Mededelingen van de Stichting Jacob Campo Weyerman. Jaargang 17

[p. 77]

Kees is t'huis en loon na werk
Over De Belegering van 's Hertogenbosch (1795) van Gerrit Paape^*
Peter Altena

In de 's Hertogenbossche Vaderlandsche Courant van ‘Dingsdag ouden styl Den 20 January 1795’ boden de Bossche stadsdrukkers Wed. C.A. Vieweg en Zoon op de valreep het volgende artikel te koop aan:

De gedagtenis van een groote gebeurtenis, die elk waar Vaderlander met dankzegging zig telkens behoorde te errinneren: zynde een Republikeinsch Toneelspel, getyteld: de belegering van 's hertogenbosch; of kees is t'huis. In drie bedryven door g. paape.^1.

Gerrit Paape, de schrijver van het in de advertentie aangeboden ‘Republikeinsch Toneelspel’, volgde sinds oktober 1794 een revolutionaire eis. De Fransen hadden Den Bosch veroverd en voor Gerrit Paape, de nijvere secretaris van de overijverige generaal Daendels, was iets moois bedacht. Kort na de overgang van Den Bosch werd Paape op de ‘markt’ aangezocht - de gebruikte term was ‘gerequireerd’ en liet weinig ruimte voor bedenktijd of weigering - om van de bleke Bossche stadscourant een vurige nationale krant te maken.^2. Nadien herinnerde Paape zich dat hij zich door het revolutionaire bevel gevleid voelde. Er is weinig reden om hier aan de betrouwbaarheid van het activistisch geheugen te twijfelen: Paape deed onmiddellijk veel meer dan er van hem verwacht werd en zo articuleerde hij luidruchtig zijn geschiktheid en ambitie. Niet alleen vulde Paape de krant met de verdediging van de Fransen en de Bataafse Revolutie, ook schreef hij almanakjes, het opruiend tijdschriftje De Keezensocieteit en twee toneelstukjes. De Belegering van 's Hertogenbosch; of Kees is t'huis, het eerste van die twee toneelstukjes, verscheen in de tweede helft van januari 1795.

Het toneelstukje verplaatst de scène naar september 1794 en bood de dramatisering van oud nieuws. De vraag die zich opdringt, is welk belang de ‘belegering van 's-Hertogenbosch’ maanden nadien nog vertegenwoordigde. Het zou daarbij gaan om ‘een groote gebeurtenis, die elk waar Vaderlander met dankzegging zig telkens behoorde te errinneren’, maar hoe serieus moet dat worden genomen?

Om die vraag te beantwoorden, zal de nieuwsvoorziening over het Bossche beleg worden gevolgd. Wonderlijk genoeg lijkt die nieuwsvoorziening pas echt op gang te komen na de belegering, maar dan lijkt er ook enige tijd geen houden aan. De aandacht voor de intussen historische gebeurtenissen in Den Bosch uit zich in januari 1795 in het ‘Republikeinsch Toneelspel’ van Gerrit Paape.^3.

De belegering van Den Bosch lokte heel wat pottekijkers.^4. Van deze ramptoeristen en hun ooggetuigeverslagen ontbreekt in de kranten echter ieder spoor. Er lijkt een soort verbod op de nieuwsvoorziening te rusten. De officiële berichtgeving over het beleg, de belegeraars en de belegerden verliep moeizaam en leidde tijdens het beleg tot vrijwel niets.

Van een eventueel verbod trok in elk geval de Papendrechtse patriot Arie Johannes Knock zich niets aan. Hij kan ook moeilijk als pottekijker beschouwd worden: hij

* Tekst van een voordracht gehouden op 2 oktober 1994 in het Literair Café Den Bosch t.g.v. een literair programma rond Gerrit Paape.

1. 's Hertogenbossche Vaderlandsche Courant (hierna HVC), nr 6 (20 jan.) 1795. Exemplaren in bibliotheek Kath. Universiteit Brabant (KUB T 8247; 2 incomplete sets, die samen vrij volledig zijn voor de maanden van het redacteurschap van Paape).

2. Peter Altena, ‘“Gansch Nederland luisterde”. Gerrit Paape als journalist in Den Bosch (1794-1795)’. In: 's-Hertogenbosch 2 (1994), 4 (Themanummer 1794), p. 136-143.

3. Gerrit Paape, De Belegering van 's Hertogenbosch: of Kees is t'huis. 's Hertogenbosch, Wed. C.A. Vieweg en Zoon; Tilburg, J.C. Vieweg, 1795. In KUB aanwezig exemplaar behoorde toe aan J. De Wys (‘à Bois-le-Duc. L'an 1795’).

4. J. Baartmans, ‘'s-Hertogenbosch in 1794: beleg en omwenteling’. In: 's-Hertogenbosch 2 (1994), 4 (Themanummer 1794), p. 125-135 geeft voorbeelden van ‘ramptoerisme’ door Vreede en Van der Willigen.

[p. 78]

maakte deel uit van het bevrijdingsleger en hij lag voor Grave, toen zijn kameraden en hij ‘den 10 october’ 1794 ‘de aangename tijding’ ontvingen dat

's Bosch zig aan onze wapenbroeders had overgegeven en het geheele garnisoen met geweer, wapenen, slaande trom en vligend vaandel, zoude uyt de stad trekken en geleid werden tot voor de poorten van de stad Grave, hebbende de beloften gedaan om geduurende een jaar en zes weeken de wapens niet tegen de Fransche Republiecq op te vatten, uytgenome egter een getal van 400 emigranten, welke in onzen handen wierden gesteld en ingevolgen de wetten loon na werk ontfingen.^5.

Het loon dat de emigranten - Fransen, royalisten die op de vlucht waren voor de Franse Revolutie - kregen, was bekend: op parlementaire wijze waren de emigranten in Parijs bij verstek en als groep ter dood veroordeeld. Zonder veel deernis werden de emigranten afgemaakt: ‘loon na werk’.

In Grave sprak Knock tussen de bedrijven van het beleg door met emigranten uit de belegerde stad en hij adviseerde deze Fransen om de wijk te nemen: als Knock en de zijnen de emigranten gevangen namen, bestond er weinig hoop. Of Knock en de bij Grave gelegerde troepen betrokken waren bij de Bossche massa-executie van de Franse emigranten, is twijfelachtig: het bericht over het ‘loon na werk’ maakte immers deel uit van ‘de aangenaame tijding’.

Het bericht stimuleerde de verheugde ontvangers van de tijding opvallend tot navolging. Op 21 oktober meldde Knock dat ‘wij’ 19 emigranten ‘(waar onder een baron) te Wamel bij de kooremolen, in 't gezigt van het garnisoen van Thiel, voor de kop’ schoten. Wat dagen later, bij de belegering van Nijmegen, smaakte hij het genoegen 15 gevangen genomen emigranten ‘loon na werk’ te geven. Met het eufemisme ‘loon na werk’ zitten we midden in de smerige oorlog. Knock diste daar nog de nodige staaltjes van op, en er is geen reden aan de authenticiteit van zijn journaal te twijfelen.

Op maandag 13 oktober passeerde in Grave het verslagen Bossche garnizoen ‘onder commando van den Prins van Hessen Philipsdal’, ‘hebbende alle hunne bagagie bij zig’. Voor de twijfelaars was nu zonneklaar dat Den Bosch door de Fransen veroverd was. De beschrijving van de voorbijtrekkende militairen illustreert fraai de revolutionaire visie op de tegenstander: ‘Zij vertoonde een gelaat als met schaamte overdekt’. In de oorlog tussen goed en kwaad paste het de overwonnen slechterik zich diep te schamen. Knock en de zijnen lieten zich flink in de kaart kijken toen zij het Bossche garnizoen in figuurlijke zin spitsroeden lieten lopen:

Wij bragten of gelijden hun tot aan de poort van de stad Graave, alwaar wij hun adieu zeyden met kennis geving dat het de keezen van 1787 waaren, die eyndelijk eens weder quamen om de snoode slaven van het despotismus eenen befaamde stadhouder te bevegten en hunne dierbare landgenooten (welke zoo lang onder dat ondraagelijk jock hadde gezugt) uyt de slavernij te verloszen, waarvan zij met verwondering stonden te zien.^6.

Voor patriotten als Knock is de strijd een heilige oorlog geworden: het goede tegen het kwade. Bij de manicheïsering van de oorlog speelt de ervaring van 1787 een beslissende rol.

5. Arie Johannes Knock, Uit Lievde voor Vaderland en Vrijheid. Journaal 1784-1797. Ed. P.M. Peucker en J.P. Sigmond. Hilversum 1994, p. 83-84.

6. Idem, p. 84.

[p. 79]

Een dag nadat het Bossche garnizoen Grave bereikte, op dinsdag 14 oktober 1794 of 23 Vendemiaire ‘in het derde Jaar der Fransche Republiek’, verscheen het ongenummerde nummer 77 van de revolutionaire 's Hertogenbossche Vaderlandsche Courant. De naam van de redacteur, de verantwoordelijke schrijver, stond prominent, in kapitalen onder de kolommen: g. paape.

In nummer 77 - zover ik weet het eerste nummer dat onder redactionele verantwoordelijkheid van Paape verscheen - wordt de hele voorzijde in folioformaat gespendeerd aan de tekst van de capitulatie. De dertien artikelen werden integraal afgedrukt. Aan de ommezijde is er een kolom waarin mededelingen van de Bossche schout en schepenen een plaats hebben gekregen. Interessant is de andere kolom die gevuld wordt door een open brief - ongesigneerd, maar stellig van Gerrit Paape - ‘Aan de Burgers van 's Hertogenbosch’. In die brief verdedigt de persvoorlichter van de Bataafse Revolutie de Franse bevrijders èn hij maakt zijn eigen ervaring tot die van de Bosschenaren.

Zeven jaaren lang heeft het geweld en de onderdrukking over de Nederlanders geheerscht: geduurende al dien tyd heeft men reikhalzende uitgezien naar de hulp van Vrankryk. Lodewyk de zestiende, waar aan een heillooze Cabaal heimlyk de patriotten had overgeleverd, beloofde die hulp; maar, even gelyk hy zyn Vaderland verraaden heeft, zou hy eindelyk ook de Vaderlandlievende Nederlanders verraaden hebben zo niet de God der Vryheid, de God van Nederland, zyne raadslagen verydeld, en hem de billyke straf zyner Euveldaaden op een schavot, doen smaken had: de Franschen deeden dat heillooze Hoofd, die eenige oorzaak van al het Bloedvergieten in Europa vallen, en zedert dien gewenschten val, is de hoop op herstel voor de vryheidminnende Bataaven verleevendigd geworden.^7.

Hier wordt de recente Europese geschiedenis op opmerkelijke wijze herschreven. De Franse koning, volgens Paape de oorzaak van al het Europese bloedvergieten, was gestraft door de God van Nederland. Gevreesd moet worden dat slechts weinig Bosschenaren de recente gebeurtenissen en de voorbije zeven jaren zo wensten te onthouden. Duister bleef in het betoog van Paape waaraan de Bosschenaren, na de dood van de Franse koning, de ellende van september en oktober 1794, in en om de eigen stad, moesten toeschrijven. Weldra zou Paape ook listig licht in deze duisternis doen schijnen.

Wat in deze open brief volgt, is een betoog over de vermeende plunderingen en mishandelingen door Fransen. Paape doopt degenen die lichtvaardig de Fransen van dergelijke misdaden beschuldigen tot contra-revolutionair. Impliciet erkent Paape de juistheid van dergelijke beschuldigingen, waar hij weten laat dat men natuurlijk wel in oorlogsomstandigheden verkeert en dat er in oorlogen altijd geplunderd en mishandeld wordt; alleen de soldaten van het ‘ancien régime’ plunderen tien maal erger dan de revolutionaire Fransen. Fransen plunderen niet en als ze plunderen, is het niet zo erg.

In de volgende aflevering van de krant, nummer 78 van 17 oktober, wordt het betoog, dat nu ‘Brief aan de Burgers van 's Hertogenbosch’ heet, vervolgd en afgesloten. De verdediging van de Franse troepen wordt daarin voortgezet. De vorderingen door het leger vinden in Paape een welsprekend advocaat: daarbij minimaliseert hij de ‘requisities’ tot water en brood, tot ‘zo veel haver, hooi, strooi, enz.’.^8. In feite - dat verzweeg Paape om voor de hand liggende redenen - eisten de Fransen niet slechts eerste levensbehoeften voor mens en paard: in het Graafse archief vond ik een vordering voor 500 paar klompen en in Nijmegen worden duizenden flessen wijn ‘gerequireerd’.

7. HVC, nr 77 (14 okt.) 1794.

8. HVC, nr 78 (17 okt.) 1794.

[p. 80]

Zoals in het voorafgaande betoogd is, werd er ten tijde van de belegering niet over de belegering geschreven, evenmin in de eerste dagen na de overgave. Eigenlijk pas na de overgang van Den Bosch kwam de informatie over het voorbije beleg vrij. De berichtgeving over het beleg is te vinden in de afleveringen 79, 81, 82 en 84 van de 's Hertogenbossche Vaderlandsche Courant (21, 24 en 28 oktober en 4 november 1794) en is nauwelijks zakelijk te noemen. Uiterst opgewonden is de toon.

De verdediging van de Fransen bereikte de burgers van Den Bosch in briefvorm. Nu kregen de Bosschenaren andermaal post. Het vierdelig verslag van de belegering wordt eveneens in briefvorm in de krant geplaatst: ‘Brief van een burger uit 's Hertogenbosch aan een zyner vrienden te... of verhaal van het beleg der stad’. De briefschrijver stelt het voor alsof

het grootste gedeelte der burgery van 's Hertogenbosch patriottisch denkt; dat zy met weerwil onder het gevloekte juk van den tyran Oranje, en van zyne nog oneindig erger dwingelandesse, de wraakgierige Wilhelmina, bukte, en dat derhalven de vry algemeene wensch der goede burgery naar de komst der franschen was, ondanks al de nadeelige gerugten, die men, het zy dan gegrond of ongegrond, van de handelingen des franschen legers verspreidde.^9.

Niet alleen de inwoners van Den Bosch sympathiseerden met de Fransen, maar ook de Voorzienigheid. De God van Nederland had, zoals we zagen, geassisteerd bij de onthoofding van Lodewijk de Zestiende,

by dit alles kwam, dat de Voorzienigheid, die, zo allerzigbaarst de goede en rechtvaardige zaak der patriotten verdeedigt, een zo zonderling droog jaar en goed weder verleende, dat de inundatien, die anders 's Hertogenbosch byna onoverwinlyk maaken, genoegzaam van geen effect waren.^10.

Wat later in het jaar zouden Voorzienigheid en God van Nederland in optimale samenwerking besluiten tot strenge vorst: daarmee werd de verovering van Grave en de oversteek van de grote rivieren vereenvoudigd.

De Fransen en de vaderlandse patriotten genoten Gods steun. Die steun verdienden zeker de patriotten ten volle. Zij hadden immers zeven ‘magere’ jaren gekend en dat gaf in Bijbelse zin recht op ‘vette’ jaren. In het verslag leidt de stedelijke steun voor de patriotten en Fransen tot een wonderlijke schizofrenie. De briefschrijver laat weten dat de stad getroffen werd door een ‘Vyandlyke insluiting’ - bedoeld is de omsingeling door de bevrijders - en een alinea later dat de Fransen op zekere woensdagavond met een bombardement begonnen en ‘van onzen kant (...) dit ryklyk beantwoord’ werd. De verdedigers van de stad, met wie de briefschrijver zich topografisch als vanzelf identificeert (‘onze kant’), blijken de ware vijanden, terwijl de Fransen, die de stad belegeren en bom op bom naar de stad zenden, in feite als vrienden moeten gelden. In de nacht van 26 op 27 september 1794 was het verschrikkelijk: ‘toen vloogen er honderden kogels en houwitsers op onze bezittingen aan’.

Enkel bedagt, om ons leeven, en het leeven onzer duurbaarste panden te bergen, moesten wy onze goederen en eigendommen ten prooi der alles vernielende woede van den oorlog overlaaten; en begrypt eens hoe veel harder dit ons vallen moest, daar het de franschen, onze verlossers waren, die zig in de droevige noodzaake bevonden, om ons zo veele rampen te berokkenen.^11.

9. HVC, nr 79 (21 okt.) 1794.

10. Idem.

11. HVC, nr 81 (24 okt.) 1794.

[p. 81]

De berichtgeving over de belegering mikt op een ‘Umwertung’: de verdedigers zijn de schurken, de aanvallers zijn de vrienden. De bommenregen wordt hervormd in een gouden regen van vrijheid, evengelijkheid, broederschap en ook nog wat zusterschap. Door de dood tot het leven! De ‘Umwertung’ is welhaast masochistisch van karakter: houwitsers die Bossche bezittingen en mensenlevens vernietigen, worden welkom geheten!

De briefvorm is uitermate geschikt om deze revolutionaire herijking van waarden te propageren. De brief veronderstelt intimiteit, eerlijkheid, ja waarachtigheid: wie zo persoonlijk schrijft, draait er niet omheen en spreekt - zo moet het lijken -de waarheid.^12.

De propaganda en ‘Umwertung’ passen uitermate goed in de zich ontwikkelende revolutionaire cultuur.

In nummer 79, hetzelfde nummer van de 's Hertogenbossche Vaderlandsche Courant waarin de brief over de belegering begint, is te lezen hoe op 17 oktober in Den Bosch, ‘door de burgery onder het speelen der klokken, en een deftig krygsmuziek, de Boom der vryheid, op de groote markt, geplant’ is.

De toeloop van aanschouwers was groot, waar van er veelen, als broeders, met de franschen, om den boom, de begunstigde carmagnolle dansten.^13.

Dan was er nog een ‘zwarte hussaar’ die ‘toepaslyke nederduitsche vaarzen’ reciteerde. Dat de ceremonie plaats had op dezelfde ‘groote markt’ waar de Bossche revolutionaire carrière van Gerrit Paape begon, kan nauwelijks toeval zijn. Revolutionaire gebeurtenissen van formaat geschiedden niet in achterkamertjes, maar in het openbaar, in het centrum van het openbare leven. De revolutie acteerde in Den Bosch op de ‘groote markt’.

De verslaggeving van de revolutionaire feestelijkheid heeft een betekenis die in het verlengde ligt van de feestelijkheid zelf: op rituele wijze wordt het succes, het begin van een nieuwe en gelukkige tijd gevierd.^14.

Verslaggeving propageert in zekere zin de rituelen van het feest, daarmee spoort het verslag aan tot navolging. Het is begrijpelijk dat later in de krant van Paape opgetogen verslagen gepubliceerd worden over de oprichting van vrijheidsbomen in Sint Oedenrode, Waalwijk, Nijmegen en Grave. Als het bericht over een lokaal revolutionair feest de krant haalde, dan was het echt gebeurd en dan was het gebeurd zoals de krant berichtte.^15.

De zin van de belegeringsverslagen is daarmee evenzeer bepaald. Niet alleen bevatte de 's Hertogenbossche Vaderlandsche Courant revolutionair feestnieuws, ook werd omstandig - ofschoon altijd na afloop - bericht over belegeringen. De rollen van goed en kwaad waren trefzeker verdeeld: de verdedigers waren Oranje-slaven, misdroegen zich en riepen bombardementen als het ware over de bevolking af; de aanvallers daarentegen waren galante vrijheidsvrienden die met tranen in de ogen bommen door de lucht lieten gaan. De geschiedenis moest geschreven, revolutionair herschreven worden.

De tegenpartij zat overigens evenmin stil: stadssecretaris Van Breugel, een befaamd vriend van Oranje, smokkelde zijn verslag van de belegering in de Nieuwe Nederlandsche Jaarboeken en dat verslag verscheen nadien ook nog als afzonderlijke uitgave. Van

12. Zie ook Peter Altena, ‘De autobiografie van een Delfts patriot. Over Mijne vrolijke wijsgeerte in mijne ballingschap (1792) van Gerrit Paape.’ In: Spektator 19 (1990), p. 11-34, m.n. p. 16-17. De epistolarisering van het nieuws komt aan bod in mijn in noot 2 genoemde bijdrage.

13. HVC, nr 79 (21 okt.) 1794.

14. J. Rosendaal en A. van de Sande (red.), Dansen rond de vrijheidsboom. Revolutionaire cultuur in Brabant en de Franse invasie van 1793. 's-Hertogenbosch 1993, m.n. p. 265-280. Populariserend werkte stellig ook de ‘Geschiedkundige en vaderlandlievende proeve, over de vryheidsboomen’ in de Vaderlandsche Letter-oefeningen 1795 II, p. 267-273. Die ‘proeve’ was gebaseerd op het werk van Grégoire.

15. In Nijmegen liet de nieuwe stadsregering weinig aan het toeval over en men publiceerde van overheidswege een officieel verslag van het feest rond de vrijheidsboom, d.d. 30 november 1794. Paape publiceerde dat ‘Officieel berigt’ in HVC nr 2 (6 jan.) 1795. De Nijmeegse dagboekanier, die door A.G. Pikkemaat (in diens Bataafse vrijheid in Nijmegen 1794-1795. Nijmegen 1963) geïdentificeerd wordt als de koopman Jan van Hulst, parafraseert dat officiële verslag en neemt het in Aanteekening van de voornaamste en mindere byzonderheden op aan het slot van diens relaas, na maart 1795. Wat laat zien dat memorabele gebeurtenissen na maanden weer betekenisvol konden zijn, op voorwaarde dat er een memorabele beschrijving van gegeven werd.

[p. 82]

Breugel was zo slim om zijn verslag niet te vereren met zijn naam: dat voorkwam aantijgingen van partijdigheid. Partijdig was het Onzijdig Verhaal van Van Breugel evenzeer als de verslagen in de 's Hertogenbossche Vaderlandsche Courant.^16.

Veel pleit voor de stelling dat de revolutionaire cultuur en die van het tegenstribbelende ‘ancien régime’ in sterke mate in woorden, in gedrukte vorm gestalte kregen en verspreiding vonden.

In september en oktober 1794 hield Den Bosch de aandacht van de hele Republiek gevangen. Toen het oorlogsgeweld oprukte naar het noorden - naar Nijmegen, Grave in eerste instantie - was het aanvankelijk nog wel interessant om te vernemen wat zich in Den Bosch had afgespeeld. In Den Bosch probeerde Paape de Bossche ervaring te bestendigen en in te lijsten. In nummer 87 van de Bossche krant verscheen er nog een Heeswijks supplement op de vierdelige belegeringsbrief: het supplement was geschreven door de ‘vertegenwoordigers des franschen volks’ aan het revolutionair comité in Parijs. De Bossche geschiedenis wint in dat supplement met terugwerkende kracht aan betekenis: Den Bosch geldt ‘zedert de berugte belegering door den Prins van Oranje als eene onwinbaare stad’ en dat maakt van de verovering van de stad een historische gebeurtenis.^17. De Franse correspondenten lieten overigens de rol van de God van Nederland bij een en ander wijselijk onbesproken.

Bestendiging van de Bossche ervaring viel de journalist van de 's Hertogenbossche Vaderlandsche Courant steeds zwaarder. Het front verwijderde zich naar het noorden en naar Holland. Iedere nieuwe verovering doemde de Bossche episoden tot groter vergetelheid. Voor de journalist van de Bossche krant begon de spanning te wijken: de kruitdampen trokken op en in Den Bosch vestigde zich een nieuwe orde. Paape merkte dat in Den Bosch en in de revolutie zijn stem en die van zijn lotgenoten nauwelijks telde. Die lotgenoten, de andere in 1787 gevluchte patriotten, beginnen pas echt een rol te spelen als de revolutie oprukt en Paape alleen in Den Bosch achter blijft. Verongelijktheid schept een nieuwe broederschap.

In januari 1795 herhaalt zich in de 's Hertogenbossche Vaderlandsche Courant voor Grave het Bossche patroon: Grave is eind december 1794 gevallen en Paape publiceerde na de val verslagen van het beleg en de verwoesting van Grave, van de revolutionaire feesten.^18. Tegelijkertijd werkte hij aan een ‘Republikeinsch toneelspel’ over de Bossche belegering: in zijn toneelstuk laat hij vader Ferdinand ongemerkt uit de krant citeren. Zowel in het toneelstuk als in het Graafse verslag weerklinkt de kalenderwijsheid: ‘waren er geene dwingelanden, er waren geen oorlogen’.^19.

In het toneelstuk De Belegering van 's Hertogenbosch: of Kees is t'huis domineert de propaganda die ook al in de belegeringsverslagen bedreven werd: omkering van waarden. Wat Paape gehouden was te vinden, was dat de oorlog ‘Geluk’ had gebracht en vrijheid. De paradoxale wijsheid dat bombardementen en andere rampen de weg effenden voor vrijheid, gelijkheid en broederschap, die wijsheid vond in Paape een fervent aanhanger.

In het toneelstuk van januari 1795 is de intussen vertrouwde propaganda gemengd met veteranen-sentiment. De patriot, die in 1787 het vaderland verliet, komt in het ‘Republikeinsch Toneelspel’ na de belegering van Den Bosch eindelijk thuis. Hij heet

16. Verhaal van 't Bossche beleg in Nieuwe Nederlandsche Jaarboeken 29 (1794), p. 1411-1430 stemt vrijwel letterlijk overeen met de tekst van het Onzydig Verhaal, wegens de Belegering van 's Hertogenbosch. Amsterdam, Martinus de Bruyn, 1794. Die laatste tekst wordt al sinds een eeuw op naam van Caspar van Breugel gesteld. In de Vaderlandsche Letter-oefeningen 1794 I, p. 649-651 achtte de recensent de ‘Eenvoudigheid’ van het Verhaal een bewijs van ‘Egtheid en Geloofwaardigheid’.

17. HVC, nr 87 (11 nov.) 1794.

18. Peter Altena, ‘Beleg en revolutie. Oud nieuws over Grave uit de 's Hertogenbossche Vaderlandsche Courant (1794-1795)’. In: Jean A.Ph. Laguette (red.), Duizend bommen en granaten! Verslag over het beleg van Grave in 1794. Grave 1994, p. 39-47. Het Bossche ritme zou nadien voor Grave herhaald worden en uitmonden in een toneelstukje over de verwoesting van Grave, door Paape passend een ‘Treurspel’ genoemd.

19. HVC, nr 2 (6 jan.) 1795. Bedoeld zinnetje ook te vinden in Gerrit Paape, De Belegering, p. 4.

[p. 83]

uiteraard Kees en met die geuzennaam staat hij model voor alle voor de tirannie gevluchte patriotten. Kees wordt welkom geheten en voor hem klaar staat een huwelijksbootje, dat varen zal in de richting van het paradijs.

Voor Paape zelf beloofde de rentree in het vaderland het paradijs en een promotie van belang. Hij waande zich al snel het geweten van de revolutie; in oktober werd hij dan ook nog voorlichter van de Bataafse Revolutie. Dat beviel Paape wel, maar in november en december bleek hij door diezelfde Revolutie al geloosd en als een hond aan een Bossche vrijheidsboom gebonden. In januari 1795 bereidde hij de weerkerende Kees in zijn toneelstuk nog een hartelijke ontvangst. Paape hoopte dat men in Delft en elders in Holland aan de Kees zouden denken die in Den Bosch dreigde te verpieteren. Medio februari 1795 lijkt het gedaan met het vertrouwen in een goede afloop. In zijn 's Hertogenbossche Vaderlandsche Courant publiceert Paape dan een even imposant als bitter betoog ‘Aan de Bataaven’: de schrijver laat het vaderland weten dat de martelaren van 1787 miskend worden.^20.

De opofferingen die hij en zijn lotgenoten zich getroost hadden, gaven recht van spreken. Paape zocht erkenning, hij wilde beloond worden. Om de schijn van persoonlijk belang te voorkomen, maakte hij zich steeds vaker tot spreekbuis van de thuiskomende patriotten. Hij verdroeg het uitblijven van loon naar werken steeds slechter en dat leidde tot steeds bijtender commentaren, tot steeds beter proza!

In het toneelstuk over de belegering van Den Bosch probeerde Paape nog op goedmoedige wijze aan het vaderland duidelijk te maken dat Kees en alle andere Kezen weer in het vaderland waren. Die thuiskomst vormde volgens Paape de ‘groote gebeurtenis, die elk waar Vaderlander met dankzegging zig telkens behoorde te errinneren’. Met de herschrijving van de Bossche geschiedenis herinnerde Paape de vaderlanders aan de ereschuld.

De Papendrechtse patriot Arie Johannes Knock, voor wie de herinnering aan 1787 ook zo belangrijk was, kende de uitdrukking ‘loon na werk’ goed en gebruikte die uitdrukking, zoals we zagen, als er wat te executeren viel. Het laat goed zien hoe radicaal de in 1787 vervolgde en gevluchte patriotten waren in hun verlangen naar gerechtigheid. Gerechtigheid was vereffening.

In de nieuwe maatschappij die in 1794 ontstond, kwam de onverzoenlijkheid van Knock en Paape en andere '87-ers slecht van pas en zij belandden mopperend in de marge. In het geval van Gerrit Paape zou dat gemopper, zeker in zijn satirische literatuur van 1797 en 1798, een ongekend peil bereiken, van een onovertroffen scherpte en zin voor het absurde getuigen. Wel vaker spint de literatuur garen bij de ellende van de schrijver.

20. HVC, nr 14 (17 febr) 1795.