Op het licht-geloovige Thomasje.
IS dan 't kleen mannetje, dat sijn Verweende geest,
Wel tienmaal grooter waant als sijn bekrompe leest,
Mede, een Verradertje geworden buyten reeden,
Die Govard volgt op 't spoor van zyn meineedicheeden,
Hoe kan dat mooglyk sijn? hy die het hart zo hoog
Gelyk zyn buchel heeft, en met een Arends-oog
Al lang de dievery van snyers hand beloerden,
En zoo uitsteekend graag zyn naam op 't voorhooft voerden,
Van 't schrift; 't geen voor zyn Blyspel was geplaatst, schoon dat
Van Lammerd Roodneus pen bedekt zyn oorsprong had,
Die agter het gordyn gewoon maar is te vegten.
Als hy 't geschil zal van zyn schelmse broer beslegten,
Dat gaat hem nu aan 't hart, geen wonder, we dat hy
Een intretst met hem heeft in Schouburgs pagtery,
| |
Wat staan de Pagters nu een zeege weg te draagen,
Nu 't dwaalend Arendje is in de vlugt geslaagen?
Men heeft vergeefs van hem standvastigheid begeerd,
Die het verand'ren by den dobbel heeft geleerd.
Hier van kan Malta dag aan dag getuygen geeven,
Nu kan hy ruymen toom aan zyne speellust geeven,
Kom Govard maak nu weer Paspuillen vuyl en snood,
Gebruyk nu weeder voor de Kat een Arends poot,
Waar mee gy veilig de Karsteng uyt 't vuur kunt lichten,
Hy zal voor regt nog reên, zelfs voor geen Hooft-schout swigten,
Het heugt my nog toen hy, vol moed en hoovaardy
Zo stout voor Scheepens-bank al d'arme dievery
Van Pagters ligt van naam met eeden wouw bewysen,
Maar 't is verkeerd, hy sal dien pluym-vorst voortaan prysen,
Zyn speelen aanbiên met een diepe eerbiedigheit,
My dunkt, ik hoor reeds, hoe hy voor zyn ondeugd pleit,
Ja met een slaafse ziel, en zonder zig te schamen,
Geduurig zeggen moet op 's Grootvorst veesten Amen,
Schoon hy met veel geschreeuws, zoo onlangs nog geleên,
By schootel, kan, en kroes, de snoô bedrieglykheên
Der boeven trits deê zien, wiens trouweloose daaden,
Hem leerden, kon hy 't niet, zyn vrinden laf verraden,
Hy spand met schelmen aan, en bind sig aan hun lot,
Zy zullen hem ligt van 't gestolen overschot
Der arme Weezen iets tot zyn vergelding geeven,
Want 's Arents aart is van eens anders goed te leeven.
Al waar 't van 't Kerk-altaar gewoon voor disch gebraad
Zyn zelven en zyn regt te geeven, hoe gehaat
De Schouwburg, kon, 't is waar, dien held niet meer ontbeeren
Die haar nog onlangs kon zo droevig klaagen leeren,
Waar door Apollos toorts licht door zyn pen genoot.
Wie zal nu 't dicht dat zyn Poëetsche geest ontsloot,
Wiens droef begin hy laatst aan 's Heerschaps-disch liet leesen,
Waar in de lyken op een nieuwe wys, verreezen,
Zo deerlyk klaagden van hun rooven, van dien snaak,
Die hy graag door zyn rym gesteld zag op de kaak,
Voltrecken. Wie zal nu gedoodverft op de doelen
Verschynen, daar 't poëetsch Synooden zyn gevoelen
Vryhartig openbaard, en hy met prooze en digt,
Den vuylen Havik wierp in 't eerloos aangezigt,
| |
Zyn schelmeryen, die hy eeuwig swoer te haaten.
Nu durft hy weeder op zyn vriendschap zig verlaaten,
Zo draa hem 't maaklaarschap op nieuw werd aangeboôn
Met veel beloften, jaa, beloften is het loon
Dat hy genieten zal, en hem op hoop doen leven,
Wat zou dien Pluim-Heer hem toch anders kunnen geeven
Die al zoo kaal als hy hoovaardig en gehaat,
Zo net na 't leven speeld de rol van d'eigenbaat.
|
|
Auteursrechtvrij