Voor-reden.
WAt dat my heeft beweegt, om bringen dit int licht,
En d' oorsaec van der daet, dient elc een onderricht,
Om mijden opspraecx grief (niet heel) doch na vermogen:
'T is beyde Liefd' en Haet, die my daer toe ghetoghen,
Ja hebben schier met dwang, den geest daer toe geport,
Dat liefde dan voor t' eerst hier aenghewesen wort.
'T is liefde die ick heb, om recht de Konst t' orbooren:
'T is afgonst die ic draeg, tot die reyn konst verstooren,
Wiens feylen groot en vuyl, ick breng alhier ten toon,
Op hop' of mind'ren mocht, 't getal: en 't onreyn schoon
Ghesuyvert mochte zijn, de Konst, en haer ter eeren:
Dat ooc elck konst'naer recht, soud' soecken te vermeeren
De wel vermaerde Konst, die byna onder voet
Nu leyder leyt verdruckt, de schult ick gheven moet,
Niet die om Reden goet, haer niet oft weynich achten,
Noch die met onverstandt haer soecken te versmachten,
Maer haer die onder 't schijn van konstenaren groot,
Hier schuylen (doch t' onrecht) in haer lofbaren schoot,
| |
Die oorsaec geven veel, dat vroom' haer dick blameren,
En lasteraers vol nijdt, haer seer schandaliseren:
Sy (segh ick) zijn de schult, van sulcke vrucht het zaedt,
Wiens ondeucht, vuyl, onnut, in ondeucht veel bestaet,
In spotten, sotheyt groot, so elck van haer is tooger,
De soetheyt van den dranc, van haer geacht wort hooger,
Dan soeticheyt der konst, die sy gantsch achten cleyn,
End' weynich trachten oock, nae stichting int gemeyn,
dwelc hoort te zijn bedacht, eer yet mach zijn bedreven,
'T geen middelmatich is, bepalingh moet aencleven,
Van 't Spelen hoe sy zijn, elck te bedencken hoort,
Oft nevens reyn vermaec ooc deucht mach bringen voort,
Wort deucht daer in gemerct, elc magt dan vry anvaten
Kant sulcx niet brengen by, 't dient beter nae ghelaten,
Al 't ander insgelijcx, wat tot onstichtingh streckt,
Dient beter diep in slaep, dan wed'rom opgheweckt,
Seght yemant eertijts ded', ghy wel alsulcke keuren,
Ist eertijts soo gheschiet, ten mach niet meer gebeuren,
Ten waer met goet beraet, mits onderwijsichs schut,
Van die daer soecken d' eer, van Godt, en s' naesten nut.
Die soecken t' lichaems vreucht, al sou den geest bedroeven,
Alsulcke souden wel, vermaningh hart behoeven,
Die ick my onderwerp, nu en tot aller stondt,
Dit is van dies 't belijdt, gheput uyt s' herten grondt,
Daer toe ick elc vermaen, den voet daer na te voegen,
En stae haer geensins toe, die anders willen ploeghen,
In konsten acker soet, seght yemant jongh oft grijs,
Sal elck een volghen u, zijt ghy de saeck oock wijs,
Sult Wet en Reghel ghy, ons maken onghebeden,
Ick laet in zijn geheel, ick geef van 't mijne reden,
'T hert moest ontladen zijn, daert mede was beswaert,
Ick wijs' u na dat volght, ick toon van beyd' den aert,
Aendachtich hoort verstaet, van eersten tot den lesten,
Van hem die wenscht om 't best, wilt nemen dit ten besten.
|
|
Auteursrechtvrij