De mey-blom of de zomer-spruyt

[p. 44]

Een koddige Vryagie van een Ketelapper en een Jonge Dochter.

Op een aengename Voys.

LUistert eens na mijn rumoer,
Wat ik u zal verklaren,
Hoe dat ik in’t voorleden jaer,
Ten haring ben gevaren,
Maer ik had eenen mooijen meyt,
Die ik dogt te trouwen,
maer zy mijn bedroogen heyd,
Sy wil haer woord niet houwe.

Ik kuste haer voor het laest adieu,

hoe bitter dat zy schreyden,
Al op het kantje van de zee,
Aldaer zy mijn geleyden,
Ik zey mijn lieve hart,
Het scheyden valt zeer bangen,
Ik sal altijd met druk en smart,
Na u mijn Lief verlangen,

Mijn dogt al haer geschrey,

Was allegaer uit liefden,
maer die seldermentse prey,
Mijn hart zoo diep doorgriefden,
maer ’t was met mijn nog niet genoeg,
Doe ik dat quam te weten,
Ik vroeg hoe zy mijn trouwe min,
Soo haestig had vergeten.

Sy antwoorde my zeer dra,

met woorden also stran-

[p. 45]

 

ge,

 

Ik dogt gy niet weer koome sou,

 

Daar voor nam ik een ander,

 

Het was een Keetellapper fier,

 

Hy wou een kansje wagen,

 

met een mooy meysje na de zwier;

 

By nagten en by dagen.

 

Maar doe hy haer had gehuurt,

 

By nagten en by dagen,

 

Doe heeft hy zijn quast geschuurt,

 

En liet het meysje klagen,

 

Sy schreyden schier haer oogen uyt,

 

Haer hert begon te schromen,

 

De Ketelapper is een guyt,

 

Hy is niet weer gekomen.

 

Oorlof dogters wie gy zijt,

 

Wilt dit Lied wel onthouwen,

 

Bewaard altijd u Eerbaerheyd,

 

wild zulke onkuysheyd schouwe:

 

En doen zy van een togt op zee,

 

So wilt dat overstappe,

 

En laet u keeteltje alzo ree,

 

Als van geen ander lappen.