Nederlandsch Museum. Tweede Reeks. Jaargang 4

[p. 182]

Boekbeoordeeling.

Blauw en Grauw. - Poëzie van Pol Anri. - Gent, A. Hoste, 1886. Klein 8^o van 99 blz.

Een bundel gedichtjes - eerstelingen van een jongen schrijver, die veel beloven en, wat nog beter is, reeds veel genietbaars aanbieden.

Ernstige onderwerpen komen er weinig in voor. Nog slaat de dichter geene breede vlerken uit; nog waagt hij zich minder op en in de duizelingwekkende hoogten en diepten van den hobbeligen weg des levens. Immers, het oog der jeugd gaat zelden buiten den nuchteren kring, waar wij ons allen eens zoo wat dwepend bewogen, waar wij de volle levenssymphonie meenden gevonden te hebben in de lucht en haar blauw, de rozen en haar geur, de vogels en hun gekweel, de vlietjes en hun gekabbel, den dauw en zijne traantjes, - de donzen lippen en hare malsche kusjes.

Gelukkige tijd, voorwaar, waaruit wij nog gaarne eens klanken hooren, - hoewel wij doorgaans maar naklanken krijgen, want nieuws is er nog weinig van te dichten, en daarom is het misschien ook dat die trant vrij gauw bij ‘gezette lui’ tot verveling stemt.

En nochtans heeft dat alte neue of dat neue alte, zooals de heer Anri het meerwerf wist in te kleeden, ons nog al gesmaakt. Hij gevoelt wat hij uitdrukt, drukt het meer dan eens uit in keurigen, zangerigen vorm, wekt liefgekleurde beelden op, en er

[p. 183]

komen hem gestadig gelukkig gevonden alliteratiën in de pen, die zooveel vloeiendheid aan een vers geven. Meer dan eens glimmen in zijne stukjes spranken van het ‘echt’ heilig vuur. Daarbij schrijft hij eene zuivere taal; hij heeft leeren teekenen vóór hij zich aan 't schilderen zette en zulke hebben altijd in de ‘edele dichtkunst’ veel op anderen voor.

Dat wil niet zeggen dat wij in den bundel geene zwakheden hebben aangetroffen, dat alle prozaïsche uitdrukkingen - dit stinkend onkruid in de dichtgaarde - genoegzaam werden gewied en geweerd.

Doch, laat ons niet vitten; wij hebben haast om op eenige lieve dingen uit het boekje te wijzen, en allereerst op Blauw en Grauw, een kleine uitweiding op den door den schrijver gekozen titel, met zijne keurige slotstrophe:

Danken en zuchten, - juichen en treuren, -
Kozen en vreezen, - lieven en lijden,
Dat is 't leven: Blauw en Grauw.
En daarom gaarde ik ook in mijn kransje
Zonnigen schijn na donkere wolken,
Donkere wolken na zonnigen schijn.

Is dat niet pittig en dichterlijk gezegd?

Heel frisch is ook het Te Huis, eene vrijerij, waar Anri der schoone kunne dat aardig compliment maakt:

O vrouw, gij zijt het babbelende beekje,
wiens schuimend golfjen alles laaft en opbeurt,
wat felle zomerhitte dorst verschroeien; -
o vrouw, gij zijt het frisch, weldadig windje,
dat alles kust en koost, en door zijn adem
alomme leven toovert en bekoring.

De dartelingen van het minnend paartje loopen uit op een ‘heeten kus’ van haren ‘malschen mond’; zij meenen het gansch ongemerkt gedaan te hebben, maar

De eerste ster, die fonkelt aan den hemel,

lonkt 't tweetal toe: Ik heb het wel gezien!

[p. 184]

Wie zulke verzen vindt, wanhope niet aan zijne riddersporen te geraken.

Onder de beste stukjes zullen wij nog noemen: het sonnetvormig Geniet!, het gevoelvol In zijn Nopjes, het gemoedelijke Sprookjes en Droomen, - Voor het Hekken en Bij het Brugje, beiden frisch gekleurd, en Vrouweneeden.

Natuurlijke gang ligt in al deze en andere gedichtjes, en zelden gaat schrijver zich bezondigen aan gezochtheid of kunstmatige rijmelarij Eén stuk, de Ouderwetsche Keuken, maakt hierop uitzondering:

...Men hoort het vuurken kraken

in de ouderwetsche keuken,

terwijl de grijze twee hun smousje maken

in de ouderwetsche keuken...

En zoo komt die ‘ouderwetsche keuken,’ op een paar dozijn verzen, aan dezer staart veertien keeren eentonig rammelende terug! Dat is geene kunst, 't zijn kunstjes.

Péchés de jeunesse! Maar wie bedreef er geene? Zij zijn den heer Anri volgaarne vergeven, daar hij ons genoegzaam toont, in dezen zijn eersteling, dat hij een man van smaak en talent is, en van zulk gehalte, dat, blijft hij zijne natuurlijke gaven ontwikkelen en louteren, hij onder de Nederlandsche dichters eene fraaie plaats zal innemen.

W.R.