Den Nederduytschen Helicon

Besluyt.

Ghelijck een Vrauwe naer 't baren, seyt M.P. de la porte, alle pijne ende arbeydt, diese ghehadt heeft, (door blijschap) terstondt vergheet, alsoo ick oock, siende dit werck ten eynde ghebracht, alle den arbeyt ende moeyte, die ick gedaen hebbe, in 't versamelen van alle dese voorgaende ghedichtselen, ende in 't aen een schakelen der selver ('t welck ick by eenen schoonen Lenten-dags wandelinghe (dunckt my) ordentlijck uytghebeeldt hebbe,) is my door vreught, van t' eynden gheraeckt te zijne, al t' eenemael als eenen Windt voorby ghegaen: maer ick hebbe daer in sonderlinghe acht (na macht) gehadt, om alle uytheemsche woorden uyt te wieden. Maer wat! Sy zijn vele so in onse mondt verstorven, dat

[p. 331]

de selve ons veel veyligher voor-vallen, dan de Nederduytsche selve, soo gantschelijck is onse alderrijckste sprake in 't veronachtsamen ghekomen: dan doch korts van eenighe begonnen, tot vercieringhe, weder op de been te helpen, de welcke my behaghende, ick daer in hebbe ghepooght te volghen. Zijn my nu noch altemet eenighe uytheemsche woorden ontslopen, dats buyten wille ende weten (door onkonde ofte onvoorsichtigheydt) gheschiedt, derhalven sal den lieven ende gunstighen Leser believen my te ontschuldighen, aensiende boven mijn kloeckheyt den lust die ick hebbe, tot het helpen suyveren ende vermaerden van onse lieve Moeder-tale, biddende elck een vriendelijck, voortaen hoe langher hoe meer, een willighe hulpsame handt daer aen te helpen houden, ende 't ghene dat my ontbreeckt, met beter stoffe noch te verbeteren, soo komt dan noch eens onse rechte sprake in haren rechten staet, waer naer mijn verlanghen staet.