Moetete (1968)

[p. 17]

Ané Doorson
Jaw de negerslaaf

Terwijl de zon in het westen daalt,
De dag haar laatste adem haalt,
Terwijl de krekels in het riet
Verheffen hun schril avondlied,
Zat stil, verlaten en alleen
Op ene grote platte steen
Een oude, grijze Negerslaaf
Zijn handen hard en niet meer gaaf
Te peinzen voor zijn oude hut
Hij dacht: ‘wat heeft het nu voor nut,
Om op mijn levensavond toch
Door de koning te worden vrijgekocht.

Nu is mijn kostbre levensdraad
Versleten tot een lage graad.
Ik heb gewerkt, gezwoegd, gezweet
Geleden ook, de Hemel weet
En kreeg steeds als mijn enig ioon
Stokslagen, weinig eten, hoon!
Mijn meester was niet zelden ruw
Deed dingen die ik nog steeds schuw
Te zeggen, en een vriendelijk woord
Heb ik nog nooit van hem gehoord.
Al was ik nog zo goed en braaf
Ik bleef toch maar een Negerslaaf.

Nu zal er morgen naar ik hoor
Weerklinken door kanonnenkoor
Het teken dat ik ben bevrijd
Van slavenketen, haat en nijd!
Maar ach, waar moet ik nu naar toe?
Ik ben dit leven sinds lange moe.
Dit lichaam zo verlamd door straf
Staat ver van het leven, dicht bij het graf.
God geve dat ik eens rusten mag

[p. 18]

 

Bij Hem, die mij het leven gaf

 

De Hemel moet toch zalig zijn;

 

Daar is geen jammer, leed noch pijn.’

En 's morgens toen uit kanonnenmond.
De blijde mare werd verkond:
‘Gij Negerslaaf niet langer meer
Zijt gij gebonden aan een heer!!’
Lag koud en stijf op d' hutte vloer
De oude Jaw, die grijze broer
Zijn ziel vervoerd naar beter oord
Des vredes schoten niet gehoord
Zijn overschot werd toen gebracht
Naar een vers graf nabij een gracht
Als slaaf heeft hij het licht aanschouwd
Nu wandelt hij op ‘straten van goud’.