op het De Ruyterplein in de caféruit kijkt, met name aan een vertelmoment of het nu-moment. Ook helemaal aan het begin van het geciteerde fragment komt zo'n merkwaardig

gebruik van een grammaticaal tempus voor, dat niet met een expliciete tijdsaanduiding overeenkomt. Er staat namelijk: ‘.. waar ik zojuist... had gekocht’. Een plusquamperfectum duidt een handeling aan, voorafgaand aan een andere handeling in het verleden. Het zou in dit geval ook de (niet vermelde) handeling van het (op dat moment nog niet genoemde) kijken naar de spiegeling in de caféruit kunnen zijn. Ferron speelt in deze openingspassage een vernuftig spel met de diachrone dimensie van zijn verhaal. Door de wisseling van grammaticale tempora installeert hij op impliciete wijze verschillende tijdsmomenten in zijn relaas en wekt daarmee bij de lezer de suggestie van een later reflecterend bewustzijnsmoment van waaruit de herinneringen plaatsvinden.

Na een veralgemenende beschouwing keert de tweede alinea terug naar het reeds vertelde moment, dat waarop de ik uit de sigarenzaak komt: ‘Het was een kleurloze dag in de herfst...’. Met het vervolg van die zin, ‘van een jaar waarin iedere scheiding tussen Esther en mij tot een nieuwe verzoening had geleid’ (en de daaropvolgende zin) komt weer het distantiërende perspectief tevoorschijn. Ofwel blikt de ik terug op de tijd die voorafgaat aan het zien van de veeg rood haar, een jaar dat hij op dat moment overschouwt tot aan de herfst, ofwel blikt hij vanuit een later moment terug op het hele jaar, waarin verscheidene keren afscheid is genomen. Waar het mij hier om gaat, is dat het ‘gewone’ narratieve relaas van de ik die de sigarenwinkel verlaat, voortdurend wordt onderbroken door en vermengd met passages die vanuit het bewustzijn van de latere ik-verteller worden weergegeven. De zin ‘Ik draaide een sigaret en besloot daarop...’ voert de lezer weer naar het concrete moment en de concrete plek. De handeling wordt voortgezet, de ik stapt het café van Schriek binnen. Opvallend dan is dat de waarnemingswerkwoorden ontbreken, waardoor de visuele en auditieve indrukken in het café (‘ratelende geluid’, ‘hevig gebogen ruggen’, ‘sportieve ruggen’) als het ware zonder mediëring, zonder waarneming van de ik-persoon tot stand lijken gekomen.

Hoewel deze openingsscène vanzelfsprekend compleet verschilt van het begin uit Ruebsamens herinneringsboek, kunnen we de manier waarop de (op dat moment voor de lezer nog puur) fictionele wereld wordt gepresenteerd, vergelijken. In Het lied en de waarheid blijft de focalisatie bij het kind en dus bij het vertelde moment in het verleden, de lezer wordt als het ware op deze plek en dit moment in het verhaal vastgehouden. Hij volgt van nabij de sensitieve waarnemingen van Louise. Het zijn vooral de stilistische eigenschappen van deze beginpassage waarmee de indruk wordt gewekt dat de gebeurtenissen door het kind worden verteld. Er wordt geen temporele afstand tot een later vertelmoment opgeroepen en dus geen autobiografische suggestie. Die komt pas tot stand door de expliciet reflecterende beschouwingen over het geheugen vanuit een later vertelmoment. In De Walsenkoning schuift de focus heen en weer tussen verleden momenten en latere ogenblikken van herinneren en terugblikken, waardoor het verhaal meteen een reflexievere dimensie krijgt. In combinatie met andere factoren (zolang het hoofdpersonage geen andere naam krijgt dan Ferron, kán het autobiografisch zijn) gaat hier een sterkere autobiografische suggestie van uit. De handeling bij Ferron blijft minimaal. Alles begint met het bezoek aan het café van Schriek en het hele boek behelst niet meer dan een slentertocht door de stad.35 De ik-verteller neemt zich voor om zijn geboortewijk Haarlem-Noord te bezoeken, maar verzint onderweg allerlei uitvluchten en strandt uiteindelijk in een café. Zijn herinneringen, overpeinzingen, gevoelens, de flarden gesprek met anderen, onder

meer met zijn vriend Metz, zijn ex Andrea of zijn moeder worden in het bewustzijn van de ronddolende en aarzelende ik-verteller geplaatst. Dat waargenomen indrukken in elliptische zinnen staan, zoals uit het bovenstaande voorbeeld bleek, versterkt de indruk van een bewustzijn dat zich als het ware van de wereld heeft afgesloten en zijn innerlijke diepte exploreert.

Conclusie

Autobiografische teksten overtuigen de lezer wanneer ze een authentieke indruk maken. Dit effect van authenticiteit wordt niet bereikt door overeenstemming tussen de beschreven feiten of gebeurtenissen en de werkelijkheid, maar wordt door de vorm en de stijl van de tekst teweeggebracht. Stijl wordt in het algemeen gezien als de uitdrukking van een schrijverspersoonlijkheid. Maar stijl kan op een meer specifieke wijze een autobiografische dimensie suggereren. Een van de stijlaspecten die in het geval van autobiografische teksten een belangrijke rol spelen, betreft de temporele afstand tussen het moment van het schrijven en het moment van het beleven. Daarmee gaan ook keuzes van focalisatie en vertelwijze gepaard. Lexicale keuzes, selectie van waarnemingen, het gebruik van werkwoordstijden en zinsstructuren zijn eveneens factoren die de lezer in de richting van een autobiografische lectuur kunnen sturen. Gedetailleerd stilistisch onderzoek kan ertoe bijdragen het authenticiteitseffect van autobiografische teksten te verklaren.

Bibliografie

Anbeek, Ton & Arie Verhagen, Over stijl, 2001, http://www.neerlandistiek.nl/01.01/.
Cohn, Dorrit, The Distinction of Fiction, Baltimore/Londen, 1999.
Dorrestein, Renate, Het geheim van de schrijver, Amsterdam, 2000.
Ferron, Louis, De Haarlemse trilogie. Amsterdam, 2006.
Funk, Wolfgang; Groß, Florian & Irmtraud Huber (red.). The Aesthetics of Authenticity. Medial Constructions of the Real, Bielefeld, 2012.
Gasparini, Philippe, Est-il je? Roman autobiographique et autofiction, Paris, 2004.
Gasparini, Philippe, Autofiction. Une aventure du langage, Paris, 2008.
Heumakers, Arnold, De stijl maakt deel uit van het verhaal. Over Jean-Jacques Rousseau, in: Id., De schaduw van de vooruitgang, Amsterdam, 2003, 13-30.
Heumakers, Arnold, Autobiografie, stijl en plaatsvervangende schaamte, in: Ons Erfdeel 47, 2004, 671-677.
Leech & Short, Style in Fiction. A linguistic Introduction to English Fictional Prose, Harlow, 2007 (19811).
Man, Paul de, Allegories of Reading. Figural Language in Rousseau, Nietzsche, Rilke, and Proust. New Haven/Londen, 1979.
McIntyre, Dan, Deixis, Cognition and the Construction of Viewpoint, in: Lambrou M. & P. Stockwell, Contemporary Stylistics, London, 2007, 118-130.
Mutsaers, Charlotte, Kersebloed. Amsterdam, 1990.
Offermans, Cyriel, Een Vlaamse Rabelais. Tom Lanoye schrijft een standbeeld voor zijn moeder, in: Ons Erfdeel 53, 2010, 1, 146-148.
Rousseau, Jean-Jacques, Bekentenissen, vertaald en bezorgd door Leo van Maris, Amsterdam/Antwerpen, 1996.
Ruebsamen, Helga, Het lied en de waarheid, Amsterdam, 1997.
Starobinski, Jean, Le style de l'autobiographie, in: Poétique 3, 1970, 257-265.
Starobinski, Jean, J.-J. Rousseau. La transparence et l'obstacle suivi de sept essais sur Rousseau. Paris, 1971.
Thomése, P.F., Nergensman. Autobiografieën, Amsterdam, 2008.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs