Den minnelijcken roosen-knop

[p. 65]

Des Minnaer vreught is kleijn maer groot zijn sijn verdrieten
Hy moet veel moeyten doen eer hy komt aen 't genieten.

Stemme: t' Is goet Capucien te sijn.

MYn gemoet is vol van druck,

Als ick maer eens over-pyse,

Dat ick nu soo menigh ryse,
Quaelijck heb gehad 't geluck
Van mijn Lieff eens aen te spreken,
Daer mijn hert altyt naer tracht,
Want gy blijft in Huys versteken
't Schynt dat gy my nu veracht

2. Daer gy siet, dat ick voor u

Jae mijn Bloet ten best sau geven,
Gerne sterven en oock leven,
Om altydt te sijn by u:
Jont my dan voor al mijn leyden
Dat ick eens verblijdt magh syn
En in 't scheyden van ons beyden
Eens verlost uyt dese pyn.

3. Want gy door u soet aen-schyn!

En u vriendelijck soet wesen
Kont mijn treurigh hert genesen,
En af-nemen mijne: pyn
Wilt dan Liefste aen my geven
Uwe Trauw met rechten sin,
Op dat ick met u magh leven
In getrauwe vaste MIN.

[p. 66]

 

4. Als ick uwen rooden Mont,

 

En u Borstjens maer aenschauwe,

 

Denck ick dat g'oock eens mijn rauwe

 

Konst gevoelen, dat den gront

 

Van mijn hert, d'u souw bewegen,

 

Als gy saeght my droef gequyn,

 

k'Mijn gy wesen soud' genegen

 

Om getroostigh my te sijn.

 

5. Dat ick lijde groote smert,

 

Is om u mijn Engelinne

 

En mijn herteken van binne

 

Altydt meer gepynicht wert;

 

Al en ben ick u niet weerdigh,

 

Om u groote deught-saemheyt,

 

Nochtans blijft myn MIN vol-heerdigh

 

Die van u noyt aff en scheyt.

 

6. Orlof mijn Lieff dan voor 't lest,

 

Siet van over vele jaeren

 

Om met u mijn Lieff te paeren,

 

Heb altydt gedaen mijn best:

 

Hoe kont gy noch langer streven

 

En volhooren myn geklagh

 

Laet m' u hert en ziel beleven

 

Liefste jont my dîen dagh.

 

 

 

Soo is 't dat langen tydt een Minnaer heeft verdraegen

 

De baeren vande MIN en haere bitt're vlaegen,

 

En dat hy allen druck, tempeesten en gequel ‘Ja dat sijn leven is geweest gelijck een Hel;

 

Is 't dat hem geenen troost, oft bystandt wordt gegeven

 

Maer dat hy wordt veracht, beschimpt, verteert sijn leven

 

Soo is het leste eynd' voor hem den droeven noot’ VVaer-me-de dat hy erst, en vint de bleecke doot.