Moetete (1968)

[p. 41]

Hetty Sporkslede
Glenn vindt een nieuw tehuis

Mavis was reeds enkele jaren in het onderwijs, toen zij Glenn in de klas kreeg, een zittenblijver.

Zijn vorige juffrouw had haar gewaarschuwd: ‘Een domme jongen, die komt wanneer hij wil. Een geweldenaar, die vent...’

Mavis was er niet op ingegaan, ze had alleen maar gedacht: ‘Nou, als jij een opvoedster bent...?’

De eerste maand ging alles goed. Mavis vond Glenn nogal verlegen, hij zei niet veel, maar werkte redelijk.

Maar op een dag was het mis.

Ze had rekensommetjes op het bord geschreven en alle kinderen waren druk bezig, alleen Glenn niet. Hij zat voor zich uit te staren.

‘Glenn, ben je klaar met je sommen?’, vroeg ze. Glenn schrok en lag meteen over zijn bank. Dat deed hij vaak. Zodra ze hem riep... tjoep, weg was zijn gezicht en dan gluurde hij vanuit een hoekje van zijn arm naar haar om te zien of ze naar hem keek.

‘Ja, Glenn, ik kijk naar je. Je moet werken, niet luieren, hoor.’ Ze stond op en liep naar zijn bank. Hij had nog niets opgeschreven.

‘Kom dan Glenn, opschieten.’

De volgende dag was Glenn niet op school. De dag daarop ook niet.

Hij bleef een week weg zonder dat Mavis een boodschap kreeg.

Ze vroeg aan de andere kinderen of ze wisten wat er met Glenn aan de hand was. Ze wisten het niet.

Na die week kwam Glenn weer op school alsof er niets gebeurd was. Hij zag er slecht uit. Op haar vraag antwoordde hij, dat hij ziek was geweest en dat zijn moeder niet in de gelegenheid was geweest een boodschap te sturen.

Van die dag af kwam Glenn zo sporadisch op school, dat Mavis zich voornam eens een kijkje bij hem thuis te nemen.

Zijn huis was niet gemakkelijk te vinden. Hij woonde ergens aan de Toekomstweg. Voor de zoveelste keer stapte ze van haar fiets om aan enkele jongens, die voor een poort speelden, te vragen of ze wisten waar Glenn woonde.

‘Ja, mevrouw,’ antwoordde er één, ‘helemaal achterop, laatste huis.’

Mavis keek in de haar aangewezen richting. Gosh, wat een erf. Ze voelde hoe de bewoners van het erf naar haar gluurden, toen zij naar Glenn's huis liep. Ze hoorde iemand fluisteren: ‘E-e, soema na disi?’

[p. 42]

Er stonden enkele vrouwen bij de erfkraan te babbelen. Toen ze Mavis zagen aankomen, zwegen ze en keken haar na.

Toen ze zagen naar welk huis ze ging, riep er één: ‘Vrouw Wiesje, joe e kis' f'siti.’

Mavis zette haar fiets naast het huis en klopte aan.

‘Soema drape?’ vroeg een niet al te vriendelijke vrouwenstem. Er huilde een baby.

‘Ik kom voor de moeder van Glenn. Ik ben zijn juffrouw van school...’

‘San joe wani?’ Een vrouw verscheen in de deuropening.

‘Ik kom over Glenn praten, bent u zijn moeder?’

‘O sortoe praten, mi no ab' ten...’

‘Wiesje, soema drape?’ vroeg een mannenstem.

‘Wan skoro-juffrouw foe a ...... boi’.

De man kwam in de deuropening. ‘Vrouw san joe wani?’

Wat een ontvangst, dacht Mavis. ‘Goedemiddag meneer, bent u de vader van Glenn?’

‘Soema? Mi? Vrouw, joe no sabi san joe e taki,’ beet de man haar toe. ‘San joe wani feitelijk?’

Mavis begon aarzelend: ‘Ik maak me zorgen over Glenn. Hij ziet er slecht uit en komt zo ongeregeld op school. Ik kom eens horen wat er met hem aan de hand is...’

‘Wat er aan de hand is?’ zei de man kwaad. ‘Er is niets aan de hand. Dag juffrouw...’

‘Maar meneer, hoe kunt u...’, begon Mavis.

‘Vrouw, ef' joe no komoto esesi foe na prasi, m'e rampaneer joe!’ Enkele vrouwen waren dichterbij gekomen. ‘Den wenke disi vrijpostig,’ zei er één. ‘Ai,’ begon een ander, ‘eeuwig d'e kon klets ini joe libi.’

Mavis vond het raadzamer weg te gaan. Ze pakte haar fiets en liep het erf af, nageschreeuwd door de erfbewoners.

Op straat werd zij gewenkt door een oude vrouw, zittend voor het raam van het huis aan de straatkant.

‘Komt u binnen. Ik zag dat u bij Glenn thuis bent geweest. Bent u zijn juffrouw?’

Mavis vertelde wat zij van plan was geweest en hoe zij was behandeld. ‘Ja, het zijn moeilijke mensen,’ zei de vrouw. ‘Ik heb echt medelijden met die jongen. Hij wordt vaak geslagen door zijn moeder en door de man, met wie ze nu leeft.’

‘Waar is zijn vader dan?’, vroeg Mavis.

‘Die zit in de gevangenis. Glenn's moeder is een hier en daar, weet je wel, en zijn vader heeft die nieuwe vriend van zijn vrouw vreselijk afgetakeld. Glenn is de oudste van vier kinderen. Ze vervolgde: Hij heeft wat te verduren, vooral nu zijn moeder een kind met die Ba Dorsi heeft. Je kunt je niet voorstellen wat een leven die jongen heeft.’ Diep in gedachten nam Mavis afscheid van de vriendelijke dame.

[p. 43]

Thuis gekomen, vertelde ze alles aan haar man. Hij had veel interesse voor haar werk en luisterde aandachtig. ‘Wim, wat kunnen we voor deze jongen doen?’, vroeg Mavis.

Wim had geaarzeld. Hij vond het een moeilijk geval, waarvoor geen directe oplossing was.

‘Ik zou hem het liefst bij ons in huis nemen...’, zei Mavis.

Wim glimlachte: ‘Alles goed en wel, je kunt een kind niet zo maar van zijn moeder afnemen.’

Die avond ging Mavis vroeg naar bed, haar hoofd vol van de problemen rondom Glenn.

De volgende dag was hij weer niet op school.

En zo ging het maar door. Mavis besloot uiteindelijk weer naar zijn huis te gaan. Er was moed voor nodig, maar zo kon dit niet doorgaan.

Ze zette haar fiets bij het huis van de vriendelijk dame en liep het erf op. Het was bij half zeven.

Halverwege het erf hoorde ze een hels lawaai. Een kinderstem riep om hulp, er klonken striemen van een balatazweep.

De erfbewoners stonden bij elkaar te luisteren.

Plotseling zei iemand: ‘Tan loekoe a juffrouw foe Glenn.’ Mavis liep door.

Opeens vloog de deur van Glenn's huis open en de jongen rende naar buiten, achterna gezeten door Ba Dorsi. ‘Joe vervlo......’

Mavis ving Glenn op. Zijn hoofd en armen zaten vol bloed. Zijn blote lijf schokte.

Mavis was erg geschrokken. Ze hield Glenn stevig tegen zich aan gedrukt.

Ba Dorsi kwam op haar af. ‘Loesoe na boi, san joe kon doe djaso baka. Loesoe na boi, m'e taig' joe......’

Het was een gevaarlijke situatie.

De vrouw voorop had echter de politie gebeld.

Op het moment, dat Ba Dorsi de zweep ophief tegen Mavis, die Glenn niet had willen loslaten, grepen twee politieagenten hem vast.

Ba Dorsi werd weggevoerd. Mavis nam Glenn mee naar voren en belde een taxi om hem naar eerste hulp te brengen.

Glenn moest opgenomen worden ter observatie. Mavis troostte hem en beloofde dat zij hem elke dag zou opzoeken.

Laat die avond kwam zij thuis en vertelde Wim de hele geschiedenis.

Ze hadden een ernstig gesprek en tenslotte besloten zij Glenn in huis te nemen, als dat kon worden geregeld.

En zo begon een nieuw leven voor Glenn.

Hij leerde een echt gezin kennen, waar vader en moeder beiden al hun liefde en aandacht aan hun kinderen gaven. Ook aan hem...

In het begin was het allemaal een beetje moeilijk. Voor Glenn die

[p. 44]

zich moest aanpassen en voor Henna en Roy, de kinderen, die er opeens een nieuwe broer bij hadden gekregen.

Maar Mavis had veel tact en Wim hielp haar waar hij kon.

De dag kwam, waarop Glenn's vader uit de gevangenis werd ontslagen en bij zijn zoon op bezoek ging.

Glenn was dol op zijn vader en zou het liefst bij hem gaan wonen. Maar zijn vader legde hem uit, dat dat moeilijk ging. Hij, Glenn's vader, moest proberen een heel nieuw leven op te bouwen. Hij wilde gaan varen om op die manier zijn brood te verdienen en alle narigheid te vergeten.

‘Maar ik zal je vaak schrijven,’ beloofde vader, ‘en moet je eens opletten wat voor mooie dingen ik meeneem, als ik terugkom...’

Glenn lachte. Hij zou zijn vader missen - hij had hem al die tijd vreselijk gemist - maar hij had een nieuw tehuis gevonden, een echt tehuis. En zijn oom en tante en niet te vergeten zijn nieuwe broertje en zusje zou hij ook niet meer willen missen. Voor geen goud!