Mededelingen van het Cyriel Buysse Genootschap 10

86

UBG hs III/77

Gent 26 Nov. 1880.

Lieve Paul,

Het spijt mij, dat ik u in Gent niet heb kunnen spreken over de zaak. Ik ben het, die Hoste naar u heb verzonden. Indien gij het dus goed vindt wil ik wel een banket aanvaarden⁽¹⁾, nochtans zou men moeten verzekerd zijn, dat er dames - daaromtrent door u te onderzoeken, hoeveel er wel komen zouden - tegenwoordig zouden wezen. Ook zou ik daar niet gaarne eene belachelijke rol spelen en poseeren. Denk er nog eens op na, of bij voorbeeld Mme Bergmann,

(1) Vermoedelijk wel het banket dat door de loge in Antwerpen zal worden aangeboden op 19 maart 1881; zie brief 87, 88 en 96.

[p. 63]

Mme Van Acker, Mme Geets⁽²⁾ of dergelijke er zouden komen en weet ook goed, of het onder het opzicht der heeren lukken zou, aleer gij u in mijnen naam tot iets verbindt. Anders ware het nog al amusant. Natuurlijk zoudt gij mede moeten als cornac⁽³⁾, ik zou den mond niet opendoen en ben zeer bevreesd, dat zulk een banket niet lukken zou, gij moet dat beter weten, ik laat het aan u over, doch nogmaals, onderzoek het eerst goed, of ik daar niet met wat luipaarden alleen zou zitten. Denkt gij ook niet, dat sommige flaminganten het rondborstig zouden afkeuren en moet ik het daarom niet weigeren?

Ik heb zonder verwondering maar met niet veel genoegen, gezien, dat De Mont, tot professor is benoemd in het Atheneum te Doornik, zonderling niet waar? onder een liberaal ministerie neemt men mij den prijs af, omdat ik een liberaal boek schrijf, en men beloont nog daarenboven den tegenstrever; dat is wel de doenwijze der liberalen, die zich weinig bekreunen over degenen, die met hen zijn, zoo iets zouden de katholieken toch niet doen⁽⁴⁾. Ware het niet goed, dat gij het eens in het Volksbelang heel beleefd schreeft? Ik kan het niet doen. Gij zoudt moeten zeggen, dat er mérite aan vast is voor sommigen liberaal te blijven.

Mijn geschrift is zeer slecht, nochtans is het 't schoonste dat ik kan, ik weet niet wat ik heb doch kan mijne lettren niet meer formeeren.

Ik heb uit Berlin een present-ex. van het omgewerkt verhaal van Detelf, dat ik eertijds heb vertaald, gekregen, het draagt het jaartal 1881. Ik heb oorlof gekregen het te vertalen en dat doe ik thans voor het Nederlandsch Museum⁽⁵⁾.

Vele groetenissen aan Léon en Hélène, ik laat het aan u over doch beslis nog niets definitief eer gij mij er nog eens over inlichten kunt.

Virginie.

Ik zal er aan niemand van spreken. Gij ziet, dat zij er zeer op aandringen de zaak⁽⁶⁾ geheim te houden.

(2) Mme Van Acker is mogelijks de moeder van Elisa van Acker, de weduwe van Anton Bergmann (vgl. brief 12, aant. 7); Mme Geets de echtgenote van schilder Willem Geets van wie Virginie Loveling tekenlessen krijgt; vgl. brief 83.

(3) Cornac (Fr.), fam.: gids, leidsman.

(4) Pol de Mont (1857-1931), dichter, prozaïst, criticus, toneelschrijver, volkskundige en journalist. Hij werd dank zij de bemoeiingen van Conscience op 23 september 1880 als leraar Nederlands aangesteld aan het Koninklijk Atheneum te Doornik. Over zijn rol in de Vlaamse Beweging en als wegbereider van de Van Nu en Straks-generatie zie R. Vervliet in EVB II, p. 973-979. In 1879 ontving hij de Vijfjaarlijkse Staatsprijs voor de Vlaamse letterkunde voor het manuscript van Gedichten (1880). Voor deze prijs had Virginie Loveling haar boek In onze Vlaamsche gewesten ingestuurd (in de eerste druk van 1877, nog onder het pseudoniem Walter, maar het auteurschap was al bekend; vgl. brief 73, aant. 1). De jury gaf echter de voorkeur aan de Nieuwe novellen (1876) van Virginie en Rosalie Loveling, die het uiteindelijk dus moesten afleggen tegen de poëzie van ‘een weinig gekend, aankomend dichter’ en ‘den clericalen Leuvenschen student’. De affaire veroorzaakte enige deining in liberale kringen maar maakte V. Loveling en haar In onze Vlaamsche gewesten in ruime kring bekend. Zie D. Vanacker, ‘Virginie Loveling en de schoolstrijd’, in Mededelingen III, p. 116-117. In Het Volksbelang van 4 september 1880 was al een uitvoerig artikel verschenen over De Mont, die een ‘beginneling van talent’wordt genoemd. Het stuk eindigt met de veronderstelling dat De Mont zelf wel de eerste zou zijn om te erkennen dat er tussen hem en mej. Loveling geen vergelijking mogelijk was.

(5) Virginie Lovelings vertaling van het verhaal ‘Detelf’ van Klaus Groth (zie over hem brief 31, aant. 4) verscheen onder de titel ‘Detel. Naar het Platduitsch van Klaus Groth’ in Nederduitsch Tijdschrift, jg. 4 (1866), dl. 1., p. 27-64; de bijgewerkte versie onder de titel ‘Een Holsteinsche Jongen. Naar het Platduitsch van Klaus Groth’ in Nederlandsch Museum, jg. 1880, dl. 2, p. 174-268; zie L. Simons, Vlaamse en Nederduitse literatuur in de 19de eeuw, II, p. 226-227; p. 238-244.

(6) Het in aant. 1 vermelde banket.