Nederlandse Letterkunde. Jaargang 15

[p. 1]

[2010/1]

Walewein en Ysabele in Endi
Roel Zemel (Vrije Universiteit Amsterdam)

Abstract

The Middle Dutch Roman van Walewein is ‘an acknowledged Arthurian masterpiece with few equals in any language’ (Norris Lacy). Striking to the work is that two authors wrote a large romance, in which the nephew of King Arthur is the only protagonist. This choice is something new in comparison with the works of the creator of the genre, Chrétien de Troyes. In his great adventure, that takes place in the Otherworld of Endi, the hero acts in transgression with the rules of the Arthurian romance. The same applies to Ysabele, the princess of Endi, whom Walewein falls in love with. Te action of Walewein and Ysabele in Endi shows further a similarity with that of Guillaume and Orable in La Prise d'Orange. The authors of Walewein borrowed from this heroic poem, by which it resounds as a ‘conte en palimpseste’. The deconstruction, which is brought about by this palimpsest, has a poetical meaning. Penninc and Vostaert, the poets of Walewein, put at issue the problem of writing a romance about Arthur's nephew. Such a project can only succeed, when the creator takes all freedom with regard to the rules of the genre.

Het was mogelijk omstreeks 1250 dat in Vlaanderen de Roman van Walewein geschreven werd, het meesterwerk in het genre van de Dietse Arturroman. Een van de aspecten die het werk zo bijzonder maken, is dat de dichter ervoor gekozen heeft om een grote roman te schrijven met als enige hoofdpersoon de neef van koning Artur. De schepper van het genre en het grote voorbeeld, Chrétien de Troyes, heeft zoiets nooit gedaan. Wel heeft Chrétien het tweede gedeelte van zijn laatste roman, Le Conte du Graal, aan Gauvain gewijd. Hij moet het daarin evenwel opnemen tegen Perceval als eerste protagonist, wat gebeurt in een handeling die

[p. 2]

voor Gauvain leidt tot niets. Een hele roman wijden aan Gauvain of Walewein zou een auteur voor problemen kunnen stellen. Omdat Arturs neef een vaste positie en een gevestigde reputatie heeft, is het bijvoorbeeld niet goed mogelijk zijn daden uit te zetten op een weg van ‘aventures’ die leidt naar het ideaal en een nieuwe identiteit.¹ Hoe is dan de dichter van Walewein erin geslaagd een fascinerende en meesterlijke roman te schrijven? Hij deed dit vooral door in de episode die zich afspeelt in Endi een Walewein ten tonele te voeren die er voor een arturiaanse held vreemde mores op nahoudt.

In de roman gaat ook de meeste aandacht uit naar de lotgevallen van de held in dat gebied. Walewein is aan zijn zoektocht begonnen om koning Artur een ongewoon kostbaar schaakspel te brengen, dat op een dag naar het hof kwam gevlogen. Om die queeste te laten slagen moet hij Endi binnendringen en daaruit Ysabele, de dochter van de koning van het kasteel, weghalen. Waleweins intocht van Endi start bij vers 6042.² Onder leiding van zijn gids, Roges de vos, passeert hij de rivier die de toegang tot het domein afsluit, via een tunnel. Er volgt een eindeloos relaas van gevechten, die uitlopen op Waleweins gevangenschap en de ingreep van Ysabele, die hem uit de kerker laat halen. Hier zijn wij aangekomen bij vers 7848, en daar ongeveer heeft Penninc het werk gestaakt. Althans, zo wordt beweerd in de epiloog van de tekst. Aan het woord is een tweede auteur, Pieter Vostaert, die zegt dat Penninc ‘die jeeste’ niet heeft voltooid en dat zijn eigen aandeel in het werk bestaat uit zowat 3300 verzen. Het deel van Vostaert begint met de liefde waaraan Walewein en Ysabele zich overgeven. Vervolgens wordt het paar bespied en na weer een gevecht in de kerker geworpen. De geest van een ridder, voor wiens zieleheil Walewein eerder had zorggedragen, bevrijdt hen. Het is ‘de dode’ die Walewein en zijn geliefde geleidt naar de tunnel, zodat zij veilig aankomen in het prieel van de vos. We zijn in de tekst inmiddels gevorderd tot vers 8446, waarmee we voor de handeling in Endi uitkomen op een omvang van ruim 2400 verzen.

Wat betreft de structuur van het verhaal gaat het in deze handeling om de grote prestatie van Walewein. Endi is in het parcours van de held de verste bestemming. Daar moet hij heen om van de queeste om het schaakspel een succes te maken. Als hij aan dat oord samen met Ysabele is ontkomen, kan hij zich opmaken voor de terugweg.

Opmerkelijk aan wat in Endi gebeurt, is de wijze waarop het gedrag van held en heldin in strijd is met een hoofse ethiek. In het volgende geef ik daarvan een bespreking. Daarna wil ik laten zien, dat deze afwijking van het model van de Arturroman samenhangt met aansluiting bij een chanson de geste. De rollen van Walewein en Ysabele vertonen namelijk een overeenkomst met die van Guillaume en Orable in La Prise d'Orange. Hiermee komt de vraag aan de orde met welke bedoeling Penninc en Vostaert een ontlening aan de tekst over de inneming van Orange in hun roman hebben opgenomen. Daartoe besteden we aandacht aan de verschillen tussen Endi en Orange, om iets te kunnen zeggen over de poëtica van de auteur die een roman over Walewein op touw heeft gezet.

1 Vgl. Kelly e.a. 2006, p. 395-96. Zoals blijkt uit Raouls La Vengeance Raguidel, met Gauvain als hoofdpersoon. Hierin geeft de dichter een lachwekkende voorstelling van Arturs neef als held van ‘aventures’. Zie Schmolke-Hasselmann 1998, p. 129-41.

2 Nummering en citaten: Van Es 1976.

[p. 3]

Walewein als ‘gods vrient’

Alvorens in te gaan op het gebeuren in Endi, kijken we naar het ridderschap van Walewein wanneer hij op de heenreis is. Een arturiaanse ethiek verlangt van een held dat hij ‘aventures’ ter hand neemt om mensen in nood te hulp te komen. Op dat punt heeft Walewein een uitstekende reputatie. Bij monde van een van zijn gastheren, koning Amoraen, krijgt hij een lofzang te horen die hem verheft tot de nummer één van Arturs hof. Wale wein is ‘der aventuren vader’, want:

Hi bescudse alle gader
Die der hulpen hebben noot;
Sine doghet es so groot:
Hi vordert weduen ende wesen
Ende alle die hi vint in vresen
Bescud hi ende hi set daer voren
Sijn lijf’. [...]

Deze woorden over wat idealiter de taak van ridderschap is, brengt Walewein in praktijk. Zo beleeft hij op weg naar Endi een uitvoerig verhaald avontuur, waarin hij het opneemt voor een ontvoerde jonkvrouw (vs. 3676-4915). Een kwaadaardige, met een rode bewapening uitgeruste ridder mishandelt haar in ernstige mate, waarop Walewein het meisje redt door het gevecht met haar belager aan te gaan en hem dodelijk te verwonden. Waleweins optreden verkrijgt zelfs een geestelijke dimensie door de pastorale rol die hij tegenover de Rode Ridder vervult.³ Hij beweegt hem tot het biechten van zijn wandaden en met een kluit aarde dient hij hem het sacrament van de stervenden toe. Naderhand houdt Walewein al biddend een dodenwake, assisteert in een kapel de priester bij de zielmis en begraaft de dode. Vergeleken met de ‘aventures’ die een held volbrengt in de romans van Chrétien de Troyes, presenteert Penninc iets nieuws met het religieuze accent van de handeling. Hij laat uitgerekend Walewein, een held die nooit is opgevallen vanwege zijn vroomheid, zich bekommeren om het heil van een misdadiger.

Hiervoor wordt Walewein op een wonderbaarlijke wijze beloond in Endi. Wanneer hij daar zelf in de hoogste nood verkeert, is het de Rode Ridder die uitkomst biedt. Walewein is er evenals Ysabele in de boeien geslagen, waardoor het ernaar uitziet dat zijn missie is uitgelopen op een mislukking. En wie verschijnt daar ineens? De geest van de Rode Ridder, waarna de boeien van Walewein en zijn geliefde breken. Die gebeurtenis wordt verhaald in het part dat op naam staat van Vostaert. Deze dichter lost een probleem op door een rol te geven aan de gestorven ridder.⁴ Om wat Walewein voor hem heeft gedaan, treedt hij op als Dankbare Dode, die naar Endi komt om de gevangene te verlossen.⁵ Deze geestverschijning mag een reprise uitvoeren van het mirakel van de engel die de geketende Petrus uit de gevangenis leidt.⁶ De gelijkenis met dit wonder in het Nieuwe Testament

3 Vgl. Jongen 2000.

4 Interessant, hoe Vostaert hier een anticipatie in de tekst van Penninc invult. Aan de Rode Ridder die vraagt om een christelijke begrafenis, zegt Walewein die toe onder een voorwaarde: ‘Ghelooft mi dan dat ghi te mi / In so wat steden dat het si / Sult comen als ic jou vermane’ (vs. 4087-89).

5 Een creatieve toepassing van het ‘folktale’-motief van de Dankbare Dode. Zie Besamusca 1998.

6 Zoals beschreven in Handelingen 12:6-17. Ten tijde van de roman werd dit wonder herdacht op de feestdag van Sint Pietersbanden (1 augustus).

[p. 4]

laat zien dat Walewein van hogerhand bescherming geniet. Bedenkelijk is evenwel dat hij die ontvangt, nadat hij in Endi honderden mensen heeft gedood bij een poging Ysabele weg te halen. Zijn gedrag is hier van een geheel andere strekking dan wat hij deed ten behoeve van de Rode Ridder. Er mag nu gelachen worden om het geweld dat hij ontketent. Met dat verschil is er een op zijn minst merkwaardig verband tussen werk van barmhartigheid en beloning. In Endi, waar Walewein de dood van velen op zijn geweten heeft, laat Vostaert het eerdere optreden van Walewein als zielzorger belonen met ‘grote vrome’ (vs. 8364): een miraculeuze bevrijding. Vostaert is een auteur die er een eigenaardige dogmatiek op na houdt.

Niettemin mogen we vaststellen, dat Waleweins rol in de ‘aventure’ van de mishandelde jonkvrouw volkomen beantwoordt aan de ethiek van de Arturroman.⁷ Wat het meisje overkomt, gaat Walewein aan het hart en daarom grijpt hij in. Hij is ertoe uitverkoren om redding te brengen tot herstel van de hoofse ‘ordo’ en voor deze verrichting gunt Penninc zijn held het eerbetoon van een voornaam publiek. Wanneer Walewein ook nog heeft afgerekend met drie trawanten van de roofridder, is het tijd voor logies: ‘nu waert wel herberghens tijt’ (vs. 4354). De held begeleidt het meisje naar het kasteel van haar oom, waar grote droefheid heerst omtrent haar lot. Walewein schenkt de bewoners vreugde en ontvangt dank en lof voor wat hij heeft gepresteerd. Met deze ontvangst beoogt de verteller een demonstratieve functie: de aandacht vestigen op Walewein als de voorbeeldige hoofse ridder. Deze optiek sluit aan bij de eerder geciteerde lofprijzing door koning Amoraen. Vermeldenswaard is wel dat zijn woorden een citaat zijn. Ze stammen uit de mond van een schildknaap met wie Amoraen jaren geleden aan het hof van koning Artur gesproken heeft. Wat aanleiding zou kunnen zijn tot de vraag: zal Walewein in de toekomst altijd handelen in overeenstemming met zijn reputatie?

7 Zie over het begrip ‘aventure’: Köhler 1970, hfdst. 3.

In Endi

Nauwelijks heeft Walewein met gebed tot God en Maria de Rode Ridder begraven, of hij gaat op weg voor het avontuur van Endi:

Doe sat hi up al sonder sparen
Ende voer soekende die joncfrouwe
Die hi ghelovede up zine trouwe
Den coninc te bringhene die hem tswaert
Gaf, dat menigher marc was waert:

In deze verzen recapituleert de verteller wat de reden is van Waleweins tocht. Om in het bezit te komen van het schaakspel moet hij de eigenaar, koning Wonder, een magisch zwaard bezorgen. Dat wapen heeft hij intussen meegekregen van koning Amoraen op voorwaarde dat hij voor hem Ysabele zal halen. De passage gaat over

[p. 5]

in een korte monoloog waarin Walewein het thema hoofsheid aan de orde stelt (vs. 4921-31). De schenking van het zwaard acht hij een gebaar van ‘grote hovescheit’, waardoor het van ‘grote dorperheit’ zou getuigen, indien hij niet alle moeite zou doen om voor de koning op zoek te gaan naar Ysabele. Op komische wijze spreekt hieruit Waleweins rigiditeit van argumentatie, want hij gaat eraan voorbij dat de actie die hij ten behoeve van Amoraen zal ondernemen wel eens strijdig met hoofsheid zou kunnen zijn.

Vervolgens komt Walewein aan bij een rivier en ziet aan de overkant een prachtig kasteel, Endi. Later passeert hij het water om te beginnen aan een gewelddadige gang door de vesting. Bij deze onderneming is een arturiaanse ethiek ver te zoeken. Arturs neef treedt niet meer op als beschermer van mensen in nood, maar ontpopt zich tot held van een destructieve operatie. Een strenge rechter zou het avontuur van Walewein kunnen beoordelen als een misdaad, omdat hij zich opmaakt voor ‘raptus’.⁸ In de Sententiae van Petrus Lombardus luidt het begin van het antwoord op de vraag wanneer daarvan sprake is: ‘Raptus admittitur cum puella violenter a domo patris educitur’.⁹ Deze uitspraak is van toepassing op Walewein. Met geweld verschaft hij zich immers toegang tot Endi om Ysabele weg te halen uit het huis van haar vader.

Koning Amoraens visie op ridderschap komt ermee in een ironisch daglicht te staan. Volgens zijn eerder geciteerde woorden is Walewein de ideale ridder, omdat hij zijn leven waagt voor ‘alle die hi vint in vresen’ (vs. 3216). Amoraen zelf verkeert op een dwaze wijze in nood, want hij is ziekelijk verliefd op Ysabele, een jong meisje in het verre Endi dat hij nog nooit heeft gezien en hij meent, dat zijn gast van boven gezonden is om aan zijn ellende een einde te maken: ‘God selve na minen wane / Sende jou hier tote mi: / Mine mach niemen danne ghi / Ghehelpen van dat mi daert!’ (vs. 3224-27). Op een handige manier weet de verliefde vorst Walewein voor zijn karretje te spannen, waarna de zo gereputeerde held zich gaat opmaken voor een rol als kidnapper van het begeerde meisje.

En wat te denken van het attribuut van ridderschap, waardoor Walewein erin slaagt heel ver in Endi door te dringen? Het gaat om een kostbaar, prachtig en wonderdoend wapen: het Zwaard met de Twee Ringen. Deze naam kan een associatie oproepen met ‘l'Espee as Estranges Renges’, dat Gauvain in Chrétiens Le Conte du Graal graag als beloning had ontvangen.¹⁰ Walewein ontvangt metterdaad het bijzondere zwaard, dat zelf laat zien wie tot het dragen ervan is bestemd. Als Amoraen het wapen heeft getoond, springt het voor Walewein op de grond ‘oft ware een mensche die beghaerde / Omoede te soekene ende hi mesdaen / Hadde ende wils in boeten staen’ (vs. 3350-52). Dit zwaard volgt het voorbeeld van de leeuw die in Chrétiens Le Chevalier au Lion eenzelfde pose van nederigheid tegenover Yvain aanneemt.¹¹

Wanneer nu Amoraen het Zwaard met de Twee Ringen aan Walewein overhandigt, roept hij hem op om hen te bestrijden ‘die onrecht willen ende jaghen’ (vs. 3397). Het betoverde wapen hanteert de held voor het eerst met succes in het

8 Over deze vorm van ‘raptus’: Gravdal 1991, p. 6-9; en Saunders 2001, hfdst. 2.

9 Geciteerd in Saunders 2001, p. 88. Vertaling: ‘Raptus is committed when a girl is violently abducted from the home of her father’. Deze omschrijving gaat terug op Gratianus.

10 Busby 1993, vs. 4701-20. In het Middelnederlands: ‘Tsweerd metten Vremden Ringen’. Ook kan een verband worden gelegd met het gelijknamige zwaard in La Queste del Saint Graal. Zie Besamusca 1993, p. 52-56.

11 Roques 1971, vs. 3384-403.

[p. 6]

gevecht met de Rode Ridder, wat dus beantwoordt aan Amoraens oproep. Maar in Endi houdt Walewein zich daar niet aan, wat opnieuw een ironisch licht werpt op de woorden van de koning, die immers de opdrachtgever is van de tocht daarheen. Met het ontvangen zwaard houdt Walewein geweldig huis onder de mannen van Assentijn, de koning van Endi. Deze vorst is geenszins uit op ‘onrecht’; hij is iemand die niets heeft misdaan. Niettemin treedt Walewein op als een agressor, die in de burcht van de koning een enorme slachting aanricht. Twintig wagens die volgeladen zijn met doden voert men af naar een kerkhof, zodat Assentijn alle reden heeft te treuren om het zware verlies dat hem is toegebracht. Een komische incongruentie is er ontstaan tussen de schenking van het zwaard aan Walewein als de goede ridder aan wie het wapen toekomt en het gebruik dat hij ervan maakt op de plaats waar Ysabele woont.

Ysabele speelt in op het gedrag van de held die naar haar op zoek is. Haar optreden is onbetamelijk voor een heldin in een hoofse roman, want feitelijk pleegt zij verraad tegenover haar vader als koning van Endi. Als zij verliefd wordt op de gevangen genomen ridder die in het kasteel van haar vader zulk een ravage heeft aangericht, huichelt zij verdriet over de schade die haar vader is berokkend en krijgt zij met een list gedaan dat hij Walewein een nacht aan haar toevertrouwt. Ysabele laat voor Walewein de deur van de kerker openen en neemt hem mee naar haar kamer, waar zij zich met hem overgeeft aan het genot van de liefde. Van enige compassie met haar vader is geen sprake; integendeel: ‘So hadde liever, ware hi doot / Dan soe den riddre stout, vermeten / Waleweine, soude vergheten’ (vs. 7952-54).

Een voyeur onthult aan Assentijn hoe zijn dochter hem ‘bi engiene’ (vs. 8011) heeft verraden. Te begrijpen valt dat de koning hevig bedroefd en woedend is over ‘die baeldadichede’ (vs. 8079), het schandelijke gedrag van Ysabele: liefde opvatten voor de vijand en die stiekem bevrijden. Ysabele speelt de rol van rebelse prinses, zodra bij haar de liefde in het spel is.

Hoezeer het optreden van Walewein in Endi een overtreding inhoudt ten aanzien van de conventies van het genre, kan nader blijken uit een vergelijking met Le Chevalier de la Charrete van Chrétien de Troyes. Er is toch al reden om Walewein met deze roman te verbinden, vanwege een overeenkomst in de structuur van het verhaal. In beide werken onderneemt een beroemde ridder een zoektocht naar een verafgelegen Andere Wereld, waar een vrouw opgesloten zit om wie het hem te doen is en die als gevolg van zijn komst het land kan verlaten. Daar is eenzelfde type brug over de rivier te zien die de toegang tot het domein verspert. Bij Walewein gaat het om een brug die nog scherper is dan een scheermes, wat herinnert aan ‘le Pont de l'Espee’, een brug in de vorm van een zwaard, die Lancelot in de Charrete oversteekt om in Gorre te geraken.¹² Anders dan Lancelot durft Walewein een dergelijke overtocht voor geen goud aan. De brug in de Dietse roman is er dan als signaal om Waleweins actie te vergelijken met die van Lancelot.

12 Roques 1969, vs. 3003-31; en Roman van Walewein, vs. 4938-63. Zie hierover: Putter 1999, p. 85-92.

[p. 7]

Voor de Charrete heeft Chrétien vermoedelijk gebruik gemaakt van een in oorsprong Keltisch verhaal over ontvoering van de koningin.¹³ Als gevolg daarvan is zijn roman ‘built on the narrative structure of raptus’.¹⁴ In de opening ervan wordt verteld, hoe Meleagant de vrouw van Artur wegvoert naar het koninkrijk Gorre. Vervolgens is het haar aanbidder Lancelot die de achtervolging inzet en in een duel op Meleagant de overhand behaalt, met als resultaat de bevrijding van zijn geliefde. Het Endi-avontuur in Walewein wijkt af van het model van een roman als Le Chevalier de la Charrete. Bij Chrétien representeert de Andere Wereld door Meleagant een rijk van het kwaad, dat bedreigend is voor het land en het hof van Artur. Tegenover dat hof begaat Meleagant de provocatie door er de koningin uit weg te halen, waarna de uitverkoren held op weg gaat om de gevaarlijke betovering die in Gorre heerst, te elimineren.¹⁵ Bij Penninc vormt Endi geen bedreiging voor het hof van Artur en nu is het de nummer één van dat hof die de provocatie begaat tegen koning Assentijn door zijn vesting binnen te vallen met de bedoeling er de prinses uit weg te voeren. Ook deze omkering in vergelijking met de Charrete laat zien, hoe Waleweins operatie in Endi voor een held in een Arturroman bevreemdend is.

13 Vgl. Duggan 2001, p. 225-32.

14 Gravdal 1991, p. 53.

15 Zijn taak is: ‘Overcoming the Merveilleux’. Zie Carasso-Bulow 1976, hfdst. 4.

Hilariteit

Walewein mag dan in Endi flink tekeer gaan, de roman geeft geen enkele aanleiding om daarover een veroordeling uit te spreken. Dat heeft te maken met de door de verteller gekozen toonaard. In de episode over de Rode Ridder gaat het om een serieuze handeling, waar de ethiek van ridderschap aan de orde is. De presentatie van wat gebeurt in Endi is daarentegen gespeend van een ethische optiek; de stemming is hier ‘buffo’. Een hele episode presenteren op deze wijze, is iets nieuws in het genre.

Er is een verteller aan het woord die met verve een uitvoerig en hilarisch verslag geeft van hoe de held zich al slaande een weg baant door de poorten van Endi.¹⁶ Wat zich bovendien afspeelt in een absurde situatie, die is ontstaan door de tactiek van koning Assentijn. Volgens de informatie van Amoraen heeft Assentijn zijn dochter ‘in hoeden (ghedaen) verre in gont Endi’ (vs. 3457). Het kasteel waarin Ysabele verblijft, is omgeven door maar liefst twaalf muren, die ieder zijn afgesloten met een poort waar tachtig strijdvaardige verdedigers zijn geposteerd. Verklaring:

Dits om te behoedene tscone wijf
Datse gheen man soude ghewinnen
No comen inden casteel binnen
Men moeste eer weten wat hi begaert.

16 Zie Uyttersprot 2005. Het kan verkeren, want ‘de Roman van Walewein, waarin onder meer een kolderieke slachtpartij in Endi wordt beschreven, (werd) nog niet zo lang geleden beschouwd als volkomen ernstig te nemen spiegel van hoofsheid’. Zie Smith 2007, p. 12.

[p. 8]

We kunnen moeilijk anders beweren dan dat de koning op een overdreven en belachelijke wijze de toegang tot zijn dochter heeft afgesloten. Vervolgens is het de grap dat de held zonder problemen de buitenste poort weet in te gaan.¹⁷ Eerst beleeft Walewein een korte hellevaart door Roges de vos te volgen in de donkere tunnel onder de rivier. Aan de overzijde komen zij aan bij een poort die gesloten is, zoals Walewein met ironie tegen Roges opmerkt: ‘Men begheert hier ghene gaste’ (vs. 6114). De vos heeft echter gezien dat een ‘wiket’ (vs. 6121), een deurtje in de poort, openstaat. Met het magische zwaard in de hand gaat Walewein naar binnen, waarop de aan het diner gezeten krijgslieden overeind springen en naar de wapens grijpen, maar Walewein slaat zo duchtig op hen los dat zij weldra op de vlucht slaan en naar de tweede poort rennen. Ook Walewein treedt er binnen en beantwoordt de dreigende taal van de wachters met een betoog in ironische stijl (vs. 6245-83). Hij geeft een gekleurd verslag van het gevecht met de verdedigers van de eerste poort, waarin hij zich voorstelt als een passant die hen verzocht om logies voor de nacht. Wat Walewein vertelt, verwijst naar een hoofse conventie in de Arturroman: op het goede moment, ‘herberghens tijt’, vragen om hospitaliteit.¹⁸ Duidelijk mag zijn, dat hij deze keer aan die gewoonte een agressieve invulling geeft.

In de tweede poort heft Walewein opnieuw het zwaard, waarna het tafereel zich herhaalt. Met deze strategie van het achtervolgen van angstig vluchtende soldaten, bereikt Walewein de vijfde poort. Ondertussen heeft hij wachters van het leven beroofd en er meer dan honderd invalide geslagen. Als een regiment voor de zesde poort belandt, weigeren deze keer de verdedigers ervan die open te doen, waarna zij die buiten staan in paniek hun dood tegemoet springen in een rivier: ‘So sere onsagen si Waleweins swaert’ (vs. 6673). En wat doet onze held? Hij bidt voor de ziel van al degenen die door hem het leven hebben gelaten (vs. 6683-91). Zijn woorden klinken als een parodie op een gebed van de epische held in het chanson de geste.¹⁹ Weer ontstaat zo een komisch contrast met de eerdere episode, toen Walewein in alle ernst bad voor de ziel van de door hem verslagen ridder.²⁰

Voor de nacht heeft Walewein het rijk alleen in de vijfde poort, zodat hij toch nog in een welvoorzien logies van alle vermoeienissen kan bijkomen. De volgende ochtend komt een bataljon van driehonderd man in actie, met zoveel lawaai dat Walewein er wakker van wordt. Deze krijgers zijn op onderzoek uit, want men verkeert in de waan dat een grote legermacht is binnengevallen. Zij treffen overal gesneuvelde collega's aan, maar vinden geen spoor van het vijandelijke leger. Wel zien zij hoe iemand in zijn eentje, Walewein, schielijk de zesde poort binnengaat. Walewein sluit en vergrendelt die, zodat de krijgslieden tot hun smart buiten moeten blijven. Zo kan de held vorderen tot in de tiende poort. Pas daar gaat het voor Walewein mis, als hem ongelukkigerwijs door toedoen van koning Assentijn het zwaard ontvalt.

Waleweins intocht van Endi is een potsierlijk avontuur in de manier waarop hele regimenten de kluts kwijtraken en buigen voor het zwaard van een aanvaller die opereert in zijn eentje. Om te lachen is ook de pose van Walewein: die is niet van

17 Vgl. Uyttersprot 2005, p. 17-19.

18 Vgl. Chênerie 1986, p. 503-05.

19 Een voorbeeld: Karels gebed voor de ziel van Roland en de zijnen in La Chanson de Roland: Short 1990, vs. 2513-17. Opvallend genoeg komen Waleweins woorden ook overeen met die van Guillaume in Le Charroi de Nîmes: Heintze 1993, p. 290, vs. 69-72.

20 Geattendeerd door dezelfde rijmwoorden: vs. 4797-98: 6685-86.

[p. 9]

een ridderlijke bon ton, want hij acteert te voet. Hij zaait dood en verderf, wat niet wegneemt dat de koning van Endi aan het eind van de roman blijdschap toont. Naar de verteller heeft gehoord, is Assentijn naar het hof van Artur gekomen:

Om te soukene sijn dochterkijn.
Blide was hi, als hijt verstoet
Dat Walewein, die ridder goet
Siere dochter hadde ghewonnen.
Hi seide, hi wilre hem wel jonnen.

Aan Walewein gunt deze vorst zijn ‘dochtertje’ gaarne. Wie zou er nog twijfelen aan de ludieke bedoeling van het verhaal over Walewein en Ysabele?

Ten aanzien van de heldin geeft de roman evenmin enige aanleiding tot afkeuring van haar gedrag. De verteller geeft haar gedachten weer en verhaalt over haar acties zonder enige zweem van kritiek. Het duurt heel lang voordat Ysabele op het toneel verschijnt. Dat gebeurt pas met vers 7100, in een plotselinge overgang ter onderbreking van het verslag over Waleweins gevecht in de tiende poort: ‘Met desen so was ghestaen / Die joncfrouwe vor haren vader’. Ysabele vertelt haar vader, dat zij een droom heeft gehad over grote rampspoed die hem te wachten staat. Hierop treedt de koning voor zijn dochter op als droomuitlegger. Zijn verklaring klopt niet helemaal, met als effect dramatische ironie. Assentijn gaat uit van een voorspellende en waarschuwende droom, maar wat Yabele heeft gezien is, zoals de toehoorder kon bedenken, reeds uitgekomen. Kort na de uitleg komt een bode binnen, die bericht dat een ridder het kasteel is ingegaan en honderden van Assentijns wachters heeft gedood.

Zodra Ysabele de als gevangene opgebrachte Walewein ziet, ontvlamt zij in liefde voor de ridder van haar droom. Toch houdt zij het hoofd koel en weet zij de situatie naar haar hand te zetten, want met plezier haalt zij een list uit waardoor zij Walewein in handen krijgt. In een meditatie heeft Ysabele het over haar verlangen naar een bestaan buiten Endi samen met hem (vs. 7785-817). Zij ‘peinsde in haren moet’, wat een speelse variatie is op het ‘peinzen’ van de nederige minnaar over de verheven dame in het hoofse canso.²¹ In de roman spreekt namelijk het méísje een overpeinzing uit, terwijl de ridder naar wie haar verlangen uitgaat, geboeid aan haar voeten ligt.

Deze geweldige prinses schrikt zelfs voor een moord niet terug. Althans, in het verleden heeft zij iemand de dood ingejaagd. Ysabele heeft de architect van een geheime gang in de kamer waarin zij met Walewein van de liefde geniet, in een rivier laten verdrinken. Zij wordt met ironie getypeerd als ‘die goedertiere’ (vs. 7921); en in een stilistisch prachtige passage vraagt de verteller aandacht voor de sensationele wijze waarop Ysabele de bouwmeester voor zijn werk heeft beloond (vs. 7912-21). Zij handelt als de wrede prinses in het sprookje, een rol die voor de heldin in een hoofse roman ongepast zou zijn.

21 Vgl. Cropp 1975, p. 300-08.

[p. 10]

De Saraceense prinses

Wat Walewein en Ysabele in Endi uitvoeren, is dus niet in overeenstemming met het gedrag van een held en zijn geliefde in een Arturroman. Deze inbreuk op het genre is een gevolg van Pennincs keuze om in zijn verhaal een handeling op te nemen die is ontleend aan een heldendicht. Op het eerste gezicht geldt dat voor Ysabele. Haar rol vertoont een overeenkomst met die van ‘la princesse sarrasine’ in het chanson de geste.²² In een groep van teksten die tot dat genre behoren, treffen we de voorstelling aan van een prinses, dochter van een heidens vorst, die verliefd wordt op een christelijke held. Dat gebeurt meestal, wanneer hij in gevangenschap van de Saracenen is geraakt. Aan de inspanningen van de prinses, die met list te werk gaat, is het te danken dat hij vrijkomt. De hulp die zij biedt, is ten detrimente van haar vader. Vanwege haar liefde verraadt het meisje zonder enige aarzeling vader en land, zweert haar godsdienst af en trouwt met de held.

Een voorbeeld is Floripas in Fierabras. Zij is de dochter van Balan, emir van Spanje, die resideert in de stad Aigremore waar Olivier samen met vier andere baronnen van Charlemagne in de kerker is beland. Zij haalt de Franse ridders eruit en bezorgt hen een aangenaam verblijf in haar mooie en rijk gedecoreerde kamer: ‘Il n'out si riche el monde’.²³ Wat haar beweegt, is ‘amour de loin’, liefde van verre, voor Gui de Bourgogne. Aan hem heeft zij eertijds haar hart verloren en met deze geliefde wil zij trouwen.

Later brengen zeven Franse gezanten onder wie Roland en Gui in Aigremore een boodschap over aan de emir. Dat zou voor hen verkeerd afgelopen zijn, ware daar niet Floripas ‘la cortoisse’. Zij geeft haar vader het advies de gezanten te executeren en krijgt gedaan dat hij hen vooreerst door haar laat bewaken. Floripas neemt hen meteen mee naar haar kamer, waar zij eist dat Gui met haar zal trouwen. Op haar advies bewapenen de Fransen zich en vallen de Saracenen in het paleis van Balan aan. Wel duizend werpen zij eruit, waarna zij de poorten sluiten. In Walewein haalt de held een keer dezelfde grap uit, wanneer hij de zesde poort van Endi vergrendelt en zo een hele compagnie buitensluit. Verderop in Fierabras gaat Karel met zijn leger op weg en slaagt erin Aigremore te bereiken. Weer is daar de strijd, die eindigt met de inneming van de stad. Dan laat Floripas zich dopen en ontvangt Gui als haar echtgenoot.

In de roman over Walewein is Ysabele geen mohammedaanse die overgaat tot het christendom, maar voor het overige lijkt haar gedrag op dat van Floripas. Ook zij krijgt met een list gedaan dat haar vader de ridder op wie zij verliefd geworden is, aan haar hoede toevertrouwt. Daarna bevrijdt ook zij de held uit het gevang en voert hem mee naar een prachtige kamer. Net als Floripas is Ysabele een opstandige dochter die het leven redt van de vijand van haar vader.

Verder lijken de twee prinsessen wel een beetje op elkaar vanwege hun hardvochtigheid. Een staaltje hiervan toont Floripas, wanneer zij wil voorkomen dat haar gouvernante de emir inlicht over de identiteit van de vijf door haar uit het

22 Zie daarover: Knudson 1968-69; Bancourt 1982, hfdst. 8; Lachet 1986, hfdst. 3; De Weever 1998.

23 Le Person 2003, vs. 2276. En zie noot 35, over de kamer van Ysabele.

[p. 11]

gevang gehaalde ridders. Met hulp van een dienaar gooit zij de oude vrouw uit een raam in zee. Een dergelijk lot heeft een architect ondergaan door toedoen van Ysabele.

Tegen het einde van Fierabras toont Floripas geen enkel medelijden met haar vader, als hij weigert zich te laten dopen. Zij roept Karel op hem te doden. De dood van haar vader laat haar koud, als zij maar haar geliefde Gui tot echtgenoot mag krijgen. Zoals eerder is geciteerd, houdt Ysabele er dergelijke gedachten op na: liever haar vader dood dan Walewein vergeten.

De meest illustere heldin die de rol van Saraceense prinses vertolkt, is Orable in La Prise d'Orange. Hierna zal blijken, dat er alle reden is om Ysabele ook met haar te vergelijken.

La Prise d'Orange

Wanneer we op zoek gaan naar een voorbeeld van Walewein als strijder tijdens een invasie, die te maken krijgt met een geliefde van het type Saraceense prinses, komt Guillaume d'Orange in beeld. Van de protagonisten in de heldenzang is Guillaume degene die in hoge mate tot de verbeelding heeft gesproken. Samen met een geweldige vrouw vormt hij ‘le couple épique le plus beau et le plus émouvant du Moyen Age’.²⁴ In het Oudfrans zijn de roemruchte daden van Guillaume bezongen in chansons de geste, die overgeleverd zijn in handschriften met een cyclus van verhalen over hem.²⁵ In de Middelnederlandse literatuur heeft Guillaume zijn plaats verworven met de naam Willem van Oringen.²⁶ Hij komt ook ter sprake in een hoofdstuk met literaire kritiek, ‘Tscelden jegen die borderers’, in de Spiegel Historiael van Jacob van Maerlant. Vanwege de leugenachtige inhoud fulmineert de chroniqueur tegen ‘Franse boeken’ over Willem, die door een bij name genoemde auteur zijn verdietst.²⁷ Maerlant mag dan moeite hebben gehad met de sterke verhalen over deze held, de banvloek die hij uitspreekt is wel een indicatie voor de grote belangstelling die in literaire kringen bestond voor ‘la geste de Guillaume’.

Deze Guillaume verwerft als echtgenote Guibourc, voorheen Orable geheten als heidense koningin van Orange. Dankzij haar hulp slaagt hij erin de stad te veroveren, waardoor hij voortaan door het leven kan gaan als Guillaume d'Orange. Die opzienbarende gebeurtenis is verhaald in La Prise d'Orange, een chanson de geste van bijna 1900 verzen waarin het thema van de Saraceense prinses bepalend is voor het geheel van de tekst.²⁸ Het gedicht over Guillaume en Orange is allesbehalve een conventioneel heldenlied. De epische handeling van strijd in dienst van koning, land en geloof is erin uitgewerkt tot een avontuur van liefde. Want Guillaumes gang naar Orange is er omdat hij in de ban is geraakt van Orable; daarom: ‘Guillaume amoureux, tel pourrait être le second titre de la chanson’.²⁹ Van het onderwerp Guillaume en de liefde heeft de dichter een humoreske gemaakt. In La Prise bepalen ‘le comique et la parodie’ de toon van het verhaal.³⁰

24 Frappier 1955, p. 9.

25 Zie Frappier 1955, hfdst. 1; en Busby 2002, p. 382-96.

26 Vgl. Broers 2004; en Van der Have 2005, p. 84-85.

27 Over dit hoofdstuk: Van Dijk 1993; Kienhorst 1998, p. 126-29; en Broers 2004.

28 Vgl. Lachet 1986, p. 123-26.

29 Frappier 1967, p. 282.

30 Lachet 1986, hfdst. 5; en vgl. Bennett 2000, p. 100-02; 108-12.

[p. 12]

Het grote avontuur dat de held in Walewein onder neemt, is zijn intocht van Endi op zoek naar Ysabele en opvallend daarin zijn overeenkomsten met het gedicht over de inneming van Orange. Om die te laten zien, geef ik eerst een kort overzicht van de inhoud van La Prise d'Orange.³¹

In de biografie van Guillaume is La Prise een vervolg op Le Charroi de Nîmes. Wanneer Guillaume in Nîmes verblijft, de stad die hij op de heidenen veroverd heeft, krijgt hij nieuws te horen dat hem aanzet tot actie. De boodschapper is Guillebert, die uit Orange is ontsnapt. Hij vertelt hoe prachtig de stad is en hoe mooi Orable. Zij is wel jong, maar in tegenstelling tot andere Saraceense prinsessen in het chanson de geste reeds gehuwd. Haar echtgenoot is de oude koning Tibaut, die in Afrika vertoeft; diens zoon Aragon treedt op als koning van Orange. Door wat Guillebert heeft verteld, is Guillaumes verlangen gericht op ‘la dame et la cité’, Orable en Orange.

De stad is omgeven met hoge muren en vele duizenden mannen houden er de wacht. Toch gaat Guillaume erheen, samen met zijn neef Guielin en met Guillebert. De drie vermommen zich als Saraceen, steken de Rhône over en worden in Orange binnengelaten. Daar krijgt Guillaume toegang tot Gloriette, de woning waar Orable vertoeft. Hij onderhoudt zich met haar, totdat een Saraceen hem herkent. Er volgt een gevecht, waarbij de drie Fransen heel wat tegenstanders doodslaan. Zij slagen erin hun vijanden uit Gloriette te verdrijven en sluiten de poorten. Vervolgens gaan de heidenen over tot een bestorming van het gebouw, maar dat vergaat hun slecht. Guillaume ontvangt uit de hand van Orable een wapenuitrusting en richt met zijn makkers een enorme slachting aan: ‘Ainz par trois homes ne fu fet tel domage’ (vs. 1068).³² Een list zorgt echter voor een ommekeer. Iemand wijst Aragon op het bestaan van een onderaardse gang die een oosters architect heeft aangelegd. Een leger van Saracenen gaat de tunnel in die naar Gloriette voert en zo worden de drie overmeesterd.

Guillaume en zijn vrienden zitten nu gevangen en wat hen te wachten staat, is de brandstapel. Maar een reddende engel, in de gedaante van Orable, grijpt in. Zij vraagt Aragon de gevangenen aan haar toe te vertrouwen om hen in haar kerker te gooien, waar serpenten huizen die hen zullen verslinden. Als Aragon dit weigert, roept zij hem woedend op de drie in zijn gevangenis op te sluiten en voor het voltrekken van de wraak te wachten op de komst van Tibaut. Daar stemt Aragon mee in. Wanneer de drie in het cachot weeklagen, verschijnt daar ‘la cortoise Orable’, die hen vrijlaat op voorwaarde dat Guillaume met haar zal trouwen. Met vreugde geeft hij zijn woord. Orable opent de deuren van het gevang en leidt het drietal naar Gloriette, waar men aan tafel gaat. Meteen stelt Orable een krijgslist voor waarmee de christenen Orange kunnen innemen. Zij wijst op een tunnel onder Gloriette die uitkomt bij de Rhône. Een boodschapper, Guillebert, kan langs deze weg naar Nîmes gaan om de hulp in te roepen van Bertrand, een neef van Guillaume.

31 Régnier 1986.

32 Citaten zijn ontleend aan Régnier 1986. Vertaling (Lachet en Tusseau 1986): ‘jamais trois hommes (seuls) ne firent un tel carnage’.

[p. 13]

Er is evenwel een luistervink in het spel die Aragon inlicht over het verraad van Orable, waarna het leger van Aragon ingrijpt. Guillaume komt met Guielin en Orable in de kerker terecht. Wat later halen de Saracenen de twee mannen eruit en voeren hen naar het paleis van Aragon. Executie dreigt maar in het tumult dat ontstaat, slaan Guillaume en Guielin er duchtig op los. Zij sluiten weer de poorten, waardoor Aragon tot zijn ontsteltenis moet aanzien dat hij zijn eigen paleis niet meer in kan.

Intussen is Guillebert in Nîmes aangekomen, waarop Bertrand met een groot leger op weg gaat naar Orange. Met duizenden gaan de Fransen de tunnel in, zij komen aan bij Guillaume en weldra is de verovering van de stad een feit. Guillaume verklaart dat Orable degene is geweest die hem van de dood heeft gered. Zij laat zich dopen met de christelijke naam Guibourc en daarna trouwt Guillaume met haar.

De manier waarop de held in Walewein Endi ingaat verloopt anders dan wat gebeurt in La Prise d'Orange. Walewein heeft geen metgezellen en verricht een unieke prestatie in het gevecht van een tegen allen. In de roman gaat alle aandacht uit naar een verhaal van slapstick tijdens Waleweins gang van poort naar poort. Het is Walewein ook niet als Guillaume te doen om de inneming van de vesting; hij wil Ysabele opsporen en haar uit Endi wegvoeren. Eerst volgt Walewein als een tweede Tristan het narratieve model van de gevaarlijke expeditie om een bruid, wanneer hij voor koning Amoraen op pad gaat om hem Ysabele te brengen.³³ In Endi wordt hij zelf hevig verliefd op Ysabele, zodat hij haar later als zijn vriendin naar het hof kan escorteren. Wat daar aankomt, is een koppel: ‘Walewein ende sine scone amie’ (vs. 11047, 11075). In La Prise d'Orange is het Guillaume van meet af aan te doen om Orable voor hemzelf. De handeling eindigt met zijn huwelijk, zodat het gedicht getypeerd kan worden als ‘Guillaumes Brautfahrt’.³⁴

Niettemin komt wat Walewein beleeft in Endi en Guillaume in Orange voor een deel op hetzelfde neer. Beide helden gaan, met het oog op een beeldschone vrouw op wie zij verliefd raken, een zwaar bewaakte en onneembaar geachte stad of vesting binnen die gelegen is aan de overzijde van een rivier. Daar richten zij een bloedbad aan onder een enorme overmacht aan tegenstanders, raken er toch in gevangenschap en worden bevrijd door de jonge vrouw die voor de indringer liefde heeft opgevat.

Een nadere overeenkomst tussen roman en heldenlied is er in het gedeelte dat handelt over de bevrijding en de tweede gevangenschap van de held. In het chanson de geste haalt Orable Guillaume en zijn twee strijdmakkers uit het gevang en voert hen naar Gloriette, de prachtige toren die haar woning is. Dan is er een Saraceen die alles heeft gezien en aan Aragon vertelt wat Orable heeft uitgehaald. Wat hij zag, was ‘omhelzen en zoenen’. Hierop brengt Aragon een immens leger op de been, dat Gloriette binnenvalt, met als gevolg dat Guillaume opnieuw, nu samen met Guielin en Orable, in de gevangenis terechtkomt. Iets dergelijks gebeurt in de

33 Vgl. over dit type verhaal: Stroschneider 1993, p. 48-50. Zie verder over ‘bridal-quest stories’: Bornholdt 2005.

34 Heintze 1993, p. 93.

[p. 14]

roman. Daarin is het Ysabele die voor Walewein de kerker opent en hem meeneemt naar een vertrek dat van een ongelofelijke schoonheid is en daarmee vergelijkbaar met de woning van Orable: ‘Noit en was in aerderike / Camere so scone, no hare ghelike / Ghemaect bi meestrien groot’ (vs. 7889-91).³⁵ Een jaloerse ridder bespioneert het paar en ziet door een gat in de muur hoe de twee elkaar zoenen en ‘helsen na der minnen spele’ (vs. 7999). Hierop licht hij koning Assentijn in over het verraad dat zijn dochter heeft gepleegd. De koning gaat eerst zelf poolshoogte nemen en vervolgens gaat hij met zijn onder de wapenen geroepen mannen tot de aanval over. Het eindigt ermee, dat Walewein en Ysabele in de kerker belanden.

Enige gelijkenis tussen roman en chanson de geste is er ook in de thematiek van de liefde. Waleweins rol als verliefde held geeft aanleiding tot vergelijking met die van Guillaume. Dit biedt tevens gelegenheid voor een bespreking van de conceptie van liefde die op Walewein in Endi van toepassing is.

Wat de epische protagonist vooral in beweging brengt, is de lofzang van de uit Orange ontsnapte gevangene op de schoonheid van Orable. Guillaume geraakt erdoor in de ban van een bijzondere verliefdheid, ‘amour de loin’.³⁶ Met overdrijving laat de dichter hem aan deze emotie uiting geven met woorden die thuishoren in de hoofse lyriek. Wat hem kwelt en beheerst, is de liefde voor Orable. Als hij haar niet kan krijgen, zal hij sterven: ‘Si ge ne l'ai, par tens perdrai la vie’ (vs. 292). Haar wil hij zien: ‘Et si verrai [...] dame Orable, / la cortoise roïne’ (vs. 288-89). Daarom is hij niet van het dwaze plan af te brengen naar Orange te gaan, waar hem een enorme schare van vijanden wacht. Hij geraakt er dan ook tot twee keer toe in het gevang, waar Guielin op spottende toon aangeeft welk een metamorfose zijn oom heeft ondergaan: ‘L'en soloit dire Guillelme Fierebrace, / Or dira l'en Guillelme l'Amïable’ (vs. 1562-63).³⁷ Vanwege Orable is de strijdbare held veranderd in Guillaume de verliefde. Van Guillaume ‘aux bras redoutables’ is hij geworden tot een naamgenoot van Amoraen.

In de roman is ‘amour de loin’ eveneens de beweegreden voor de tocht naar Endi. Het is aanvankelijk evenwel niet de held die van verre liefheeft, maar koning Amoraen. Door wat hij over Ysabele heeft gehoord, verlangt de vorst naar haar in hevige mate. Tegenover zijn gast Walewein uit hij zijn vrees: ‘Ic vruchte ic salre omme sterven / Dat icse niet ne can ghewinnen’ (vs. 3418-19), woorden die overeenkomen met het hiervoor geciteerde vers over Guillaume. Later lijkt het alsof Walewein zelf iets voelt van ‘amour de loin’. Als hij met Roges de vos de tunnel onder de rivier bij Endi ingaat, is zijn verlangen als dat van Guillaume: ‘Walewein die sere begerde / Die joncfrouwe te siene’ (vs. 6064-65). Deze begeerte moet dan op eenzelfde wijze ontstaan zijn als die van Guillaume, als gevolg van horen vertellen over Ysabeles superieure schoonheid. De auteur hiervan is Amoraen, die met Walewein als luisteraar een beschrijving van de prinses ten beste geeft (vs. 3420-50). Deze gedachte vindt ondersteuning in de visie van Roges. De in een vos betoverde prins heeft ook iemand lief op afstand, namelijk Walewein (vs. 5766-67). Tot een-

35 Op de geciteerde verzen volgt een descriptie, die weer te vergelijken is met de beschrijving van de kamer van Floripas, de Saraceense prinses in Fierabras: Le Person 2003, vs. 2251-70. In de roman functioneert ‘die pingheringhe’ in de kamer als ‘ekphrasis’ van verhalen die zich afspelen in het Oosten: ‘Die ystorie van Troyen’; ‘Twonder dat Alexander dede’.

36 Vgl. Lachet 1986, p. 155-58.

37 Variant in vs. 1563: ‘Guillelme l'Amourable’.

[p. 15]

zelfde gevoelen acht hij ‘der aventuren vader’ in staat, want als die over Ysabele zou horen, dan zou hij zeker om haar naar Endi komen (vs. 5789-93). De verwachting die Roges uitspreekt, is intussen uitgekomen.

Meer dan 1600 verzen na de mededeling over Waleweins verlangen om Ysabele te zien, geeft de held daar zelf uiting aan. Walewein zit in de kerker, waarna de verteller de aandacht oproept voor een tafereel waarin hij spreekt, met haar die verliefd op hem is geworden als luisteraar. Ysabele is ongemerkt voor de gevangene vlakbij zijn cel gekomen met een merkwaardige bedoeling: ‘Om datsoe horen wilde ende verstaen / Waleweins claghe’ (vs. 7682-83). Walewein zegt een claus op, die begint met:

Hi seide: ‘Wel lieve here
Nu ne achtic min no mere
Up dese doot, bi miere trouwe,
Mochtic noch sien die scone joncfrouwe

In deze verzen spreekt de held tot God over zijn bereidheid te sterven, als hij nog eens de aanbeden geliefde mag aanschouwen.

Opvallend aan Waleweins alleenspraak zijn de omvang, 45 verzen, en de inhoud. De terminologie die hij bezigt en de gedachten die hij uit, zijn ontleend aan de hoofse lyriek, aan het canso van de ‘fin'amor’.³⁸ De spreker heeft het bijvoorbeeld over ‘hare minne’ die hem heeft ‘ghevaen’. De gevangenis waarin hij vertoeft, stelt hij in dichterlijke zin voor als ‘prison amoureuse’.³⁹ De ellende waarin hij verkeert, deert hem niet als hij door toedoen van Ysabele zou mogen sterven. In aansluiting bij de hoofse zangers neemt Walewein de pose aan van martelaar in dienst van de liefde.⁴⁰ Ook spreekt Walewein uit, dat hij in de ban is van ‘amour de loin’: ‘Hare minne [...] die ic langhe hebbe ghedragen’ (vs. 7710-11). Met deze omschrijving maakt hij van de liefde iets spiritueels, want zij is ontstaan door zijn gedachten (‘ghepeins’, vs. 7706) over Ysabele.⁴¹

Van Waleweins ‘innamoramento’ geeft Penninc een opmerkelijke voorstelling. Het is niet de verteller die weergeeft, hoe Walewein na het zien van de schone Ysabele in liefde ontvlamt. De auteur geeft het woord aan zijn held, die in de stijl van het hoofse canso verzen over zijn liefde voor Ysabele declameert. Om uitdrukking te geven aan Waleweins amoureuze credo, voegt de auteur van de roman een lyrische voordracht in. Die markeert een bijzonder moment in de handeling en vormt tegelijk een contrast met de verteltrant in het voorafgaande. Dit verschil gaat samen met een vergaande verandering in de rol van de held. Eerst is er een eindeloos verslag van Waleweins optreden in Endi als een epische held. Dan ineens ontpopt de vechtersbaas die honderden de dood injoeg, zich tot een beoefenaar van lyriek als uiting van liefde.

Deze overgang van acteur à la het chanson de geste tot vertolker van een hoofs canso kunnen we herleiden tot een verbinding van twee genres die eigenlijk niet compati-

38 Zie Zemel 1994; en Winkelman 2004, p. 342-47.

39 Vgl. Dragonetti 1979, p. 107-10.

40 Vgl. Gaunt 2006, hfdst. 1 en 2.

41 Over deze aspecten van ‘Fernliebe’: Schnell 1985, p. 275-86.

[p. 16]

bel zijn. Daarom valt er te lachen om Waleweins metamorfose, als hij na een agressief optreden in Endi zich presenteert als een nederige minnaar van een almachtige geliefde en zijn aanbidding verwoordt met de precieuze taal van het minnelied. Aan zijn opdracht om Ysabele uit Endi te ontvoeren, denkt hij niet meer.

In Chrétiens Le Chevalier au Lion valt Yvain eveneens in gevangenschap voor de liefde. Uit een studie over deze roman kan ik woorden citeren die ook gelden voor Walewein: ‘the hero's aberration from the chivalric quest [...] to one of love [...] involves his memorable transition from a literal prison [...] to a metaphorical one’.⁴² In het genre van de Arturroman is er als na te streven ideaal de thematische conceptie van ‘amour’ die inspireert tot ‘chevalerie’ met een heilzame uitwerking. In de roman over Walewein is zoiets niet aan de orde. Integendeel, door zijn overgang naar het devote geloof in de liefde voor Ysabele verdwijnt de grote taak die Walewein als ridder op zich genomen heeft, geheel uit zijn gedachten.

Een overeenkomst van Walewein met La Prise d'Orange is er verder door de rol van Ysabele. Met haar handelwijze tegenover de indringer in het land van haar vader volgt zij het voorbeeld van Orable, want zij wordt verliefd op de in gevangenschap geraakte held, haalt hem eruit en neemt hem voor een plezierige verpozing mee naar haar appartement. Ysabele is als Orable een ‘jonghe coninginne’ (vs. 7468, 7678), maar niet de echtgenote van een vorst. Zij is, in aansluiting bij het thema van de Saraceense prinses, de dochter van een rijke koning. Haar positie en karakter komen overeen met Floripas in Fierabras, wier rol eerder is besproken.

Ysabele gaat te werk als Orable en daarmee gaat zij in tegen een conventie van de Arturroman. In dat genre heeft de vrouwelijke hoofdpersoon gewoonlijk een passieve rol en is zij object van mannelijk verlangen. Denken we aan Guenièvre in Le Chevalier de la Charrete, die voor haar redding uit Gorre van Lancelot, de held die haar bemint, afhankelijk is. Ysabele daarentegen gaat zelf tot actie over om de held die in Endi gevangen zit, te redden. Het is nu Walewein die van haar afhankelijk is. Bij Ysabele, als subject van verlangen, ligt het initiatief met hem een relatie aan te gaan. Om het te zeggen in termen van ‘gender’: door Ysabele wordt Walewein ‘the male object of female desire’.⁴³ Vandaar Ysabeles vreugde na het welslagen van haar plan, als zij Walewein bij zich heeft in háár domein, de plaats waar zij heer en meester is: ‘Na dien dat soe haren lieven amijs / Met hare hevet in hare porprijs’ (vs. 7847-48). Weet wel, zegt de verteller, dat Ysabele niets anders begeert dan: ‘te drivene hare jolijt / Metten her Waleweine’ (vs. 7855-56). Op erotisch gebied is Ysabele de leidsvrouw, die Walewein bij de hand neemt om in haar kamer met hem haar vreugde te beleven.

Heel bijzonder is de manier waarop Ysabele het voortouw neemt. Zij krijgt gedaan dat de held op wie zij verliefd is haar gevangene wordt. Daartoe haalt zij een truc uit door op intelligente wijze gebruik te maken van een belofte die haar vader deed bij zijn uitleg van haar droom. Ysabele stelt hem hiervan in kennis, na de toezegging van Assentijn om haar ‘ene bede’ (vs. 7117) toe te staan. Zij herinnert hem daaraan, als zij de uitleg van haar vader heeft aangehoord: ‘Ghi sijd mi sculdich ene

42 Hunt 2005, p. 163.

43 Kinoshita 1995, p. 280. Gezegd over Guillaume in relatie tot Orable. Vgl. Kinoshita 2006, hfdst. 2.

[p. 17]

bede / Wanneer so ics u vermane’ (vs. 7194-95). De term ‘bede’ die vader en dochter bezigen, is het Dietse equivalent van de zogenoemde ‘don contraignant’, een motief dat vooral in Arturromans voorkomt en door de schepper van het genre, Chrétien de Troyes, meermalen is toegepast.⁴⁴ Het gebruik van een dergelijke ‘don’ houdt in, dat iemand aan een ander vraagt om een gunst en pas na de verkregen toezegging bekendmaakt wat hij verlangt. Degene die de ‘don’ heeft verleend, is dan verplicht het verzoek in te willigen. Met dit middel misleidt Ysabele haar vader om de gevangene in handen te krijgen. Zodra zij Walewein ziet, komt Ysabele op de proppen met de ‘bede’ die haar is toegezegd: ‘Maer ic bade jou up ghenade / Dat ghi mi gheeft mine bede’ (vs. 7376-77). Haar wens met betrekking tot Walewein luidt: ‘Ende laet mi coelen minen moet / Over hem te nacht’ (vs. 7402-03).⁴⁵ De koning denkt, dat zijn dochter de gevangene aan tortuur wil onderwerpen. Wat Ysabele werkelijk voor ogen heeft, een erotische invulling van haar voornemen, ontgaat Assentijn, zodat hij met verbazing aan haar verzoek gehoor geeft.

Om van de liefde een succes te maken, neemt Ysabele haar toevlucht tot een motief dat thuishoort in de Arturroman. Haar manier van doen is te verstaan als een oproep tot bespiegeling over het problematische karakter van de ‘don contraignant’ in dat genre.⁴⁶ De toepassing van dit motief is in essentie strijdig met een hoofse ethiek.⁴⁷ Het kan namelijk functioneren als een valstrik, als iemand ermee gedaan krijgt wat indruist tegen de wil van degene die een ‘don’ heeft toegezegd. In het gedeelte van Walewein dat op naam staat van Penninc, komt de verplichtende ‘bede’ enkele malen voor, met als apotheose de keer dat de prinses haar kans grijpt.⁴⁸ Vergeleken met wat in de romans van Chrétien gebeurt, valt op dat het de vrouwelijke hoofdpersoon is die van een ‘don contraignant’ gebruik maakt om haar zin te krijgen. In een hoofse roman zou zoiets laakbaar gedrag zijn, maar bij Ysabele is een ethische optiek niet aan de orde. Met een arturiaans middel tot misleiding behaalt zij een ongehoord resultaat.

Wat hier over het verband tussen roman en heldenlied naar voren is gebracht, mag leiden tot de veronderstelling dat de dichter van Walewein voor het avontuur in Endi La Prise d'Orange als een voorbeeld heeft gebruikt. Vermoedelijk heeft Penninc hiertoe het initiatief genomen en is Vostaert, aangenomen dat de informatie in de epiloog over het auteurschap op waarheid berust, hem daarin gevolgd. Immers, een overeenkomst met La Prise is er ook meteen aan het begin van het deel dat op naam van de tweede dichter staat. Eerder is gebleken, dat de auteurs van Walewein voor de presentatie van hun hoofdpersoon als ‘die ridder coene’, iemand die op het slagveld opereert als een epische held, aansluiting hebben gezocht bij het chanson de geste.⁴⁹ Nu lijkt het alsof dat ook geldt voor de inhoud. We moeten dan wel bedenken, dat La Prise d'Orange geen traditioneel chanson de geste van het martiale type is. Wellicht heeft Penninc voor dit heldenlied gekozen, omdat het verhaal over de inval van een vesting er met humor gerelateerd is aan het thema van de liefde en er een glansrol is weggelegd voor een prinses.

44 Zie Frappier 1973.

45 Ysabeles verlangen komt hier overeen met dat van Bloiesine in La Continuation de Perceval van Gerbert de Montreuil. Zie Besamusca 1993, p. 68-72.

46 Dit motief kan beschouwd worden als ‘le lieu privilégié d'une réflexion sur la poétique du roman arthurien’. Vgl. Cooper 2002, p. 79-95. Het citaat op p. 95.

47 Vgl. Frappier 1973.

48 Over de ‘bede’ in Walewein: Besamusca en Brandsma 1988; en Zemel 2008.

49 Zie Zemel 2005.

[p. 18]

Vervolgens is het de vraag met welke bedoeling de romancier een chanson de geste als La Prise d'Orange als model heeft genomen. Voor de beantwoording van die vraag ga ik uit van een intertekstuele opzet. Ik neem aan, dat de dichter van Walewein hoorders en lezers beoogde die een gelijkenis zouden ontdekken tussen de expeditie van Walewein en die van Guillaume in La Prise. Aan hen werd de rol toegedacht van comparatist. Zij mochten nadenken over de relatie van de roman met het chanson de geste en waarnemen op welk een creatieve wijze de dichter aan het verhaal over Guillaume heeft ontleend. Met deze behandeling van een literaire bron is het chanson over Guillaume in de roman over Walewein geworden tot een ‘conte en palimpseste’.⁵⁰ Achter de episode over Walewein en Ysabele in Endi gaat La Prise d'Orange schuil.

50 Vgl. over deze term: Wolfzettel 2005.

Het brandende water

Voor een comparatist heeft Walewein veel meer te bieden. De vergelijking van de roman met de epische tekst over de verovering van Orange geeft stof tot nadenken, zoals over de plaats van handeling in Walewein. De vesting van koning Assentijn is gesitueerd aan de overzijde van een rivier die er een is ‘van herde fellen seden’ (vs. 4946). Het gaat om een wonderbaarlijk water dat alles wat ermee in aanraking komt, verbrandt. Als Walewein daar aangekomen is, ondervindt hij dat bij drie achtereenvolgende pogingen.⁵¹ In de Arturroman is een Andere Wereld, zoals in het geval van Gorre, een domein waar een magische werking heerst en daaraan wordt een eind gemaakt door de held die er binnendringt. Met Endi in Walewein is zoiets niet het geval.

Deze locatie ziet er ook anders uit dan voor een Andere Wereld in de roman gebruikelijk is. Wat Walewein bezoekt, is ‘die scone veste’ (vs. 6031), in zijn ogen ‘dat beste / Dat hi noit hadde gesien’ (vs. 6104-05). Binnen het kasteel is er een exotische tuin met een gouden boom, op de takken waarvan gouden vogeltjes staan die door vanuit een ‘duwiere’ mechanisch aangedreven lucht heel mooi zingen.⁵² Het is de plek waar Ysabele zich pleegt te verpozen. Verder zijn daar bijzondere werken van architectuur zoals de verborgen tunnel onder de rivier, de kamer van Ysabele en de ‘duwiere’, een geheime gang daarin. Met deze meesterwerken van bouwkunst en techniek heeft de schepper van Walewein aan Endi een oriëntaalse sfeer verleend en lijkt de vesting die het decor vormt van Waleweins actie op een stad als Orange in La Prise.⁵³ Een bijdrage tot oriënteren levert koning Amoraen. Hij is het die voor Walewein een beschrijving geeft van de lusthof met de gouden boom en volgens hem moet zijn gast het kasteel waarin Ysabele verblijft, zoeken in het verre oosten: ‘verre in gont Endi’ (vs. 3457).⁵⁴

Toch geeft Endi van buiten een heel andere aanblik dan Orange. Om de begeerde vrouw te bereiken moet Guillaume in La Prise een grens passeren: ‘sous l'empire de sa passion pour Orable, il décide de franchir la frontière et de forcer

51 Zie Gerritsen 1996.

52 Vs. 3502-49. Ysabele kan beschikken over twee lusthoven. Amoraen geeft hiervan een uitvoerige beschrijving: vs. 3478-593.

53 Vgl. Lachet 1986, p. 68-78: ‘La séduction orientale’; en Labbé 1987, p. 235-329.

54 In bijv. Alexanders Geesten (boek IX) is ‘Endi’ de naam voor het land dat nu India heet. In het Oosten ligt ook het aards paradijs, dat volgens Amoraen het water levert van een fontein in Ysabeles tuin (vs. 3550-57).

[p. 19]

l'interdit afin d'accéder à l'Autre Monde, l'univers paradisiaque de la Dame et de l'Amour’.⁵⁵ Deze barrière is evenwel een rivier met een naam die correspondeert met de geografische realiteit van de stad Orange: het is de Rhône. Situering en typering van deze rivier komen eveneens overeen met de werkelijkheid. Als Guillaume en zijn twee vrienden vanuit Nîmes op weg gaan naar Orange, stuiten zij niet op een ontvlambaar water en een wonderlijk bouwsel als een Scheermesbrug; daarom kunnen zij de rivier op een normale wijze passeren: per roeiboot. De dichter van Walewein laat van het water een voorstelling ten beste geven, die aan de aardse realiteit is ontstegen. In zijn tekst is de grens met Endi voorzien van een eschatologische topografie, waarmee de romancier bij zijn publiek allerlei vragen oproept. Wat moeten wij denken van een vesting die volgens de woorden van de vos gelegen is aan de overkant van het vagevuur?

Alvorens op deze woorden in te gaan, sta ik even stil bij de spreker. In haar dissertatie heeft Maartje Draak laten zien, dat de drievoudige queeste van de held in Walewein met het patroon van een sprookje overeenkomt.⁵⁶ In het sprookje treedt ook een vos op als helper van de held. In zijn roman heeft Penninc nog een ‘folktale’ bewerkt, ter verklaring waarom Roges, die handelt als gids van Walewein, een vos is geworden. Een stiefmoeder heeft tevergeefs geprobeerd prins Roges te verleiden, wat erop uitgelopen is dat zij hem heeft betoverd in een vos. Opmerkelijk aan dit verhaal is, dat de vos zelf optreedt als verteller ervan, met Walewein als luisteraar.⁵⁷ Het is deze verteller die in een fantastische en ongelofelijke scène van de rivier om Endi een eschatologische verklaring geeft.

Aan Roges de vos vraagt Walewein waarom het water van deze rivier ontvlamt. Hierop onthult de vos de naam ervan: ‘tgherechte vaghevier’ (vs. 5825), waar de zielen van gestorvenen ‘comen baden’ om in de hemel te komen. Walewein heeft alle reden om te twijfelen aan de ‘waerhede’ (vs. 5833) van deze uitleg: ‘In ghelove niet van desen / [...] in hadt ghesien’ (vs. 5834-35). Roges zal die Walewein aantonen: ‘Ghi sult sien met uwen oeghen / Dat ghi mi niet sult heten lieghen’ (vs. 5838-39). Om Walewein tot ‘geloof’ te brengen, laat hij hem zien hoe zwarte vogels in het water kopje-onder gaan en er smetteloos wit weer uitkomen. Die vogels zijn, aldus de glosse van de vos, zondige zielen die de brug over mogen steken, waarna zij zich baden en opgaan in de eeuwige vreugde.⁵⁸

In deze scène laat Penninc de vos in de rol van magister in gesprek met een leerling het onderwerp ‘vagevuur’ behandelen. In zijn tijd was de doctrine van het zogenoemde purgatorium als een gelokaliseerd hiernamaals waarin zielen gereinigd worden om toegang tot de hemel te krijgen, nog een betrekkelijke nieuwigheid.⁵⁹ Dat kan aanleiding zijn geweest om Roges de vos Walewein daarover op beeldende wijze te laten onderrichten. Zijn les is uniek, want Walewein is in de Middelnederlandse literatuur de eerste en enige roman, waarin het vagevuur wordt gelokaliseerd en aan de ridder op queeste getoond. De catechese van Roges is ook ongehoord, want die zou inhouden dat de held in een profane, literaire en fictieve context het purgatorium te zien krijgt, en dat bij zijn actie om een prinses uit Endi weg te halen.

55 Lachet 1986, p. 29.

56 Draak 1936, 1975.

57 Zie Van Eekelen 2000, p. 132-42.

58 Zie ook Putter 1999, p. 85-92.

59 Le Goff 1981; en in verband met Walewein: Winkelman 2006, p. 371-72.

[p. 20]

Een effect van Roges' toelichting is, dat hij de zoektocht van Walewein naar een hoger plan tilt door aansluiting bij de visioenenliteratuur. In dat genre valt de mens een openbaring ten deel door de aanschouwing van het leven na de dood, waarbij de auteurs met voorliefde het vagevuur uitbeelden.⁶⁰ Ook kan door Roges' opheldering een associatie ontstaan van Walewein met Owein, de ridder die in een tekst als L'Espurgatoire seint Patriz van Marie de France een tocht door de christelijke Andere Wereld onderneemt.⁶¹ In een infernale route ziet en ondergaat deze held de verschillende kwellingen van het vagevuur. De duivels weerstaat hij, waarna hij de gevaarlijke brug over een brandende rivier mag passeren en toegang krijgt tot hen die verkeren in de vreugde van het aards paradijs. Walewein krijgt op aanwijzing van de vos het vagevuur alleen van enige afstand te zien.⁶²

Roges gaat het erom zijn bezoeker in kennis te stellen van wat er met het water en de brug aan de hand is. De auteur had met Roges' lering een andere, namelijk poëticale bedoeling. Wat zijn credo over dichtkunst inhoudt, valt eruit te beluisteren. Met het gebruik van termen als ‘waarheid’, ‘liegen’, ‘geloven’ en de nadruk op het ‘zien’ van wat gebeurt, refereert Penninc voor de goede verstaander aan een literaire polemiek die verband houdt met een onderscheid tussen ‘fabula’ en ‘historia’.⁶³ Er waren strenge critici die het genre van de roman verwierpen, omdat het gebaseerd was op fictie, wat zij beoordeelden als leugen. Wat zij verlangden, was historische waarheid en als garant daarvan gold de auteur die zijn tekst kan baseren op een ooggetuigenverslag. Deze critici neemt Penninc in de scène over het vagevuur op de hak. Zijn verhaal over de zoektocht naar een vliegend schaakspel komt naar inhoud en structuur overeen met een sprookje en is daarmee volkomen fictief.⁶⁴ Tijdens die queeste mag Walewein een blik werpen op het echte vagevuur, met een sprekende vos als exegeet. De toelichting van Roges mag dan gepaard gaan met een demonstratie voor een ooggetuige, geloofwaardig is die allerminst.⁶⁵ De uitlegger is immers iemand die thuishoort in het sprookje. Wat hij laat zien, is het schouwspel van een illusionist. Op die wijze laat Penninc een pleidooi horen voor ‘fabula’, wat verzonnen en onwaarschijnlijk is, als de grondslag van literatuur. De presentatie van dit pleidooi is er een van een prachtige incongruentie. Een actueel onderwerp dat door geleerden in de theologie behandeld werd als artikel van geloof, laat Penninc in zijn roman in de volkstaal toelichten door een vos als leermeester in verzinsels.

60 Ebel 1968, p. 181-208; en Dinzelbacher 1981, p. 101-05. Over het vagevuur in de beeldende kunst: Wegmann 2003.

61 De eerste vertaling in Franse verzen van Tractatus de Purgatorio Sancti Patricii. Zie De Pontfarcy 1995. Over L'Espurgatoire als ‘a tale of chivalric adventure’: Bloch 2003, p. 209-25. Voor een uitvoerige bespreking van de tekst: White-le Goff 2006.

62 In L'Espurgatoire willen duivels Owein tegen het eind van zijn gang door het vagevuur ‘le dreit enfer’ (vs. 1324) tonen en vragen hem: ‘ziet u die brandende rivier’ (vs. 1334). In de scène van Walewein betreft het ‘tonen’ van de vos aan de held ‘tgherechte vaghevier’.

63 Vgl. hierover Green 2002, hfdst. 6. Aan het slot van Chrétiens Le Conte du Graal is er het vraaggesprek van Gauvain met Guiromelant (Busby 1993, vs. 8605-823). Ook dat heeft een poëticale opzet in verband met literatuur als fictie.

64 Over fictie en sprookje in verband met de roman: Green 2002, p. 113-23.

65 Want: ‘hi es dul die vos betrouwet’ (vs. 5898); een uitspraak van nota bene Walewein. Met de ‘sermo’ van Roges presenteert Penninc een opmerkelijke voorstelling van de vos als verkondiger van heresie. Over deze iconografische traditie: Hassig 1995, hfdst. 6.

Inwoners van Endi

Aandacht verdient ook de godsdienst van hen met wie Walewein in Endi te maken krijgt, zeker in het licht van de relatie van de roman met het chanson over Guillaume. Als we La Prise d'Orange zouden beoordelen vanuit een ideologische optiek, mag gezegd dat de held daarin een belangrijke bijdrage levert aan de Reconquista, want zijn gang naar Orange heeft de inneming van een grote heidense stad als resultaat. Met deze beoordeling correspondeert het niet bepaald vleiende beeld dat in La

[p. 21]

Prise van de Saracenen getekend wordt.⁶⁶ Al die militairen in Orange zijn lafaards, want ondanks een enorm numeriek overwicht delven zij het onderspit tegen maar drie tegenstanders.⁶⁷

Met betrekking tot de rol van Orable suggereert de dichter instemming. Het geeft wel te denken, dat zij Orange uitlevert aan de vijand van haar volk. Er is sprake van ambiguïteit, omdat haar karakter niet helemaal in overeenstemming lijkt te zijn met de beschrijving van haar schoonheid.⁶⁸ Aan de andere kant is het zo, dat Orable handelt uit liefde voor Guillaume, met als gevolg de verovering van een prachtige stad en haar overgang tot het christendom.

In de roman over Walewein zijn de wachters van Endi als de Saracenen in het heldenlied bangerikken, die in groten getale het hazenpad kiezen voor een enkele tegenstander. Het vreemde is nu, gezien de overeenkomst van Waleweins avontuur met Guillaumes actie in Orange, dat Assentijn en zijn mannen niet van het Saraceense geloof zijn. Er valt wel een keer de term ‘sarrasijn’ (vs. 5312), als tegenstelling met ‘kerstijn’, maar niet in verband met de inwoners van Endi. Eens laat Walewein een overwonnen tegenstander een gelofte afleggen, die begint met de plicht tot ‘eren die heligh kerke / Ende starken Gods ghewerke’ (vs. 4333-34). Deze woorden lijken op ‘eshalcer sainte crestienté’, wat Guillaume in het chanson de geste realiseert door het verslaan van Saracenen.⁶⁹ Voor Walewein komt het daar niet van. Het is inderdaad zo, dat ‘hoe ver Walewein zich ook van het Arturhof verwijdert (tot in het verre Indië toe), hij nergens op moslims stuit’.⁷⁰ De ridders die de poorten van Endi bewaken, roepen geen heidense goden aan: hun opperwezen is God (vs. 6312, 6601). Wanneer Assentijn opkomt, reageert hij op een mededeling van zijn dochter met ‘God weet’ en ‘dat ju God lone’ (vs. 7114-15). De koning van Endi is evident van christelijke huize.

In La Prise d'Orange gaat Guillaume de strijd aan met de vijanden van het geloof. In Walewein viert de held zijn agressie bot op christelijke tegenstanders. In zijn bewerking van La Prise heeft Penninc het godsdienstig conflict niet overgenomen. Daarmee mag het chanson over Guillaume bijdragen tot een interpretatie van zijn roman. Die houdt in, dat de romancier bij wat Walewein in Endi onderneemt, een religieuze motivatie ongewenst acht. Hij gaat zo ver om een actie van zijn held voor te schotelen die aan geen ethiek of ideologie gebonden is.

Ysabele lijkt op de Saraceense prinses in het chanson de geste. Zij is evenwel geen mohammedaanse, maar een christin. Het eerste wat de verteller haar in een heilwens voor haar vader laat zeggen, is: ‘God van hemelrike’ (vs. 7104). Ter vergelijking: in de eerste woorden van Orable in La Prise d'Orange moet voor Guillaume en zijn vrienden het heil komen van Mohammed: ‘Mahom vos saut, a cui le mont apent’.⁷¹ In La Prise is het verraad dat Orable pleegt acceptabel, omdat zij een christelijke held te hulp komt in de strijd met de heidenen. Een dergelijke rechtvaardiging kan voor Ysabele niet gevonden worden, want zij verraadt het door christenen bewoonde Endi ten behoeve van een ridder die in de vesting van haar vader als de duivel tekeer is gegaan. Er valt zo te lachen om wat Walewein over Ysabele zegt in de liefdeslyriek die hij in het gevang laat horen. Hij heeft het over Ysabeles deugd, zoals aan het eind van zijn

66 Zie Lachet 1986, p. 54-68. Uitvoerig over de negatieve typering van de Saracenen in het chanson de geste: Hensler 2006.

67 Deze lafheid is typerend voor de Saracenen in het chanson de geste. Zie Heusler 2006, Kap. D, 2.

68 Over de beoordeling van de Saraceense prinses: De Weever 1998, hfdst. 1, 3 en 4.

69 Vgl. Heusler 2006, p. 140, 155-56.

70 Winkelman 2006, p. 361.

71 Vs. 672. Vertaling: ‘Que Mahomet dont le monde dépend, vous garde sains et saufs’.

[p. 22]

gedicht: ‘Hare doget die es so groot’ (vs. 7732). Of haar actie beantwoordt aan het begrip ‘doget’ waar Walewein het over heeft, is een ander verhaal. Ook hier mag het chanson de geste over Orange betrokken worden bij een waarneming over het gedrag van Ysabele. Voor haar geldt hetzelfde als voor Walewein: een ethische of ideologische beoordeling is niet gewenst.

Het genre

Een dichter die Walewein en Ysabele op de besproken wijze te werk laat gaan, stelt de problematiek van het genre aan de orde. Aanvankelijk lijkt Walewein te handelen als de protagonist van een Arturroman, maar als hij in Endi is aangekomen, volgt een handeling die daarin niet past. Voor de inhoud van die episode heeft de romancier aansluiting gezocht bij La Prise d'Orange. In die tekst is het gedrag van Guillaume evenmin volgens de regels van het genre. Het gaat immers om een chanson de geste waarin de hoofdpersoon zich laat leiden door de liefde. De dichter schenkt dusdanig aandacht aan het thema van de liefde, dat de typering van La Prise geboren is van ‘parodie courtoise de la chanson de geste’.⁷² In analogie hiermee zou de gedachte kunnen ontstaan het Endi-verhaal in Walewein te typeren als ‘parodie épique du roman arthurien’. Een dergelijke omschrijving is evenwel meer suggestief dan adequaat.

De schepper van Walewein heeft het grote avontuur van zijn held zo uitgewerkt, dat er voor literair geïnteresseerde toehoorders een rol was weggelegd het te verstaan als een ‘réécriture’ van La Prise Orange. De herschreven versie handelt over Walewein en Ysabele, maar de literaire bron, het verhaal over Guillaume en Orable, schemert nog door. De tekst in palimpsest genereert daarmee een literair spel met de Arturroman. Het effect van dit procédé is een demontage van de roman en een ondermijning van Walewein als de ideale protagonist.

Wie zo leest, ontdekt dat Walewein ook bedoeld is als een poëticale roman. Penninc laat zien dat het mogelijk is een groot werk te schrijven met Arturs neef als hoofdpersoon.⁷³ De oplossing die hij heeft bedacht, is even origineel als grandioos. Om Walewein tot acteur te maken in een avontuur van ‘chevalerie’ en ‘amour’, laat hij hem regels die gelden voor het genre van de roman doorkruisen en het spoor volgen van de epische, door liefde gedreven held Guillaume. De episode over Walewein en Ysabele in Endi is ermee geworden tot een indrukwekkende demonstratie van literaire fantasie. In het genre van Penninc is alles mogelijk en geoorloofd. De vertolker van zijn poëtica in de roman is dan ook een vos die de gave heeft van het woord.

72 Vgl. Lachet 1986, p. 177-227. Het citaat op p. 227. En in de titel van het boek: ‘la parodie courtoise d'une épopée’.

73 Recent verschenen is een uitvoerige bespreking van ‘Walewein im Roman van Walewein’. Zie Schmitz 2008, p. 206-62.

[p. 23]

Literatuur

Bancourt, P., Les Muselmans dans les chansons de geste du cycle du roi. Aix en Provence-Marseille 1982.

Bennett, Ph.E., La Chanson de Guillaume and La Prise d'Orange. London 2000.

Besamusca, B., Walewein, Moriaen en de Ridder metter Mouwen. Intertekstualiteit in drie Middelnederlandse Arturromans. Hilversum 1993.

Besamusca, B., ‘The Grateful Dead in the Middle English Sir Amadace, the Old French Richars li Biaus, and the Middle Dutch Walewein’. In: Chevaliers errants, demoiselles et l'Autre: höfische und nachhöfische Literatur im europäischen Mittelalter. Festschrift für Xenja von Ertzdorff zum 65. Geburtstag. Ed. T. Ehlert. Göppingen 1998, p. 317-325.

Besamusca, B. en F. Brandsma, ‘De toezegging met onvoorziene gevolgen in de Walewein’. In: De nieuwe taalgids 81 (1988), p. 1-12.

Bloch, R.H., The Anonymous Marie de France. Chicago-London 2003.

Bornholdt, C., Engaging Moments. The Origins of Medieval Bridal-Quest Narrative. Berlin-New York 2005.

Broers, T.J.A., ‘Willem van Oringen’. In: Olifant 23 (2004), p. 45-61.

Busby, K. (ed.), Chrétien de Troyes, Le Conte du Graal. Tübingen 1993.

Busby, K., Codex and Context. Reading Old French Verse Narrative in Manuscript. Volume I. Amsterdam-New York 2002.

Carasso-Bulow, L., The Merveilleux in Chrétien de Troyes' Romances. Genève 1976.

Chênerie, M-L., Le chevalier errant dans les romans arthuriens en vers des XIIe et XIIIe siècles. Genève 1986.

Cooper, C., ‘La dame, la fée et le don contraignant: éléments de rationalisation du merveilleux et poétique romanesque’. In: Le Monde et l'Autre Monde. Actes du colloque arthurien de Rennes (8-9 mars 2001). Réunies par D. Hüe et C. Ferlampin-Acher. Orléans 2002, p. 79-95.

Cropp, G.M., Le vocabulaire courtois des troubadours de l'époque classique. Genève 1975.

Dinzelbacher, P., Vision und Visionsliteratur im Mittelalter. Stuttgart 1981.

Draak, A.M.E., Onderzoekingen over de Roman van Walewein. Haarlem 1936 (uitgebreide herdr. Groningen-Amsterdam 1975).

Dijk, H. van, ‘Maerlant en de fantasten’. In: Poëtica-onderzoek in de praktijk. Red. F.A.H. Berndsen, H. van Dijk, G.J. de Vries. Groningen 1993, p. 33-38.

Dragonetti, R., La technique poétique des trouvères dans la chanson courtoise. Contribution à l'étude de la rhétorique médiévale. Genève-Paris 1979 (repr.).

Duggan, J.J., The Romances of Chrétien de Troyes. New Haven-London 2001.

Ebel, U., ‘Die literarischen Formen der Jenseits- und Endzeitsvisionen’. In: Grundriss der romanischen Literaturen des Mittelalters. Vol. VI/1. La littérature didactique, allégorique et satirique. Dir. H.R. Jauss. Heidelberg 1968, p. 181-215.

Eekelen, R. van, ‘Vos huut en menschen luut. Het beeld van Roges in de Roman van Walewein’. In: Tijdschrift voor Nederlandse Taal- en Letterkunde 116 (2000), p. 132-152.

Es, G.A. van (ed.), Penninc en Pieter Vostaert, Roman van Walewein. Culemborg 1976 (repr.).

Frappier, J., Les chansons de geste du cycle de Guillaume d'Orange. Tome I. Paris 1955. Tome II. Paris 1967.

Frappier, J., ‘Le motif du “don contraignant” dans la littérature du Moyen Age’. In: J. Frappier, Amour Courtois et Table Ronde. Genève 1973, p. 225-264.

[p. 24]

Gaunt, S., Love and Death in Medieval French and Occitan Courtly Literature. Oxford 2006.

Gerritsen, W.P., ‘Walewein en de vurige rivier. Roman van Walewein, 4938-5093’. In: Tegendraads genot. Opstellen over de kwaliteit van middeleeuwse teksten. Red. K. Porteman, W. Verbeke, F. Willaert. Leuven 1996, p. 47-61.

Goff, J. le, La naissance du Purgatoire. Paris 1981.

Gravdal, K., Ravishing Maidens. Writing Rape in Medieval French Literature and Law. Philadelphia 1991.

Green, D.H., The Beginnings of Medieval Romance. Fact and Fiction, 1150-1220. Cambridge 2002.

Hassig, D., Medieval Bestiaries. Text, Image, Ideology. Cambridge 1995.

Have, B. van der, ‘De Middelnederlandse Karelepiek: de fragmenten en het geheel’. In: Karolus Rex. Studies over de middeleeuwse verhaaltraditie rond Karel de Grote. Red. B. Besamusca en J. Tigelaar. Hilversum 2005, p. 78-92.

Heintze, M. (ed.), Wilhelmsepen. Le Couronnement de Louis. Le Charroi de Nîmes. La Prise d'Orange. Ed. M. Heintze. Übers. B. Hesse. München 1993.

Hensler, I., Ritter und Sarrazin. Zur Beziehung von Fremd und Eigen in der hochmittelalterlichen Tradition der ‘Chansons de geste’. Köln 2006.

Hunt, T., ‘Le Chevalier au Lion: Yvain Lionheart’. In: A Companion to Chrétien de Troyes. Ed. N.J. Lacy and J.T. Grimbert. Cambridge 2005, hfdst. 12.

Jongen, L., ‘Walewein as Confessor: Crime and Penance in the Roman van Walewein’. In: King Arthur in the Medieval Low Countries. Ed. G.H.M. Claassens en D.F. Johnson. Leuven 2000, p. 45-58.

Kelly, D. e.a., ‘Arhurian Verse Romances in the Twelfth and Thirteenth Centuries’. In: The Arthur of the French. The Arthurian Legend in Medieval French and Occitan Literature. Ed. G.S. Burgess en K. Pratt. Cardiff 2006, p. 393-460.

Kienhorst, H., ‘Fragment van een onbekende Middelnederlandse ridderroman over Willem van Oringen’. In: Tijdschrift voor Nederlandse Taal- en Letterkunde 114 (1998), p. 125-137.

Kinoshita, S., ‘The Politics of Courtly Love: La Prise d'Orange and the Conversion of the Saracen Queen’. In: Romanic Review 86 (1995), p. 265-287.

Kinoshita, S., Medieval Boundaries. Rethinking Difference in Old French Literature. Philadelphia 2006.

Knudson, C.A., ‘Le thème de la princesse sarrasine dans La Prise d'Orange.’ In: Romance Philology 22 (1968-69), p. 449-462.

Köhler, E., Ideal und Wirklichkeit in der höfischen Epik. Studien zur Form der frühen Artus- und Graldichtung. Tübingen 1970^2.

Labbé, A., L'architecture des palais et des jardins dans les chansons de geste. Essai sur le thème du roi en majesté. Paris-Genève 1987.

Lachet, C., La ‘Prise d'Orange’ ou la parodie courtoise d'une épopée. Paris 1986.

Lachet, C. et J.P. Tusseau (vert.), La Prise d'Orange. Chanson de geste de la fin du XIIe siècle. Paris 1986.

Le Person, M. (ed.), Fierabras. Chanson de geste du XIIe siècle. Paris 2003.

Pontfarcy, Y. de (ed. en vert.), Marie de France, L'Espurgatoire Seint Patriz. Louvain-Paris 1995.

Putter, A., ‘Walewein in the Otherworld and the Land of Prester John’. In: Arthurian Literature XVII. Originality and Tradition in the Middle Dutch Roman van Walewein. Ed. B. Besamusca en E. Kooper. Cambridge 1999, p. 79-99.

Régnier, C. (ed.), La Prise d'Orange. Chanson de geste de la fin du XIIe siècle. Paris 1986.

Roques, M. (ed.), Chrétien de Troyes, Le Chevalier de la Charrete. Paris 1969.

[p. 25]

Roques, M. (ed.), Chrétien de Troyes, Le Chevalier au Lion (Yvain). Paris 1971.

Saunders, C., Rape and Ravishment in the Literature of Medieval England. Cambridge 2001.

Schmitz, B.A., Gauvain, Gawein, Walewein. Die Emanzipation des ewig Verspäteten. Tübingen 2008.

Schmolke-Hasselmann, B., The Evolution of Arthurian Romance. The Verse Tradition from Chrétien to Froissart. Transl. M. and R. Middleton. Cambridge 1998.

Schnell, R., Causa Amoris. Liebeskonzeption und Liebesdarstellung in der mittelalterlichen Literatur. Bern-München 1985.

Short, I. (ed. en vert.), La Chanson de Roland. Paris 1990.

Smith, S., ‘Een vermakelijk verhaal. Over humor in Die Riddere metter Mouwen’. In: Voortgang, jaarboek voor de neerlandistiek 25 (2007), p. 7-66.

Strohschneider, P., ‘Herrschaft und Liebe. Strukturprobleme des Tristanromans bei Eilhart von Oberg’. In: Zeitschrift für deutsches Altertum und deutsche Literatur 122 (1993), p. 36-61.

Uyttersprot, V., ‘Literair vuurwerk in Endi. Vertelstrategieën in de Roman van Walewein’. In: Maar er is meer. Avontuurlijk lezen in de epiek van de Lage Landen. Studies voor Jozef D. Janssens. Red. R. Sleiderink, V. Uyttersprot, B. Besamusca. Leuven 2005, p. 13-26.

Weever, J. de, Sheba's Daughters. Whitening and Demonizing the Saracen Woman in Medieval French Epic. New York-London 1998.

Wegmann, S., Auf dem weg zum Himmel. Das Fegefeuer in der deutschen Kunst des Mittelalters. Köln enz. 2003.

White-le Goff, M., Changer le monde. Réécritures d'une légende. Le Purgatoire de saint Patrick. Paris 2006.

Winkelman, J.H., ‘Waleweins dilemma: Venus' minne of Abrahams schoot. Liefdesperikelen in een Middelnederlandse Arturroman’. In: Nederlandse Letterkunde 9 (2004), p. 326-360.

Winkelman, J.H., ‘Walewein en God. Over de theologische achtergronden van een Arturverhaal’. In: Nederlandse Letterkunde 11 (2006), p. 354-382.

Wolfzettel, F., Le Conte en palimpseste. Studien zur Funktion von Märchen und Mythos im französischen Mittelalter. Stuttgart 2005.

Zemel, R., ‘Walewein en de verre geliefde’. In: Het is kermis hier. Lezingen ter gelegenheid van het 75-jarig bestaan van Nederlands aan de Vrije Universiteit. Red. T. van Dijk en R. Zemel. Amsterdam-Münster 1994, p. 141-152.

Zemel, R., ‘De Roman van Walewein en het heldenlied’. In: Maar er is meer. Avontuurlijk lezen in de epiek van de Lage Landen. Studies voor Jozef D. Janssens. Red. R. Sleiderink, V. Uyttersprot, B. Besamusca. Leuven 2005, p. 27-44.

Zemel, R., ‘Op weg naar de vierde “bede” in de Roman van Walewein’. In: Voortgang, jaarboek voor de neerlandistiek 26 (2008), p. 75-92.