|
| |
Derde Rustplaetse.
MAer hoe dit reyne leyt, soo onreyn, en vol vlecken,
't schijnt Bacchus klercken al, oft Corebus vuyl gecken,
Hier hebben 't Oudt gebruyck wel t' onrecht al gepleeght.
Met viericheyt moet dit ghekuyscht zijn en geveeght,
De Kamer oock verciert met cierlijck schoon behooren.
Och nu ben ic ter plaets', daer elck my na sagh spooren,
Ghevonden heb ick nu, dat ick heb langh ghesocht,
Siet hier vrient, wat een boec, dat ic heb med' gebrocht,
Den inhoudt konstigh schoon, is fraey in alle wijcken.
Laet sien, wat ist voor een.
Zijnt al, soo ghy meught sien, die eertijts zijn ghespeelt,
Int Gentsch en Handwerps perc, die t' saem het lofbaer beelt
Der lofbaer ed'ler Konst, men konstigh sagh afmalen.
| |
| |
Dit konstigh prijs'lijck werck, in Nederduytscher talen
Vertaelt, ghedruckt seer schoon, breng ick ooc mede siet,
'T is Titus Livius, die alles dat gheschiedt
Is, onder 't Roomsch gebiet beschreven heeft prijsweerdig.
Siet hier ooc 't schiednis boec, van Carion volheerdig,
Iosephus desghelijcx, Sleydanus, Stimphius,
Frossard van Metren med': want ick heb dees aldus
Ghebonden fraey en net, u hier ghebrocht ten toone.
'T is recht van u gedaen, na aert der konst'naers schoone:
Want sonder dierghelijck', men is al kranck bemeurt.
Hebdy oyt fraeyer stuck, als dit oyt wel bespeurt?
'T is van Terentius, eertijts konstrijck beschreven.
Uitnemend' wort daer ooc dees edel Konst verheven:
Want zijn Treurspelen droef, die luyden in 't verstant,
Al waer des Menschen hert, hardt als den Diamant,
In 't hooren, schreyen soud' wel heete tranen bloedigh.
Hoe heeft oock Pollion, en veel meer ander vroedigh,
In vreughden spelen soet, ontsloten haren schat!
Dat is my wel bekent: en wat seght ghy van dat
Schoon fraey en konstigh boeck, vol reyne dichterije,
Van Maro fraey ghestelt? en dits Pieter Messie,
Die als een kruythof staet verciert, met menigh kruyt.
Natuerlijck ende schoon veel saecken hy ontsluyt,
Beweghende den Mensch, hem stadigh t' overlesen.
Wel siet eens dit oock aen, en seght of daer kan wesen
So schoon en sinrijc werc, bequaem voor groot en kleyn.
Dits Manders arbeydt swaer: en dat is Casteleyn,
Die uyt Castali vloedt oock med' al heeft ghedroncken.
| |
| |
Uit boomen so vruchtbaer wel spruyten schoone troncken,
In eeren moet men haer al houden nacht en dagh,
Ontallijck is de vrucht die elck daer speuren magh,
't verciert dorp, stat, en lant, haer schoon arbeydig ploegen.
Siet hier noch sulck groot deel, om elc een te genoegen,
Als van den Dale fraey, Hauwaert, en van der Voort,
In druck en in gheschrift, van die Oorboort accoort,
En dan die Van der noot, dat vindy al hier onder.
Ick mercke dan byna hier heel het wout van wonder,
En siet daer Vaernewijck, dies heel mijn vreucht vermeert,
En Schade Leer u oock, och die is weert gheëert,
Met noch veel ander meer, die ick alom hier mercke.
'T zijn oock de boecken goet, die hier in elcken percke
Een Redenrijcker recht behoort te hebben wel:
Want daer vindt elck een in, den aert, en 't goet bevel
Van de schoon lofbaer Maeght, en haer dierbaer juweelen.
Als broeder reyn in Konst, moet ick u mede deelen
Den schat uyt s' herten grond gegraven, doch wat slecht.
Siet, dit heb ick ghestelt, en t' saem aen een ghehecht,
Wilt dat eens oversien, 't is niemant tot verkleeningh:
Maer meest om oeff'nen my: dus segt vry uwe meeningh,
En hoe dat u behaeght, 't is geen verwerret streck.
U werck is niet heel slecht, doch niet vry van gebreck,
Die silbe comt te hardt, en die moest harder wesen,
Dien dicht staet dien te by, om even eens te lesen,
Die Rustplaets' valt niet wel, dat is geen goet begin,
Die reden comt wat slecht, en dat woort breeckt den sin,
Die voeghelijcke naem, voeght niet bij die selfstandigh,
Daer mist ghy in 't geslacht, dats geen verval gehandigh,
Dien vol voorleden tijt, moest teghenwoordigh staen,
Daer dient op 't spellen ghy wel beter acht te slaen,
| |
| |
Het dient oock meer verciert, met cieraet redenrijclijck,
Voorbeelden in 't verhael, ghelijckenissen blijck'lijck,
Die moeten zijn versint, waer deur een werc schoon blinckt,
'T geschrift dient reyn en net, t' pampier ooc niet verminct,
Maer neemt van my int best, dat ick u doe ter trouwen.
Ic weets u grooten danck, dat ghy my doet aenschouwen
Mijn dolingh in mijn werck, op dat ick mach te bet
Voort vinden recht den wegh: vol konst hebt ghy gelet,
Op al dat hind'ren mocht, mijn teghenspoedigh waken.
En ist niet over soet, den gheest alsoo vermaken,
Met reyne Konst eerbaer, vry van des nijts tempeest?
Siet, wie vertoont hem daer? my dunckt hy t' onser feest
Wel dienstelijck mocht zijn, 't is een fraey konstig sanger.
Door jonst ter Konst befaemt, kond' ick niet toeven langer
By u te voeghen my, die t' saem soo vredigh sit.
Het hooft, en leden drie, begeerd' nae 't vierde lit
(Soo 't recht en reden is) al hebben menighwerven,
Dus wel ghecomen zijt, ghy die men niet wel derven
Kan, want ghy elck verheught, met u lieflijck gheschal.
Na mijn vermoghen kranck, ick 't hier verblijden sal,
Elck neem mijn komst in danc: want siet, uyt reynder jonste
Gheschiet dit al van my, och wat een schoone wonste
Is dit befaemt prieel, te recht elck hier verblijt.
Door 't eerlijck reyn vermaeck, zijn wy geneyght altijt,
Om sulcx te pleghen hier, so ghy kont mercken klaerlijck,
Daer liefd' den Mensche leydt, geen ding is hem beswaerlijck.
Sanger singt, Op den voys.
KLaer stemmigh reyn met vreughden,
Na lusts bedwinghen // soet,
Tot lof van uwe deughden,
| |
| |
My toonend' als verheughden,
Ick een danckbaer Liedt singhen // moet.
Danck hebt, o suyver blomme,
Reyn in dees wonst // bekent
Ben, alsoo my u jonst // inprent.
Noyt so als nu en was ick vreuchdigh door sulc spoen,
Met vreughden so vervult, noch so in blijdtschap groen,
'T gemoet, den geest zijn los, van dat haer plagh te deeren:
Want soo men in den Mey (na herten lusts begheeren)
Het kruyt vernieuwen siet, en cierlijck staet het velt:
Alsoo bemerck' ick nu, dat weder is ghestelt
(Mijn edel lofbaer Konst) in haren staet ter deghen,
Haer heerlijck oudt cieraet sy weder heeft verkreghen,
Ter hooghster eeren groeyt sy als een jeughdigh rijs.
O lofbaer Konstenaers, waer is soo hooghen prijs,
Om te beloonen dy, na eysch van uwer wercken?
Ghy die daer nu opricht, en weder gaet verstercken
Al mijn vervallen eer, met Viericheyt seer kloeck,
Deur Liefde totter Konst, en Neerstigh ondersoeck.
Ick ben byna beschaemt, hoe wel gantsch onbedwongen.
Doch neemt van my in danc, ghy Redenrijcksche tongen,
Dees Lauwer kroonen groen, daer met ghy wert gekroont.
Weerdt zijdy sulck een EER, die u hier wordt betoont,
En duysentvoudigh meer, wensch' ick tot u versoeten.
Kan wel een vry gemoet meer blijdschap hier ontmoeten?
Kan s' Weerelts honigh al, soo veel versoeten doch?
Kan oock een Moeder 't kindt wel aenghenamer sogh
Uit borsten gheven siet, naturelijck bequame:
Als my verblijdt, versoet, en my is aenghename
Dit heerlijc schoon geschenck, van jonst de rechte ranck?
'T is loon meer dan verdienst: dies hoogelijck in danck
Neem ick van u dees gift, onweerdigh gantsch bevonden,
| |
| |
Ghestadigh t' uwen dienst so houd' ick my verbonden,
En hope na mijn macht, den tijt mijns levens nu,
Alhier end' elders sulcx verdienen noch aen u.
Geen eeren kroonen schoon, hoe eerlijck die oyt waren,
Geen sangkonsts soet geluyt, noch geen geklanc der snaren,
Die ick nochtans in eer, steeds houd' oock altemael,
Van Cypren 't dierbaer gout, noch peerl' Orientael,
Ja geenderhand' juweel, hoe groot oft rijck in machte,
Ten aensien uwer jonst, ick vry niet hoogher achte,
Dies uyt herts grond gedanckt zijt van u gonst en gift,
Mijn danckbarigh bewijs by mondt en by gheschrift,
Ick brenghen sal ten toon, ja sonder te verdwijnen,
So lang als 't sonnigh schijn, my 't aenschijn sal beschijnen.
Soud' ick nu zijn alleen ondanckbaer, dat waer quaet,
Den sin, het hert, 't ghemoedt 't gheeft my al ander raet,
Selfs mijn natuere broos sou qualijck sulcx ghedoogen,
En teghen dese deught en wil ick my niet pooghen,
Dus om dat hert en sin soud' zijn wel verghenoeght,
Werdt mijn danckbarigh hert hier nu by u ghevoeght,
Danc hebt thien duysent fout uyt mijnes herten gronde,
Dienstbaer te blijven dy, met hert, met sin en monde,
Is mijn voornemen vast, mijn woort u niet bedrieght,
Soo langh als adem warm uyt mijnen monde vlieght.
Sanger vervolght zijn voorgesongen begonnen Liedeken.
Al wast dat Zoilus deerde,
Veel meer dan ick begeerde,
Ghy my jonstigh beneven // stept.
Al is 't verval heel // kranck,
Voor dees schoon eeren kroone,
Ick danckbaer my vertoone,
Neemt het slecht van my al in // danck.
| |
| |
Den goeden wil met t' saem u opset schoon en eerlijck,
U reyn konstrijcke daet, die deught hier is vermeerlijck,
Ick weerdigh neem in danck, end' bidde groot en kleyn,
Daer in vry voort te gaen, met deught in vreughden reyn.
Wat elck te doene staet, wy weten in 't ghemeyn,
Daer werc is voor de hand, mach niemant blijven stille.
Het is den raedt, 't versoec, 't bevel, en oock den wille,
De Konst t' hantieren schoon, ter eer van deser Maeght.
In sulcx te quijten ons, so lang alst Oostwaert daeght,
Wy t' saem verbonden zijn, verknocht met redens banden.
Alsulcke scheepkens siet, behooren hier te landen,
Elck Konst'naer zy ghegroet van my in dit prieel.
Ho, hier ist al gheleert, 't verkeert vermeert gheheel,
Gegroet zijt vrienden t' saem, van aert gebaert als broeders.
Hier zijn wy nu te gaer, als kinders tot haer moeders,
Ons komste sal in danck ghenomen worden doch.
Het teghendeel van dien sult ghy bevinden noch,
Ghy spotter vliet van hier, ghy dronckaert ruymt de bane,
Ghy met u sots kaproen, hoort wat ick u vermane,
Neemt elders uwen draey, verlaet nu en altoos
U snoo manieren quaet, en leven goddeloos,
U selven werdy nut, en uwen naesten mede.
Sylenus, Momus, ende Tirebus t' samen.
Oorlof, oorlof nu dan, wy krijghen sonder bede
Wel bier noch, met ons gelt, en belght u niet te seer.
Ghy waert ons aengenaem, quaemdy in deught en eer,
maer anders nimmermeer, en moegt ghy daer na dincken.
| |
| |
Al t' samen eens gegroet, belieft u eens te drincken?
Soo wil ick na ghewoont, gaen loopen na den tap.
Maer wat zijt ghy voor een? stelt nader uwen stap,
Op dat men u te recht mach mercken en bekennen.
Ic ben het Oudt gebruyck, vermaert met mont en pennen,
Dat hier en elders heeft, na veler Menschen lust,
Elck in het zijn' ghevoedt, meest elck ghestelt gherust,
De Konst met jonst vermeert, veel wijder dan Bohemen.
Zijt ghy het Oudt gebruyck, dat can ic so niet nemen,
Want 't schijnt aen u ghelaet, als of ghy dat waert niet.
Hoe toondy u soo vreemt? dats doch een vreemt bediet.
Ick ben het selve doch, dat in seer vele steden
Seer neerstigh is ghevolght, door mijn seer oude zeden,
Elck onder my doch schuylt, als onder schilt ter trau:
Dus ick verwondert ben, of ghy siet niet seer nau,
Dat ghy geen kenniss' noch aen my en kont bevinden.
Kijckt vryelijck op my, een van u beste vrinden
Ben ick, dus wonder waert, sou 't hert niet zijn beweegt.
Soo is dit kleedt niet dan, dat ghy te dragen pleeght,
Oft 't is u ongheschickt niet wel aen 't lijf ghetoghen,
Oft oock onwetend' wel heeft yemandt u bedroghen,
Dat magh de kenniss' nu wel hebben seer ghekrinckt.
Dit kleedt heb ick gehadt, soo lang als my ghedinckt,
'T geschil hangt daer niet aen, ghy hebt wat anders voren.
Door ydel eer en lof, soo hebdy dan verloren
Al u ghedachten oudt, quaet raedt, en licht gheloof,
Met dwase dolingh veel, die hebben brocht ten roof
U schoon verkregen schat, dies hy gantsch is verduystert.
| |
| |
Het is my byna leet, dat ick soo nau gheluystert
Heb, na u lien ghesegh, want my dunckt dat ghy zijt
Al verre buyten wegh, of 't hert vervult met nijt,
Mits dat ghy u nu houdt soo vreemt, of ghy niet wiste,
Dat ick ben, die ick ben: nochtans met geenen liste
En ga ick met u om: want siet, 't is 't selve kleet,
Een dracht sint mijn gheboort, van ander geen ick weet,
Gheloofde ghy dit soo, 't sou onsen twist versoeten.
Wie sou ghelooven u? van hoofde tot te voeten
Aen u niet is ghemerckt, dat sulcks ons recht inprent:
Want ghy merckteeckens geen en hebt (oft wy zijn blent)
Daer mede 't Oudt gebruyck hem eertijts ginc vercieren.
Dat is de waerheyt doch: want hoe reyn van manieren,
Hoe statelijck bequaem, plagh hy t' zijn overwelft,
Hoe vredigh, zedigh oock, en zijt ghy noch het selft,
Soo zijt ghy wel verkeert, maer twijfel doet ons dolen.
En 't is al sonder noot, het licht laet niet verholen,
Dus siet: want dat ick segh, is klaer ende ghewis.
Wel laet my sien. Ick sie ghelijck' wel dat hy 't is,
Aen zijn seer oudt gelaet, hoewel verkeert en leelijck.
Maer Oude weerde stam, waer hebdy dus gheheelijck
Ghelaten u cieraet, soo hoogh dierbaer gheschat?
Hoe langh doch hebt ghy dus dit onreyn kleet gehadt?
Doch door neerstigh besoeck, ey siet, so vintmen wonder.
Siet, waer 't out recht gebruyc hier noch is schuylend' onder.
Treckt af, treckt af dit vuyl, en onreyn overtreck,
Laet blincken d' ouden glans, laet helpen u ghebreck,
Dat door tijts lancheyt stranck, byna u heeft verslonden,
Met lofbaer konsten veel, 't valt klaeglijck het vermonden,
Laet dit gheschieden u, 't is reden en oock noot.
| |
| |
Maer redent dit oock yet, dat ghy my dus ontbloot?
Mijn reden, hert en mondt, die beven door u wercken.
Den angst is sonder noot: want siet, nu kont ghy mercken,
Wat dat u eerlijckst is, en wat dat u best voeght,
'T geen dat ghy nu vertoogt, oft dat ghy nu daer droegt,
Het onderscheydt is groot, ten dient niet wedersproken.
Och siet, hoe is doch daer gekroockt met duysent kroken
Dat eerlijck oudt cieraet, 't is om beweenen schier.
Siet, hoe onbruyckelijck hangt daer penn' en pampier,
Den inckt bleec en verdroogt, het schijnt in duysent jaren
En quam noyt swaen gewas, daerin, oft door gevaren,
'T is schade, schand', en grief, dat daer door is gebeurt.
Siet, hoe hangt daer dat Boeck onthegent en gescheurt,
'T is jammerlijc om sien, voor Konst beminnend' oogen.
Vaet dat aen na behoort, laet 't onkruyt nu verdroogen,
Soo magh 't vervallen werck, noch worden opgherecht.
Och wie heeft my aldus 't net over 't hooft ghevlecht?
Mijn onghelijck ick merck, 't moet van my zijn beleden.
Maer hoe sal konnen ick nu voeghen 't lijf na Reden,
Om te ghebruycken recht mijn oude reyn natuer?
Want handt en voeten zijn, eylaes, heel straf en stuer,
Tot sulcks al onbequaem, door d' ongewoont versmadig.
Den tijdt gedinckt my nau, dat ick heb g'hadt beradigh
Begeert oft yvers lust, tot 't gheen dat d' oogh nu siet,
En van dit kleedt ghedenckt my gantschelijck doch niet,
'T is wonder al en vreemt, dat ick hier heb vernomen.
Comt vry, ons by, sit ghy daer neder t' uwer vromen,
Denckt ghy ghekomen zijt tot uwen eersten staet,
Gheseten zijt ghy nu op uwen ouden graet,
U oudt, ja oudtst gebruyck, wilt neerstigh ondersoecken,
Met ernst wat overleest al u seer oude Boecken,
Hebt ghy geweest verdwaelt, ghy komt wel weder t' huys.
| |
| |
Dat ghy so hebt gedwaelt, heeft ons geweest een kruys,
Maer wel gheluckigh ist, daer 't erghste comt ten eynde.
Mijn hop' is, 't sal vergaen, veel beter dan ick meynde,
Maer 't sal vry vallen swaer, eer 't al sal zijn verfrischt.
Och met wat middel doch sal worden uyt ghewischt,
Mijn vlec groot en onreyn, diets veel plagh te besmitten!
Siet, neemt dat Boec in d' hand, 't verkoude sal verhitten,
Dat neerstigh overleest, bedenckt, en wel onthoudt,
Daer in sult vinden ghy, al uwe Wetten oudt,
Al u ghebruycken goedt, mits (ende van ghelijcke)
Den rechten aert van die oyt in reyn Redenrijcke
Door brochten haren tijdt, met eere, lof en prijs.
Ja leest hem vrylijck door, en maeckt de weerelt wijs,
Wat dat 't recht Oudt ghebruyck is, in zijn rechte wesen.
Voor eersten al, met ernst de ware Schrift doorlesen,
Schied'nissen seer vermaert, al t' ondersoecken snel,
Oudtheden met aendacht, oock overdencken wel,
Gronderen klaer den gront, der schoone wijsheyt gonstigh,
Wat te vermaken hem, in reyn ghedichten konstigh,
Self dichten veersen soet, waer door elck wort ghesticht,
Met sangh end' spraeck te zijn in duysterheyt een licht,
Te mijden 't sot bedrijf, en 't schimpigh spijtigh schieten,
Afbreken 't Oudt ghebruyck, van 't gulsigh beestigh gieten,
Dat t' laten, ende doen, daer daghelijcx toe streckt,
Dat ander tot dees Konst, oock moghen zijn verweckt,
Vreemt zijn van 't nijdig beest, al ondeuchden verfoeyend',
Reyn als een lely blom, ooc staegh In liefden groeyend'.
In 't kort, na reyne Konst te trachten sonder mis,
Sulcx 't oudt ghebruyck en aerdt eens Redenrijckers is.
Alsulcx te hooren aen, is my een vreught ghewis,
Laet ons hier voor 't vertreck daer na ons sinnen poogen.
| |
| |
Mijn jonst, mijn hulp wil ick ghestadigh u betoogen,
Elck voegh' hem tot begin, de maet zy u ontrent,
'T geen' dat men wel begint, wordt veel tijdt wel volent.
Was eertijts door zijn konst Homerus hoogh gepresen,
Plagh Maro t' zijn vermaert, door 't dicht uyt hem geresen,
Was d' een den Griecschen lof, en d' ander 't Roomsch cieraet,
Soo zijt ghy hier by my den glans vroegh ende laet
Van dit mijn schoon prieel, dies sal de snelle fame,
Met gulden schoon trompet, verconden uwen name.
Dus gaet vry voort en voort, want door sulc reyn geschal
Ghy zijt en blijft altijt mijn weertste vrienden al.
|
|
Auteursrechtvrij