Den minnelijcken roosen-knop



[pagina 14]
Een Minnaer inden duystren nacht In 't Bosch, weent, dat hy wordt veracht. Stemme: Jl ne'st rien de sibeau que vous. STille Bosschen, eensaem Waut, Gy holle Rots, en jeughdigh haut, Tuyght hoe door staegh geween Mijn bange ziel benaut, En sucht om een Die vast in mijn gedacht Geprent sal blijve, schoon sy my veracht En mijn teer jeught verdort Door al die traene die ick om haer stort. 2. Echo aen-hoort mijn droeve klacht, Adieu, dit is den laetsten nacht; Want mijn bevangen hert Door MINNEN brandt versmacht In diepe smert: Die Velden hier ontrent, Die sietmen treurē om mijn droef ellent, Als d'alder-soetste Maeght Met mijn trou liefde, geen wederliefd'en draeght. 3. Gulde Son, en Silver Maen, Die Sterren die daer boven staen, Die sien met ongenucht, Mijn treurigh lijden aen, En mijn ghesucht: En dees claer water Beeck,
[pagina 15]
Die langhs dees weydē nemt haer soeten streeck, Sullen getuygen syn Van mijn swaer suchtjēs, en benaude pyn 4. Saters, Nymphkens uyt het Velt Comt hier een droevigh duyntjen quelt; En op mijn graff dit schryft Hoe dat door MINS gewelt Hier leyt verstyft, En is tot stoff vergaen, Dat heeft de straf-hyt van syn lief gedaen Seght dan nu, en alteyt, Den trouwsten Minnaer hier begravē leyt Als is 't dat MIN wel droefheyt voedt, Noch loopt-men naer dit bitter soet t' Is wel geclaeght van Liefdes pyn Men vlucht, en wilt gevangen syn.