|
| |
Doe was daer eenen onder de vierde Bruytlofvergaderinge, die hem met
gelijcke genegentheyt aengeport vondt, als dese voorgemelde, den welcken ic
hoorde voor eerst uytbeelden, hoe den krancken Mensch in dit onseker kortduerende leven, altijt
veranderlijc is, eerst van onnoosele jonckheyt, in soete speellievige kintsheyt, ende van daer
in minnelijcke jeught, in de welcke hy beghint zijn natuere onlustigh voelen, om alleen tot den
manlijcken ouderdom te komen: waeromme hy met prickelighen lust, hem neerstigh pooght, om daer
ghepaert te gheraken, 't welck meest elck een gebeurt. Ende ofter schoon verschil in 't paren
is, soo worden dese nieuw gheechte daer in van hem gheluckigh gheacht, ende daerenboven noch soo veel gheluck ghewenscht, als yemandt soude konnen bedencken, also ghy met my wel sult ghetuyghen, als ghy ghehoort sult hebben zijn verhaelde
| |
Maet-dicht, op d' Echtversamingh van den Eerbaren Jonghman G.T. met d' eerbare Jonghe dochter S.I.B.
O Vreemt beloop des tijts van 's Menschen korte leven,
Gelijck een schutters pijl van boog na 't wit gedreven,
Soo vaert den Mensch oock heen van eerster uren af,
Van lieve moeders schoot ghestadigh na zijn graf,
Doch op den wegh men vindt veeltijts veranderingen,
Ja meer dan pen en inckt op 't wit pampier kan bringen,
Geen Menschen hert en kan bedincken 't vreemt gevaer,
Van kintsche beenen af, den tijdt nu hier dan daer
Ons suckelt, stoot en stiert, van d' een in d' ander wesen,
| |
| |
Den kinder-speelschen aert naest 's Moeders borst wil wesen:
Eer 't soete Cipers wicht ons herten yet ontrust,
Is recht ons gulden eeuw', end' soetste levens lust.
Soo haest het kinder-tuygh in Lethis light begraven,
En 't redelijck verstandt 't ghemoedt beghint te laven,
Men vindt hem selv' alleen, gheen suyvel tot zijn broodt,
Dan gelt geen Vaders huys, noch voedsaem borst of schoot:
Wat helpt een cierlijck vat, en isser niet te drincken?
De leyd-ster ons gemoets ons op de baeck doet dincken,
Om eynden onse vaert, ghelijck een kloeck Pyloot,
Die Circe niet en acht, noch Scillas Honden groot,
Maer rust ter Liefden ree, gheanckert op de Hope,
Verwacht den Zuyden windt, om krijgen eens goe nope,
Aen dry ghehoeckten haeck, natuer oock kinder-min,
En trauwe hulp in noodt, dees trecken om ghewin
Ons op een golvigh veldt, vol duysent sorgigh wonder,
Doch 't raect meest al te land', heel weynig sincken t' onder:
Maer laes, 't is niet gelijck, waer datmen aen gheraeckt.
Heer Bruydegom, ghy hebt 't gewenschte lant genaeckt,
U Taeye spil en mast en heeft u niet besweken,
De fock is nu ghevelt, en 't seyl is oock ghestreken,
Den ancker is ghehecht, de riemen ligghen stil,
De Schip-lien rusten nu, ey 't gaet nu wel na wil,
De reys is wel vergaen, of nu de winden blasen,
End' woeste golven groot op diepe gronden rasen,
Men wenscht u nu gheluck, met u gheliefde deel,
U hoofts cieraet, en Kroon, ja levens schoon Juweel,
Hoe Bey ick nu dus langh, de Bruyt gheluck te bieden?
Al 's Bruydegoms geluck, moet ooc de Bruyt geschieden,
Ghelijck zijn eyghen helft, en alderlieffste pandt,
Die twee zijn worden een, in Echt oft Houwlijcks bandt,
Silvaen vereer dees Feest met drymael neghen Meyen,
Komt Zuyd en Westen wint u reucksche blommen spreyen,
Satyres vuyl ghedrocht, dees kuyssche trauwe vliedt,
Komt Tortel-duyfken reyn, en singt een vrolijck Liedt,
Verblijt ghy Scheld' en Spaer en doet u stroomen vloeyen,
| |
| |
Bevochtight desen Mey, dat al zijn vruchten groeyen,
Minerva bauw' hier 't huys, en voester' alle dingh,
Na Maenden acht en een, de Nachtegael hier singh
Een soet vermaeck'lijck Liedt, gelijck de kinders plegen
Dat Moertgen wort beweeght party te singhen teghen,
En still' met mam en pap haer liev' ghewenschste kindt,
Heer Bruydegom en Bruydt, die twee zijn eens ghesint,
De Goden jonnen u een Nestors leven saligh,
Dat kints kints kinders sien dees lieve Feest weerhalig,
Eer dat oock Atropos uw's levens draet afsnijt,
En Carons schuyt u voert, van daer ghy komen zijt,
In eerste Moeders schoot, daer Pluto is gheseten,
Soo wort u name niet in Lethis vliet vergheten.
Ghy Iovis dochters komt, vereert dit jonghe paer,
Met maet-dichts soet gesang, den tijt van menigh Jaer:
De bleecke sorghe vlie, 't is hier den tijdt van vreughden,
Komt Hemel-dochter Liefd', geciert met duysent deugden,
U lieve dochter Vreed', en Matigheyt versel,
Met Wetentheyt alhier, om toonen vreughdigh spel,
Gheluckich zy den dagh, end' uyr die zy ghezeghent,
In welck u dit gheluck, Heer Bruyd'gom, is bejeghent,
Den langh ghewenschten dagh is nu ghekomen aen,
Het wenscht u al gheluck: het jonn' u wel te gaen
Den hoog gesterden Throon, end' al die hem bewoonen:
Op Amstel ende Ty, wilt u oock jonstigh toonen
Dit nieuw' ghetraude paer, end' trecktse beyd' ghelijck,
Ja wenscht hun oock gheluck in u bepaelde Rijck,
Dat wasdom wort ghespeurt aen ziel, aen lijf, en haven,
En namaels 't eeuwig goedt, na 't aertsche droef beslaven.
Mijn walligh bloedt // door liefden gloedt,
Riedt my dit dichten // Ten is niet om // onnutten rom,
Wie ist die 't voeght // dat hem ghenoeght,
Die 't al verkeert // leyt,
Mishaegt u yet, dinct 't is geschiet, door ongeleertheyt.
De liefde sticht.
|
|
Auteursrechtvrij