Nederduitse en Latynse keurdigten

Op N. Snyders zoon
smulpaap.

EEn nyver Byken, lang getergd door al 't gerommel
En ydel brommen van een grooten luien Hommel,
Valt, daar het weidt en speelt op bloem en geurig kruid,
Den Lompen honigdief, in gramschap op de huyt.

Ignavum suëm plebs a presipibus arcet.

JAn scheldt my voor een gek, en zegt, ik noo geen gasten,

[p. 577]

 

Als of ik gierig waar: Maar Jan, acht gy die vroed?

 

Die even eens als Abbe en gy uw goed verbrastten;

 

Hy 't groote en 't zyne, gy 't kleine en eens anders goed.

 

Het uwe gansch gering, gekomen van de prullen,

 

Door 't oog van 's Vaders schaar, met abelheid gehaald,

 

Of door zyn arrebeid gewonnen met de naald,

 

Gedoogden niet, 't is waar, veel zuipen noch veel smullen

 

Dies waard gy zeker kloek, en naamt de zaak gewis,

 

Dat gy uw leege ruilde om Shalkwyks volle dis.

 

Daar smuld gy, grof gemest, met pannekoek en wafel,

 

Gy houdt het met de kan, met schootel, glas en pot,

 

En leeft gelyk uw vaar, naar een en 't zelve lot,

 

Doch op een and'ren wys heel fraaitjes van de tafel.