Den Nederduytschen Helicon

Epigramme.

DAer trauw' men siet aen trauw, seer lieflijc tsamen paren,
Daer 't minlijc oog opslag, d' een d' anders last ontswaren,
Daer d' handekens gevlecht, verknoopen jeugt aen jeugt,
Daer siet men dat dees Konst volmaken moet de vreugt,
Mits lof-ghedicht bequaem, in sangh, oft soete spraken,
Daer oock de bleecke doodt den Mensche comt genaken,
Waer door ghescheyden wort, dat was versaemt so lang,
Met klaeg-ghedicht bedroeft, oft met bedruckt gesangh,
Wort hem lof na gheseyt, ghesonghen en gheschreven,

[p. 44]

 

Doend' also met der Konst, de dood' als weder leven:

 

Tot Hymeneus dan, en tot Atropos snel,

 

Is, ende magh dees Konst, altijt ghebruyckt zijn wel.

 

In Konsten vierigh.

 

Elck weet u eer en danck, van u danckbaerheyt milde:

 

Wat nu Klinckdichten zijn, elck oock wel hooren wilde,

 

Mits 't seltsaem Kreeft-gedicht, ons 't selfde niet verbergt.

 

Neerstigh Ondersoecker.

 

Een willigh hert en wort niet licht te veel gheverght:

 

Siet daer Petrarchus vont, 't gehoor wilt daer naer wenden:

 

Heb ick met jonst begonst, ick wilt alsoo volenden.