Als desen nu zijn reden (daer zijn kloeck verhael elck na dede luysteren, ende opmercken)
gheeyndight hadde, soo heeft eenen anderen hem ghestelt te betoonen, hoe krachtigh dat de liefde
van een deughtsame Vrauwe is, tot haren boven al beminden Man, met dit volgende.
Klinck-dicht, Vrauwen lof.
DE silverighe Maen haer gulden Man toelacht,
In 't midden van de locht, oft klaren Hemel-boghe,
Sy siet na niemant el, s' ontreckt hem niet een ooghe,
Hoe wijder van haer lief, hoe meer sy toont haer kracht.
Ten waer den swarten kloot der aerden, daer 't geslacht
Der Menschen roert en sweeft, den tegenglans ontoghe,
Sy toont der liefden kracht, en siet altijt om hooghe,
Met al dat sy vermagh: want een alleen sy acht.
Dit is, o weerde Bruydt, den aert der edel Vrauwen,
Hoe verder van den Man, hoe meer sy op hem bauwen,
Al waer den dicken kloot der Weerelt tusschen tween,
Sy denct altijt op hem, vol druck, vol angst en sorgen,
Met open ooghen sy verwacht den lichten morghen,
Gheen vrienden troost hoe groot, sy haeckt alleen na een.
Auteursrechtvrij