De Middelburgsche avanturier. Of het leven van een burger persoon

[p. 214]

X. Hoofdstuk.
Behelzende
Des Schryvers Huwelyk met Angelika, en ontmoeting van den Heer Landryk. Het besluit van dit Werk.

Aleer ik myne beminde Angelika myne gevallen mede verhaald had, begon den dag aantebreken, als wanneer ik myn afscheid van haar wilde nemen; doch waar in zy my verhinderde, zeggende, dat de slaap geen vat op haar zoude krygen. My verzocht hebbende, by haar te blyven, bewilligde ik in dat verzoek, en vond gelegenheid, haar zonder veel moeite te bewegen, ten spoedigste onze geboden te doen aantekenen, gelyk wy wezentlyk twee dagen na dat gesprek in ondertrouw traden.

In dien tusschen tyd, en terwyl onze geboden liepen, deden wy een keer naar onze Buitenplaats, om alles in ordre te brengen, wat tot onze huishouding nodig was. Wy hielden te Abkou stil, om ons wat te ververschen, alwaar ik in de naaste kamer een stem gewaar wierd, die ik meende meer gehoord te hebben. Ik vroeg den Hospes, wat lieden in de naaste kamer zaten, 't geen hy my niet wist te berichten, waarom ik hem verzocht,

[p. 215]

zulks te onderzoeken. Hy kwam wel haast binnen, zeggende, dat het een Zeeuws Heer met zyn Vrouw was, Landryk genaamd. Op het horen van die naam verzocht Angelika, dat ik my aan hem niet bekend wilde maken, doch ik stelde haar gerust, en deed den Hospes belet voor my vragen, dat ik in een oogenblik verkreeg.

Zo dra de Heer Landryk my zag, kende hy my; wy omhelsde malkander zeer gemeenzaam, terwyl myne Angelika door Mevrouw Landryk even teerhartig ontfangen wierd.

Na dat zy onzen toestand hadden vernomen, wenschten zy ons geluk, en ik merkte, dat Landryk alle haat jegens my, zedert myn afzyn uit zyn hart had verbannen. By die gelegenheid vond ik middel, die Dame in het byzonder voor hare goedheid te danken, die zy my in myn uiterste nood bewezen had.

Ik nodigde dat paar op myn Buitenplaats, en had het vermaak, dat zy my daar henen verzelde, nemende hunnen intrek by my. Vervolgens deden wy nog een keer naar R........, verzeld van het gezegde paar, kerende na een kort verblyf weder naar onze Buitenplaats.

Myn Heer en Mevrouw Landryk dachten nu hun afscheid van ons te nemen, maar wy bewogen hen, onze Bruiloft by te wonen; en in waarheid konde my geen

[p. 216]

groter vermaak geschieden, dan dat die lieden in onze algemeene vreugde deelden.

Wy wierden dan door den band des Huwelyks verbonden, waar by de vreugde, de vergenoeging, en de reine wellust, als minryke gezellinnen van eenen gelukkigen Echt, zich lieten vinden; doch nadien alles zyn tyd heeft, namen ook onze Bruiloftsvermaken een einde, als wanneer de Heer Landryk met zyn Gemalin vertrok.

Nu had ik een Gemalin verkregen wier deugd, zachten aard, schoonheid, zinnelyke huishouding, en duizend andere goede hoedanigheden, zo veele prikkelen waren, om het vuur der liefde meer en meer in myne borst te doen ontbranden.

Dus zie ik my eindelyk, na zo veele wisselvallige sukkelingen, ontheven van een bekommert en rampspoedig leven en in de armen van het schoonste Vrouwenbeeld, dat ooit de Natuur als een Proefstuk van haar onbepaalt vermogen voortgebragt heeft.

Nu kan ik eerst beseffen het groot onderscheid tusschen een onbezonne en een zuivere liefdedrift. Met wat zorge, moeite, en minnenyd heeft een hart, 't geen in slaafsche banden kwynt, niet te kampen. Een geduurige vreeze, van zyne Minnares te mishagen, doet hem een Afgod van haar maken. Hy zucht op de

[p. 217]

minste schyn, en wanneer zy slegts anderen eens gunstig aanziet, terwyl ook zyn hart benepen word van een dollen minnenyd, die niet zelden veele droevige gevolgen na zich sleept. Zyn geweten, die brandende Lamp, welke het binnenste en het verborgenste doorzoekt, foltert zyn gemoed door een akelige knaging van naberouw, en verwyt hem telkens, het Huwelyk versmaat te hebben.

Gantsch anders is het gelegen met den zodanigen, die zich aan een gewenschte Vrouw wettig verbinden. Zo eene word die teisteringen niet ontwaar, maar geniet veeleer de geneuchtens van allerlei gewenschte zegeningen. Hy ondervind een zachte kalmte in zyn gemoed. Zyn Huwelyksrozen zyn ontheven van die stekelige doornen, die een redenloze liefde zo dodelyk kwetsen. Zyne verbeelding word niet bevochten door een waan van jaloesie. De morgen doet hem, ontwakende, zich verblyden in de omhelzing van haar, die hem nimmer dan door de dood ontrukt zal worden.

Zo een zoete, zo een heuchelyke verbintenis geniet ik thans. Myne Angelika bemind my als den appel van haare bekorelyke oogen, en ik bemin haar weder als myn eigen ziel. Onzen Echt is ten vollen gezegent, want zy heeft myne huwelyksliefde verrykt met een welgeschapen Zoon, zo schoon als de Dageraad.

[p. 218]

Onze buitenwoning is een algemene verzamelplaats van deftige lieden, en boven dit alles heerscht het vergenoegen volmaakt in onze wooning. Onze Dienstboden delen zelve in onze welvaart; want myne Angelika verliest nooit uit het oog, dat zy zelf dienstbaar geweest is.

Nu roep ik uit ten besluite van dit Werk, 't geen ik den Lezer als een schets van het Menschelyke leven aanbiede, dat hy zich aan myne bedryven spiegele; nu roep ik uit. Gelukkige, doch weleer ongelukkige Lodewyk, zyt dankbaar aan den Hemel, die uwe klachten in een gedurig juichen verkeert heeft. ô Bestendige gelukstaat! blyf aan onze zyde treden, vrede en vergenoegen wandel aan onze rechterhand, zo zal ik der Dankbaarheid duizend dankaltaren stichten, en op dezelve het reukwerk des lofs tot het einde van myn dagen doen branden.

EINDE

Des geheelen Werks.