|
| |
| |
| |
Tot den goet-gunstigen leser.
T'GEsangh is aen-genaem, en 't singen voeght
de Maeghden;
Ja k' hebber veel gekent die jder een
behaeghden,
Alleen door haeren sanck, en
wiens soet geluyt
Gedient voor schoonheyt heeft, om haest te sijn de Bruyt;
Zee droochten sijn geweest (daer gaende
de Sirenen
Ons met hun helle stem (wanneermen daer voer
henen)
Verlockten van de streeck en tot hun trocken in
Wat sal dan 't singen niet vermogen in de MIN?
Dogh om door u gesangh, en u aentreckend'
quelen
Het hert van die u hoort, al singende te
stelen,
Moet ghy voor-sichtigh sijn in 't singhen van
u Liet,
En soo g'iet achter-laet, soo
deught het singen niet:
Want 't singen dat gaet manck, wanneer ghy
niet de snaeren
En weet van 't soet geklanck met uwe stem te paeren.
Het spelen met de stem vermengelt, en verselt,
| |
[pagina XVIII]
[p. XVIII] | |
Verkracht 't onroert gemoet met aen-genaem
gewelt.
Door 't spelen op de Lier, heeft Orpheus
self de Boomen,
De Rotsen, en 't Gediert gelockt, en oock de stroomen
Want 't is een tydt verdryff dat boven al de jeught
En Venus soete volck
verwackert, en verheught.
Dat oock den droeven geest tot swaericheyt genegen,
Verquicken doet het hert en tot die vreught bewegen;
En hier toe geeff u stoff soo menigh MIN-gedicht
Door Phebi geestigh volck
gekomen in het licht,
Soo menigh MINNE-Liedt, vol viers, en aerdigheden
Daer prachtigh mede praelt de Gulde Eeuw van heden.
Leest
YSERMANS
gesangh, die is als 't opperhooft
Wiens hellen glants, den glants
der Auden schier verdooft,
En wiens aerdigh werck soo vloeyt van Honingh-raeten,
Dat niemant (die 't eens smaeckt) het naeder-hant kan laeten
d' Ervaerentheyt die geeft de Kroon en klaeren glans
(Die zegen-praelt van al) aen JOAN YSERMANS:
| |
| |
Had' Atropos verwoet niet in sijn groene
tyden
Syn levens draet soo vroegh hem komen aff te snyden
Men hadden nu gehadt soo menigh konstigh
Liet,
Als Phebus uyt de locht sijn
gulde straelen schiet;
Doch hy is 't niet alleen die konst-voert. Maer wilt
ghy-er
Bevinden als naest hem? door-siet het werck van MY-ER
Soo deftigh uytgevoert tot vreught van alle
Man,
Wyens loff, wyens eer, wyens roem oyt hier verdwynen kan
Keert weer tot SOETEMANS, van wie men oock
magh roemen
En door sijn reden-plicht, hem als
Mecenam noemen
Die door 't soet instrument van 't Moeselkens
virtuyt
Doet klincken in het oor het aen-genaem geluyt
Der Pypkens vier te gaer met soete MINNE treecken,
Van Herders, Boertigh, Dranck, op 't
geestichst' onder steecken,
Wyens daet noyt sal vergaen hier naer, oft daer hy leeft,
Midts hy de MINNE-plicht soo wel gequeten heeft:
Die nu heel Brabant door, jae tot de locht toe stygert
| |
| |
Dat zegen-praelend werck 't geen Hollandt self niet wygert
t' Omhelsen syne daet, en wat
haer is ontrent,
Al-waer soo menigh breyn door 't dichten wordt
gekent.
Mischien den ROOSEN-KNOP sal onder dese naemen
Een plaetse sijn gegunt, soo sy
hun sins niet schaemen,
En door hun held're licht sijn flick'ren niet
verdooft,
Recht even als den dagh een keers van schyn
berooft.
Door-dîen syn minder naem van 't KNOPKEN wordt
ontloken,
Waer-uyt geen geur en vloeyt, soo langh het niet door-broken
En is. Maer denckt, men vindt
geen Bloem soo schoon, oft
Fruyt
Alleer het komt tot Bloem, sy
worpt een KNOPKEN uyt.
't Moet eerst syn op-gegroeyt eer 't kan in MINNE
blosen.
Den KNOP, den oorspronck
is, uyt KNOPKENS, dan de ROSEN.
Dies offerens wy 't op gelijck een minder deel
Op hoop van waschdom; dogh ick
bid, laet het geheel,
Verkroockt dit
KNOPKEN
niet: maer wilt het staeghs besproeyen
Met u genegentheyt, soo sal 't
geluckigh groeyen
Tot een volkomen Roos. Dus Leser blijft gegroet, Ick wensche dat u stem u ziel
verheugen moet.
|
|
Auteursrechtvrij