De Middelburgsche avanturier. Of het leven van een burger persoon

II. Hoofdstuk.
Bevattende
Myn Geboorte, Opvoeding, Kindsheid, en andere zaken van weinig nut voor mynen Lezer.

Men ziet niet zelden, dat het geluk der Ouders op de Kinderen als erflyk schynd; ook dat der Ouders ongevallen op hunne Kinderen schynt te rusten. In het Jaar 1560. leefde myne Voorouders in eenen tamelyken stand te Gent in Vlaanderen; dog nadien zy den Hervormde Godsdienst aankleefden, vlugte zy met zo veel goederen, als de nood gehengde te vervoeren, voor de vervolging van den Hertog van Alba naar Middelburg in Zeeland, alwaar zy zich met ter woon vestigden. Hier bleven zy, nevens hunne afzetzels, bestendig wonen, zonder

[p. 4]

zich ooit verder en hoger te kunnen verheffen, dan den Burgerstant.

In deze laastgenoemde Stad zag ik het levenslicht, op den 23 Augustus 1723. den zelfden dag, dat myn Vaders Broeder, op den Hont, een water, of liever de mond der Noord Zee, door een hevigen wind buiten boord wierd geslagen, en verdronk.

Door dit ongeval wierd de vreugd myner Ouders, die zy over myn gelukkige geboorte hadden opgevat, niet weinig getempert; nochtans moesten zy zich troosten; want de onoverwinnelyke dood word door geene tranen vermurwt.

By mynen doop verkreeg ik den naam van Lodewyk, na myn Moederlyke Grootvader. Myn Moeders Broeder stond nevens zyne Vrouw voor myn Christelyke opvoeding als Peters in.

Hier ziet gy my nu, Lezers, geboren en gedoopt. Van myne zuigende Kindsheid weet ik niets anders te berichten, dan de allergrootste ramp, die een zuigeling kan overkomen, met welk verhaal ik dit Hoofdstuk zal sluiten.

Myn Vader en Moeder beminde elkanderen hartelyk; nooit werd onder hen eenige twist gehoord; doch myn Vader mogt niet lang het geluk met zyn deugdzame en schone Vrouw deelen; want weinige waren haar in schoonheid gelyk, zy werd, toen ik negen Maanden oud was, van een hevige ziekte aangetast, die

[p. 5]

in twee dagen zo sterk toenam, dat men niet meer twyffelde of haar levensloop liep ten einde. Allengskens haar sterfuur voelende naderen, nam zy een teerhartig afscheid van myn Vader, terwyl alle omstanders in tranen wegsmolten. Vervolgens verzogt zy om my, en ik werd haar overgeleverd. Eenigen tyd zweeg zy, ziende my met een medelydend oog aan. Ik sterf, myn lieve Lodewyk, sprak zy in 't eind, ik sterf myn dierbaar Kind; gy verliest aan my iets groots, dat uwe kintsheid niet bevatten kan. Gave God, dat ik u naar het eeuwig blinkend Starrenhof kon mede voeren! hoe verheugd zoude ik dit dierlyk leven verlaten; doch dit is onmogelyk en Gods wil niet. Om u myn Kind, ween ik; om u zoude ik geerne myn leven verlengen, indien my zulks mooglyk ware. Maar ach! dit verlangen is ydel. Dit zeggende drukte zy my teder tegen haare borst, en zweeg een geruime tyd, houdende de oogen nochtans sterk op my geslagen. Eindelyk hervatte zy hare rede: Ik leef nog, myn Kind, ik zal voor u welstand zorgen zo veel my mooglyk zy. Dit zeggende sprak zy haar Broeder en deszelfs Vrouw aan; myn lieve Broeder en Zuster, sprak zy, laat de bede uwer stervende Zuster u niet mishage; neemt myn onnozel en zuigend Kind aan, speen het, en kweek het op, tot het in staat is, om de hulp der Vrouwen te kunnen derven, wanneer myn lieven Man hem weder van

[p. 6]

uwe hand ontfangen zal. Gy zyt 'er de naaste toe, om dezen onnozelen te aanvaarden. Indien gy myn bede verhoort, zult gy gelegentheid hebben, om de eerste begrippen van onzen Godsdienst in zyn Ziel te planten; dan zult gy ook uwe belofte voldoen, die gy weleer by zyn doop voor God bezworen hebt. Hier zweeg myne Moeder, wagtende naar een gunstig antwoord. Myn Oom werd op dat verzoek myner Moeder zo rood als bloed in zyn aangezigt, wagtende een antwoord van zyn Vrouw; doch deze had de goedheid, het verzoek onbeantwoord te laten. Myn Moeder denkende dat zy zich bedagt, vroeg op eene tedere wyze: Zult gy, myn lieve Zuster, mynen kleinen Lodewyk opvoeden? Neen toch niet Zuster! antwoorde zy op een spytige toon, draaijende teffens haar den rug toe. Dan zal God en zyn Vader voor hem zorgen, daar ben ik gerust op, hervatte zy met veel standvastigheid. Myn Moeder leefde na dit gesprek niet lang, want binnen twee uuren was zy een lyk, zynde slegts 34 Jaren oud.