|
| |
| |
| |
Ter Bruilofte van den Heere Christiaen vander Meulen, en Mejoffrouwe Geertruida des Amorie.
Zoo volgt ge, o Bruit, het spoor van uwe zuster
KATRYNE, die nu vryer en geruster
(Dan toen zy in haer maegdelyken staet
Van oudren hulp, der kindren toeverlaet,
Ontbloot, gestaeg door vleiende gebeden
Der minnaers al te heftig wert bestreden)
Haer lust en vreugt in haren BUISSANT ziet,
En hier op aerde een Paradys geniet.
Zoo geeft gy ook uw' maegdelyke zinnen,
GEERTRUIDE, op 't laetst nogh aen het eerbaer minnen.
Hoe dikwils wiert uw wankelendt gemoet
Gedreven, als de zee door ebbe en vloet!
| |
| |
Hoe wierden uwe omzwervende gedachten
Ontroert, ontrust in slaapelooze nachten,
Steets bezigh, om zigh ryplyk te beran,
Hoe gy de schael best zoudt doen overslaen!
Nu doet ge een keur, die naer begeerlykheden
Nogh driften, maer naer 't voorschrift van de reden
Geregelt en bestuurt, te kennen geeft
Den braven geest, die in uw' boezem leeft:
Een wyze keur, die andere kan leeren
Oprechte trou op haren prys waerderen.
Nu landt gy uit die ongestuime zee,
Na storm op storm, op een gewenschte reê.
Nu geeft ge uw hart, dat in de schael bleef hangen
En twyffelde, met zoet vermaek gevangen.
Gy hebt vergeefs geworstelt in den stryt,
Gy zyt u zelve in van der Meulen quyt.
Al 't veinzen heeft nu uit, GEERTRUIDE. uw minnaer,
Uw CHRISTIAEN blyft eindelyk verwinnaer,
Hy ziet zyn hoop ter goeder uur vervult,
En zynen wensch voldaen. zyn taei gedult
Hieldt proef, en kon de bange en slepende uren
Door u zoo lang gerekt, allenx verduren.
Zyn onvervalste en vredelievende aert
Met wysheit en met zedigheit gepaert,
De deugden, die zyn blanke ziel versieren
Veel schooner, dan de bruiloftlauwerieren
| |
| |
Thans passen om het zegenryke hooft,
Die deugdekrans, die door zyn glans verdooft
Alle aertschen glans, kon u, o Bruit, bekoren,
En deden u naer zyne beden hooren.
En gy, die door de kuissche huwlyxmin
Vereenigt met uw' lieve hartvrindin,
o Bruigom, uw gelukzon uit de kimmen
Opdagende haer toppunt ziet beklimmen,
Wat heil schenkt u de Goddelyke hant
Met uwe Bruit, uw waerde huwlyxpant?
Een ryp verstant, met uitgeleze zeden,
Een stille geest in welgevormde leden
Gekast, een wel geregelt huisbeleit,
Een lieffelyke en zachte minzaemheit
Verzelt met deugt en godtsvrucht, al te zelden
In eene ziel te vinden of te melden,
Geluk, myn Vrint, met uw triomf: geluk
In 't zoet genot van uw' beminde: ei, pluk
Nu onvervaert de lelien en rozen,
Die op haer' frissche en malsche wangen bloozen.
Gy ziet nu 't endt van uwe tegenspoet,
En al uw smert door dezen dagh verzoet.
Gezegent paer, zoo wel aen een verbonden,
Uw' huwlyxtrou dure altyt ongeschonden.
Alle echtkrakkeel blyf van uw' drempel af.
Uw' liefde groeie en bloeie tot aen 't graf.
| |
| |
Zoo leeft gy, hart en hant aen een gestrengelt,
Om laegh reets als verhemelt en verengelt.
Gaet henen naer de bruiloftledekant,
En bluscht aldaer uw' kuisschen liefdebrant.
Wy wachten uit uw' schoot het puik van zonen,
Of dochteren, die uwen echt bekroonen,
Rechtschapen kroost, waer in uw beider beelt
En geest, als in een spiegel, leeft en speelt.
Daar jeugt en deugt een Christlyk huwlyk bouwen,
Daer draegt de trou eerst recht den naem van trouwen.
|
|
Auteursrechtvrij