De familienaam Mesotten
In Naamkunde VIII (1976), blz. 134 schreef ik in mijn bespreking van Uitman zijn boek ‘Hoe komen we aan onze namen?’: ‘Misotten (blz. 180) is wrsl. een variant van Mesotten, van de meisjesnaam Mezoete’. Daarbij stond me nl. de door Jacobs, Het Westvlaamsch van de oudste tijden tot heden (Groningen-Den Haag, 1927), p. 31 geciteerde meisjesnaam Mesoete voor de geest. In een vroegere bijdrage (De Leiegouw III (1961), p. 12) had ik al 'ns het vermoeden uitgesproken, dat Mesoete wel een verkorting van Immesoete kon zijn.
Achteraf lijkt het me nu, dat er wel een betere verklaring mogelijk is voor de familienaam Misotten of Mesotten. Ik vermoed nl. dat Misotten een vervlaamsing is van de Franse naam Michot(te), vleivorm van Michel. De Franse ch wordt in onze dialekten trouwens gewoonlijk als s gerealizeerd. De vorm Mesotten is dan gewoon te verklaren door verdoffing van de i, aangezien de klemtoon in die Franse naam uiteraard van achteren ligt. Op dezelfde wijze kan de Fn Missault, Missaut uit Fr. Michaut, Michaux, Michault worden verklaard. Vermoedelijk gaat zelfs Missuwe op Micheau, Micheu, Michu (varianten ontleend aan Dauzat, Dict. des noms de fam.) terug. Of evenwel de in West-Vlaanderen vrij bekende Fn. Missant aan een verkeerde lezing of grafie van Missaut te wijten zou zijn, is zonder genealogisch bewijs niet zomaar aan te nemen.
Brugge.
F. Debrabandere
Auteursrechtelijk beschermd