Ende alsoo ick dan (belust om dese Kerck van buyten te besichtigen) my ten Zuyden-waert
keerde, vandt ick recht op den hoec, in een steenen tafel ghehouwen staen, den loff der
hemelscher Deught, alsoo beginnende:
Klinck-dicht, van den lof der Deught.
HOog' uyt een doncker wout, op arbeyts harde klippen,
De klaer bekroonde Deught verheven blijde lacht:
Wie van der Aerden stijght tot haer, doet wonder kracht,
Uit duysent hier toe een den Geest en lust nauw' kippen.
Wie steelt doch 't Hemel-vier, die onder Pallas slippen
Gheborgen niet en woont, end' van haer daer gebracht,
't Schiet weynighen, ten zy hy zy van Gods gheslacht
gh'ambrosijt, ooc dat rieck' al t'lijf, handt, mondt en lippen.
[pagina 123]
[p. 123]
Siet, 't hemels komt hier af, en 't voert ooc d' aerde swaer
Verklaert, ten Hemel op, 't is seldtsaem wonderbaer,
Als door een naelden oogh te sien doorgaen een kemel.
'T een noodigh wel betracht dient om geraken daer,
Auteursrechtvrij