Logo DBNL
Mededelingen van het Cyriel Buysse Genootschap 10 (1994)

Mededelingen van het Cyriel Buysse Genootschap 10

(1994)– [tijdschrift] Mededelingen van het Cyriel Buysse Genootschap–rechtenstatus Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende

Van hoogten en laagten
Over Richard Minne en Cyriel Buysse
door Yves T'Sjoen (Universiteit Gent)

Richard Minne en Cyriel Buysse ontmoetten elkaar voor het eerst op 24 augustus 1929(1). Maurice Roelants, die Buysse naar aanleiding van zijn zeventigste verjaardag voor De Telegraaf had geïnterviewd, stelde beide schrijvers aan elkaar voor. Die ontmoeting is er evenwel niet echt gekomen op aandringen van Roelants. Richard Minne had namelijk in het Vandaag-nummer van 15 september 1929, dat nagenoeg integraal aan Cyriel Buysse was gewijd, zijn wens uitgedrukt ‘onzen Vlaamschen schilder’ eens ‘tusschen vier oogen te zien’. Richard Minne had op instigatie van Roelants, die redactiesecretaris was van Vandaag, Vlaamsche half-maandelijksche kroniek, een bijdrage geschreven waarin hij zijn adoratie voor het oeuvre van Buysse op de hem typische anekdotische, eigenzinnige en sarcastische manier toelichtte. De Gentse nonconformist formuleerde zijn bewondering in de vorm van een brief, die is gedateerd ‘6 Juli 1929’, en sloot af met de volgende passage:

Wie, van de Gentenaars met litteraire bevliegingen, is er [Buysses houten werkhuisje op de Molenberg] niet eens rondom geslopen, in de vage hoop zijn bewoner eens tusschen vier oogen te zien? Mij is het, helaas! nooit gelukt. Telkens tufte Cyriel mij in zijn torpedo voorbij of zijn groote, logge hond, kwam met onvriendelijke bedoelingen achter den pinnekensdraad naar mijn Zondagsche broek gesprongen.(2)

De volgende maand kreeg Richard Minne zijn zin, en bij die ene ontmoeting zou het niet blijven.

Dat niet alleen Richard Minne een opmerkelijke bewondering koesterde voor ‘onze Vlaamsche Zola’(3) zoals hij Buysse noemde, maar dat die sympathie voor het literaire werk ook wederzijds was, is weinig verbazingwekkend. Maurice Roelants schreef in zijn bijdrage voor De Telegraaf, Herinneringen aan Cyriel Buysse dank zij een interview, over de waardering van Buysse voor Minne:

Cyriel Buysse betoont een speciale sympathie voor het werk van Richard Minne, die hij een origineel talent van Vlaanderen noemt (...)(4)

Hoewel Minne tot een volgende, naoorlogse generatie schrijvers behoorde, schreef hij vanuit een vergelijkbaar sociaal voelen als Cyriel Buysse, niet even produktief maar vooral met eenzelfde intensiteit en vanuit een gelijkaardige geestesgesteldheid(5). En wat Minne het hoogste aansloeg in Buysses oeuvre, de ironie, was de wezenstrek van zijn eigen literaire persoonlijkheid. In wat volgt willen we dan ook dieper ingaan op de affiniteit tussen Richard Minnes en Cyriel Buysses oeuvre. We kozen hiervoor als uitgangspunt het literaire en kritische werk van de Gentse auteur. Minnes hele schrijverschap, van de socialistische tendensliteratuur in de aanvangsperiode tot de humoristische en sarcastische columns en prozaschetsen die hij van 1931 tot 1965 voor de krant Vooruit schreef, is doorspekt met uitspraken over het werk van Buysse. Richard Minne heeft de verschillende stadia van zijn schrijverschap steeds geprofileerd vanuit een zeker ontzag voor Buysses romans, voor de impact van diens vertelwijze, voor ‘de realistische romancier (...) [die] als 't ware vastgezogen zit aan het milieu en de streek waar zijn verhalen zich afspelen.’(6)

Richard Minne heeft zich op rijpere leeftijd altijd gedistantieerd van zijn eerste publikaties, die verschenen in enkele vrij obscure, Gentse studententijdschriften als Jonge Krachten, Vlaamsche Zonen en De Heremans-zonen. Ook zijn poëzie, prozaschetsen en kritische opstellen in de Volksalmanak en het literaire bijblad van Vooruit in de periode 1909-1917(7) zou hij later als oninteressant jeugdwerk afzweren. In die bijdragen is een sociaal bewogen schrijver aan het woord die niet enkel hymnische, conventionele natuurgedichten concipieerde - onder invloed van zijn leraar op het Atheneum, René de Clercq - maar ook naturalistisch getinte, idealistische novellen afwisselde met socialistische tendenspoëzie. De auteur slaagde er noch op het praktische, creatieve niveau noch op literair-theoretisch gebied in een eigen visie of idioom te ontwikkelen. Minnes vroegste verhalen stijgen amper uit boven de banaliteit van een moraliserende, romantische zedenschets of het nauwelijks versluierde politieke pamflet. Toch ondernam de jonge schrijver pogingen om zijn eerste literaire voortbrengselen te plaatsen in de eigentijdse stromingen. Naast de invloed van het naturalisme, dat stilaan op de achtergrond raakte ten gunste van meer impressionistische, neo-romantische en symbolistische literatuur, wees hij vooral op het belang van ‘onze nieuwere litteratuur (...) in Noord-Nederland’. Minne voelde die poëticale verschuiving aan en commentarieerde die als volgt:

En nu, in onze nieuwere litteratuur, krijgen wij in Noord-Nederland, 'n gansche schaar jongeren die de kunst willen maken tot iets eerlijks, tot zuiver-reëele kunst.
Hun leger is sterk: Herman Heyermans, Isidoor Quérido, Lod. Van Deyssel, P. Van der Meer, Stijnen en tal van anderen. Met dergelijke mannen moet 'n letterkunde bloeien.(8)

De speurende, nog onzekere criticus vermeldde niet toevallig de namen van Heijermans en Quérido, van wie de romans meer weghadden van anti-kapitalistische, marxistische pamfletten dan van

bellettrie. Ton Anbeek heeft in zijn studie De naturalistische roman in Nederland gewezen op die tweeledige ontwikkeling binnen de naturalistische poëtica, weliswaar vanuit eenzelfde reactie tegen het conformistisch burgerlijke van de ‘idealistische’ of ‘pseudo-realistische’ esthetica. Enerzijds waren er de woordkunstenaars zoals Van Deyssel die het credo van l'art pour l'art vertegenwoordigden, anderzijds schreven de sociaal bewogen auteurs als Heijermans een socialistische tendensliteratuur. Romain Debbaut typeerde beide richtingen vanuit de artistiek en/of maatschappelijk bevrijdende functie(9) die beide categorieën auteurs toekenden aan literatuur. Het is dan ook vreemd maar verklaarbaar door de nog weinig doordachte literaire opvattingen, dat Minne naast Heijermans en Quérido ook Van Deyssel vermeldde in zijn lijstje.

Die excursie brengt ons bij Buysse. In hetzelfde opstel, ‘Over onze nieuwe Litteratuur’, schreef Richard Minne resoluut:

We kregen reeds de ware kunst in het naturalisme van E. Zola met: l'Assomoir [sic], La Terre, Germinal en zijn andere werken. Stijn Streuvels schonk ons die in enkele stukken uit Lenteleven, Cyriel Buysse in Het gezin Van Paemel, Schoppenboer, Het recht van den Sterkste (...).

Met ‘de ware kunst’ bedoelde Minne kunst die ‘de ware weerspiegeling van het leven’ brengt. Het lijstje - dat nog iets uitvoeriger is - wijst op zijn belangstelling voor en kennis van de meer artistiek georiënteerde naturalistische schrijvers. Zijn appreciatie voor de naturalistische novellen, romans en drama van Buysse blijkt evenwel niet uit zijn eigen literaire produktie. Dina Hellemans situeerde Minnes eerste verhalen ‘in de sentimentele traditie van Conscience, Snieders, de gezusters Loveling en Mevrouw Courtmans-Berchmans.’(10). Toch blijkt onze auteur zich vooral te hebben geïnspireerd op die Nederlandse naturalisten die de literaire waarde van een roman ondergeschikt stelden aan de kritische reflectie op de wereld die ze in hun romans observeerden, aan de marxistische

boodschap. Verteltechnisch, wat dan specifiek de rol van de auctoriale, moraliserende verteller en de weinig geprononceerde personages betreft, leunen romantische of pseudo-realistische en socialistisch-naturalistische romans sterk bij elkaar aan. Het meest betekenisvolle onderscheid betreft de behandeling van het onderwerp: ‘terwijl vroeger het goede, het ideaal zelfs, belichaamd en/of verwezenlijkt werd, en terwijl het kwade het uiteindelijk altijd tegen dit goede moest afleggen, ligt nu zo goed als alle nadruk op het kwade, en hebben het goede en het ideaal geen schijn van kans.’(11)

Hoewel Minne expliciet alludeerde op de waarde van het naturalisme, ‘omdat zij [de naturalistische kunst] het ware leven weergeeft, het leven zooals de schrijver het heeft meegevoeld’ en refereerde aan Buysse, stonden zijn eigen literaire voortbrengselen mijlen ver van de geformuleerde apriori's.

Die evolutie naar tendenskunst zette zich de volgende jaren nog verder in de richting van een marxistische esthetica. En hoewel hij de beginselverklaring van Frank van der Goes' Socialistische Aesthetiek(12) (1892) overnam - waarin een ruimere opvatting over democratische, socialistische kunst verwoord is dan in de meer dogmatische kunstbeschouwingen van Henriëtte Roland Holst en Herman Gorter in De Nieuwe Tijd - slaagde Minne er niet in een consequente literatuur te schrijven. Die breuk tussen theorie en praktijk, tussen denkbeelden over socialistische kunst en de esthetische verwezenlijking ervan, is voor Dina Hellemans dé voedingsbodem voor ‘het merkteken van Minnes literaire persoonlijkheid’, met name de ironie.

 

Die ontwikkeling naar een meer relativerende, minder dwepende literatuur zal zich na 1918 in Minnes werk doorzetten. In 1921 werkte hij mee aan het matig traditionalistische tijdschrift 't Fonteintje, maar hij maakte zich los van de invloeden van tendentieuze kunst en poëzie in de conventionele lijn van Van Nu en Straks, waarin het werk van de mede-redacteurs Herreman, Roelants en Leroux

nog verankerd was. Louis Paul Boon wees in De Vlaamsche Gids(13) als eerste criticus op de specifieke plaats van Minne in 't Fonteintje. In 1927 verscheen Minnes enige dichtbundel In den Zoeten Inval, waaruit alle jeugdlyriek definitief was geweerd. En sindsdien schreef Richard Minne nog sporadisch gedichten en verhalen. Als journalist van de Gentse, socialistische krant Vooruit richtte hij zich vrijwel uitsluitend op satirische stukjes, literair-kritische columns, volkshumoristische schetsen. Minne dichtte leeggezongen:

 
Met dichten is het uit.
 
Het dichten zit in de muit,
 
gegrendeld zit het en goed;
 
wat proza nu in 't bloed
 
wat proza klaar als zon,
 
van binnen als beton(14).

Uit dezelfde periode (1930) dateert het volgende, ongepubliceerde gedicht van Richard Minne waaruit een waardering voor het oeuvre van Cyriel Buysse spreekt die authentieker klinkt dan de allusie in de Volksalmanak van Vooruit (1911). De passus die ik in de inleiding van deze lezing aanhaalde, heeft zijn sporen nagelaten in dit sarcastische karamellevers, getiteld ‘Van Hoogten en Laagten of Opdracht aan Cyriel Buysse’(15):

 
Gij rijdt per auto, Cyriel,
 
en wij per fiets.
 
Gij neemt veel plaats in
 
en wij niets.
 
 
 
Gij jaagt veel stof op
 
langs de baan,
 
maar wie ziét de arme
 
fietsers staan?
 
Gij tuft den heuvel op
 
gelijk een halve God
 
maar wij staan aan den voet
 
ons beenen zijn kapot.
 
 
 
Daar hooggezeten in
 
uw glazen kast
 
schrijft gij een boeksken
 
als het past.
 
 
 
Wij doen dat 's avonds
 
na ons uur.
 
Het wordt vermoeiend
 
op den duur
 
 
 
en ik geloof dat
 
vrijheid + automobiel
 
een schoone som geeft
 
die mij ook beviel!

Ondanks de teneur van dit gelegenheidsgedicht, koesterde Minne sympathie voor Buysse. Dit blijkt niet alleen uit zijn correspondentie met Raymond Herreman, maar ook uit enkele literair-kritische stukjes die hij in de periode 1934-1962 in Vooruit publiceerde en uit de Buysse-monografie voor het Ministerie van Openbaar Onderwijs ofschoon die maar moeizaam tot stand is gekomen.

Minne loofde ‘de onthutsende waarachtigheid’ waarmee Buysse ‘de Vlaamse boer en kleinburger van ten lande’ schilderde. In 1959 schreef hij in de inleiding van zijn monografie onomwonden: ‘Hij is de boekhouder der menselijke passies’(16). Toch oordeelde de Gentse schrijver ruim drie decennia later op zijn zachtst uitgedrukt nogal ambivalent over die ‘waarachtigheid’. In een omstandige brief aan Herreman uitte hij onder meer zijn bezwaar tegen het dialect dat Buysse in enkele romans gebruikte:

Feitelijk vind ik het gebruik van het dialekt zoo gelukkig niet, en zelfs niet plezierig om mee te werken. Zelfs bij een auteur die zich
op het realisme beroept houdt ze geen steek, meen ik. Kunst is omscheppen. Het gebruik van dialekt brengt misschien wel nader tot een zeker komplex van menschen, maar daarom nog niet tot den bepaalden mensch waarom het gaat. En dan nog geldt dit alles slechts voor een beperkten kring van lezers. Eens buiten Vlaanderen heeft de lezer niets meer aan Buysse's dialekt b.v.(17)

In zijn bijdrage voor het huldenummer van Vandaag voor Buysse, die hij nog geen jaar na die brief schreef, liet Minne die kritiek opvallend minder doorwegen. Integendeel zelfs, hij apprecieerde Buysses werk omdat hij ‘een van de weinige auteurs is die zal blijven en waarmede we de landsgrenzen kunnen oversteken’. Een merkwaardige wending in Minnes evaluatie. In dit artikel stelde hij voorts de authenticiteit en universele waarde van Buysse tegenover Timmermans' idealiserend, romantisch beeld van Vlaanderen. Want Buysse tekende ‘het harde, donkere beeld van ons land’(18). In een brief aan Herreman die dateert van 10 november 1929, nuanceerde Minne opnieuw zijn eenzijdige lofbetuiging door op de beperktheid van het ‘te lokale’ dialect te wijzen. Hij oreerde: ‘we moeten Europeesch schrijven’ en corrigeerde zijn bewondering voor de universele waarde van Buysses werk in de volgende passage:

(...) wij Vlamingen hebben geen taal. Wij hebben dialekten, waaruit zeker veel te halen valt, maar zij moeten stilaan de plaats ruimen voor de beschaafde omgangstaal. Daaraan valt niets te doen. Onze dialektschrijvers als Streuvels en Timmermans snijden zich wel eenigszins den pas af. Vijftig kilometers Noord- of Zuidelijker zijn ze maar half meer te gebruiken. En in vertaling schieten ze er alles bij in. Een werkelijk groote stijl kan in alle talen overgezet worden. (...) Tot hiertoe echter zitten we nog aan het dialekt, en des te meer naarmate we klassiek minder geschoold zijn. Ook Buysse moet dit tot zijn schade ondervonden hebben, hij die het dialekt, (ik gebruik dit woord in zijn breedste beteekenis), der verfranschte burgerij in zijn deskriptieven stijl gebruikt. Zie wat hij, overgezet, zelfs in het Fransch, maar geeft.(19)

Enkele maanden na zijn lofzang op Buysse, ‘waarmede we de landsgrenzen kunnen oversteken’, klonk onze auteur al minder euforisch. Toch moeten Minnes boude uitspraken in die brief door de sarcastische teneur enigszins gerelativeerd worden. In die periode schreef hij immers moeizaam aan een versie van zijn roman, Heineke Vos en zijn biograaf. Dat het werk niet vlotte, weet hij onder meer aan het gebrek aan een natuurlijke, algemene taal (waarna dan de geciteerde passage volgde). Over de voortdurende twijfel die Richard Minne bij het scheppen van literair werk parten speelde, en die ook nog zal blijken uit zijn verhalen die in Groot Nederland werden gepubliceerd, laten we de auteur graag zelf aan het woord:

35 bl. had ik reeds van Heineke Vos. Ik heb ze gisteren herlezen en stel met ontzetting vast dat de helft ervan maar goed is om de kachel aan te steken. Als ik aan 't schrijven ben dan ziet het er mij 18 karaat uit. Den dag daarop stel ik vast dat het klatergoud is, of erger nog: plaasterwerk. 't Zit vol en zwart van de stopwoorden gelijk een appel van de vliegen, 't Is een radbrakende karre zonder veeren en ik begrijp niet hoe er menschen zijn die zich met plezier daarop laten inladen. Ik walg van mijn stijl. (Geloof me, het woord is niet overdreven). En er is maar iets dat dien walg overtreft: het is mijn wanhoop. Die stijl is niet oprecht, hij is gewrongen, beroest en karikaturaal.(20)

Zo ging Minne nog eventjes door; méér, zijn brieven staan vol met dergelijke zelfkritische relativeringen. Ze zijn kenmerkend voor zijn integrale oeuvre.

Enkele jaren later formuleerde Minne in Het Geestesleven, in een recensie van Grégoire Le Roy's roman Fierlefijn, alweer een andere, compleet tegenovergestelde opvatting over de ‘vertaalbaarheid’ van Buysses werk:

Zelfs in een vreemde taal overgezet, behoudt het proza van Buysse veel van zijn oorspronkelijke eigenschappen, omdat het den schrijver niet om het pittoreske en de folklore te doen was.(21)

Het gebruik van het dialect heeft Minne in de beoordeling van Buysses oeuvre duidelijk beïnvloed. Die wisselende evaluatie werd ingegeven door het belang dat de schrijver hecht aan de taal voor de appreciatie van een literair werk. Vijf jaar na zijn door de omstandigheden gekleurde brief aan Herreman hield Minne er een meer ge-nuanceerde opvatting op na, zoals blijkt uit de aanhef van zijn bespreking in Geestesleven.

Een schrijver gebruikt de taal die hem het meest geschikt lijkt om zijn gedachten en gevoelens uit te drukken. De taal is immers slechts een middel en geen doel.(22)

We willen ook nog eens wijzen op de resolute wijziging die Minnes literatuuropvatting sinds de Almanak- en Zondagsblad-periode (1909-1917) heeft ondergaan. Waar kunst in 1911 nog een ‘ware weerspiegeling van het leven’ beoogde en dus ethisch gedetermineerd was, had literatuur voor Minne op het einde van de jaren twintig een transformerende, louter esthetiserende functie. Ondanks, of dankzij, die Umschwung is Buysse de enige literator gebleven voor wie de Gentse schrijver eenzelfde koestering heeft behouden. In diezelfde brief aan Herreman, gedateerd 10 november 1929, schetste Minne de omwenteling die zich na de Eerste Wereldoorlog in de Vlaamse roman heeft voltrokken. Het realisme had afgedaan, het romangenre was ‘versuft’, ‘de auteurs durven den os bij de horens niet meer pakken’. Ten slotte beweerde Minne het als een roeping te beschouwen ‘terug aan te knoopen met de generatie: Stijns, Loveling, Buysse’ en hun romans weer te lezen. Die blijvende waardering voor de realistische roman - hoewel hij in zijn verhalen zelf ‘een soort romantisch realisme’ schreef - kwam eveneens sterk tot uiting in zijn vrij ongenuanceerd, bewonderend Vandaag-stukje:

Bij dezen laatste [Cyriel Buysse] ligt de geestelijke herkomst, (wij gewagen hier niet van buitenlandsche invloeden), duidelijk voor de hand. Men denke aan Reimond Stijns, de gezusters Loveling, Dr A. de Vos, de liberale tendezroman [sic], zelfs aan Tony en Zetter-
nam, die, naast het aanbrengen aan onze litteratuur van heel wat rijkdom, haar tevens voor eenzijdigheid hebben behoed en haar belet af te zakken tot een patronagie-monopolium. Cyriel Buysse heeft de grenzen nog verruimd en de vrijheid in onze letterkunde, vrijheid van onderwerp en van behandeling voor ons veroverd. Laat ons de waarde van zulk een aanwinst niet vergeten, noch onderschatten.(23)

Minne werkte die idee verder uit in zijn monografie, dertig jaar later. Ondanks de gehechtheid aan de geboortestreek en de inspiratie die Buysse putte uit zijn streek onder de volksmensen en dorpsnotabelen, bestempelde Minne hem hoegenaamd niet als een Heimat-kunstenaar. Hij motiveerde die stelling door te refereren aan Buysses bewondering voor het literaire oeuvre van Maeterlinck en Renard, twee auteurs die hij zelf buitenmate adoreerde. Vooral Jules Renard, naast Paul Léautaud, heeft ontzettend veel invloed uitgeoefend op Minnes literaire leven. Talrijk zijn de kritische stukjes die Richard Minne in zijn Vooruit-rubrieken ‘ln 20 lijnen’ en ‘Pro en contra’ aan de Franse aforist heeft gewijd. We mogen dan ook veronderstellen dat Minne ook Buysses artikel over Renards Nos frères farouches(24) - dat hij in zijn monografie trouwens vermeldde - met gretigheid heeft gelezen.

 

Richard Minne kende het werk van Buysse. Dit lezen we niet alleen in de brieven(25), het blijkt ook uit de literair-kritische bijdragen die hij over de kunstenaar en de mens Buysse heeft gepubliceerd. De laatdunkende opmerking van Van Vreckem in zijn studie De invloed van het Franse naturalisme in het werk van Cyriel Buysse moeten we dan ook relativeren. In het hoofdstuk over Buysses eerste, ‘schreeuwerig romantische’ uitgaven stelde de auteur in verband met een interpretatie die André de Ridder hieraan wijdde in zijn Littérature flamande contemporaine:

Dit doet [dan ook] het vermoeden oprijzen dat De Ridder bedoelde romans nooit in handen heeft gekregen. Dezelfde indruk krijgt men wanneer men in de onlangs door officiële instanties bezorgde monografie over Buysse van de hand van Richard Minne leest: ‘Buysse kan weliswaar vertederd doen, maar met romantische sentimentaliteit heeft dit geen uitstaans.’(26).

Lezen we de context waaruit die zinsnede is gehaald, dan merken we dat Minne geenszins alludeerde op Buysses vroegste werken (De Biezenstekker (1890), Het recht van de sterkste (1893), Sursum corda (1894), Mea culpa (1896), Op 't Blauwhuis (1897) en Daarna (1903)), maar op het integrale oeuvre. De Gentse schrijver was zich wel degelijk bewust van de accentverschuiving die zich in Buysses levens- en naturalistische kunstopvatting heeft voorgedaan in werken als Uit Vlaanderen (1899), Te lande (1900) en Van arme menschen (1901). Volgens Debbaut is in die laatste novellen ‘een bewogen auteur aan het woord, die de miserie vanuit de gedupeerde zelf beschrijft en ze zelf als aan den lijve ondervindt. Toch evolueert de aanklacht nooit tot echt engagement. In wezen berust Buysse’ en hij besluit dat Buysse met Het leven van Rozeke van Dalen (1905) ‘definitief milder, ironischer en ook (veel) gevoeliger [is] geworden.’(27). Zonder twijfel onderkende Richard Minne die ommekeer in Buysses literaire werk die ‘van zijn beste ironische hoofdstukken’ heeft opgeleverd. In zijn Buysse-monografie heeft de Gentenaar trouwens in een apart hoofdstukje aandacht besteed aan de ironie. Hij poneert dat de zintuiglijke realiteit die Buysse in zijn romans en novellen evoceert afwisselend tragisch, komisch en ironisch is, ‘zonder dan nog van het sentimentele of het tranerige te spreken’(28). Een duidelijker weerlegging van Van Vreckems allusie op Minnes onderschatting van Buysses vroegste ‘schreeuwerig romantische’ werken lijkt ons onmogelijk. Om die stelling helemaal te staven, citeren we de integrale passage waarna hieromtrent niet de minste twijfel meer kan bestaan:

De realist [Buysse] - en vooral deze uit een sociaal beroerde periode - kan niet anders dan de nadruk leggen op het tragische, althans het dramatische element, wat Buysse dan ook gedaan heeft. Maar af en toe heeft hij tevens de komische noot laten weerklinken, in zijn beste bladzijden gemilderd door de ironie. De werken uit zijn aanvangsperiode zijn dikwijls nog aanklacht. Het kwam er op aan het terrein te zuiveren van de laatste overblijfselen der romantische interpretatie.(29)

In Minnes literaire kritieken die over Cyriel Buysse handelen, valt op dat de dichter-journalist vooral veel waardering had voor de mens achter het kunstwerk. Dit Forum-ideaal, namelijk dat het persoonlijkheidscriterium overweegt bij de evaluatie van een roman of gedicht, is trouwens ook altijd in verband gebracht met Minnes oeuvre. Hij publiceerde in Forum immers naast enkele gedichten ook zijn roman Heineke Vos en zijn biograaf. Die authenticiteit van Buysses literaire en extra-literaire persoonlijkheid wordt voortdurend in de verf gezet in Minnes krantestukjes. Die literatuurconceptie kwam het sterkst tot uiting in de bijdrage die Richard Minne in zijn rubriek ‘Met het potloodstompje’ heeft gewijd aan Willem Elsschot(30). Hierin schetste hij een profiel van Elsschot, die hij spiegelde aan Buysse, waarna Minne concludeerde: ‘Elsschot is verbitterder, cynischer en tevens nonchalanter dan Buysse’. De criticus benadrukte evenwel voornamelijk dat hij beide schrijvers niet als literators maar als ‘mensen die schrijven’ aanzag:

Over een literator praat ge, met een stijve col en glacéhandschoenen aan. Over een mens die schrijft, spreekt ge met uw handen in uw broekzakken en uw pijp in uw mond.(31)

Richard Minne zocht in zijn honderden literair-kritische stukjes die hij voor Vooruit schreef altijd naar de mens achter de kunstenaar. Ook in zijn schaarse poëticale teksten, impliciet onder meer in Standpunten in de literatuur (1948) en Veertien Anoniem (1951), expliciet in Album 1944 (1944), formuleerde hij die opvatting aldus:

Wat te denken [immers] van een auteur, die in zijn geschriften zich anders voordoet dan de mensch, die hij in werkelijkheid is? Voor een Léautaud lijdt het antwoord op deze vraag niet den minsten twijfel: een charlatan.

Toch mag hier niet worden uit afgeleid dat Minne enkel waarde hechtte aan waarheidsgetrouwe kunstenaars of een mimetische literatuurbeschouwing. Hij nuanceerde in diezelfde bijdrage:

Ga ik op mijn eerste impuls voort dan zeg ik hetzelfde [net als Léautaud]. Maar pas is het woord mij uit den mond of ik krabbel eenigszins terug. De kwestie van de oprechtheid bij een schrijver is niet met een stamp en een stoot af te handelen. Ik geloof zelfs dat de meeste auteurs in hun creaties juist dat trachten uit te beelden wat zij in hun leven niet weten te verwezenlijken. De onmacht van den mensch staalt dikwijls de energie van den schrijver.(32)

Toegespitst op Buysses werk verwoordde Minne die sympathie als volgt:

Wanneer men Buysse's personagiën aan zich laat voorbijtrekken dan krijgt men, en dit voor de eerste maal in onze litteratuur, een zoo goed als totaal overzicht van Vlaanderen's armoede, geestelijke, zedelijke en stoffelijke armoede, maar tevens ook van den wrok, den haat en den strijd, die voor dit land de hefboomen zijn van hergeboorte. Ik zeg: Buysse's personagiën. Men moet niet een of ander deel van dezen schrijver, maar zijn volledig werk overzien. Eerst dan kan men hem naar zijn juiste waarde schatten.(33)

Vanuit die optiek kon Richard Minne het niet eens zijn met de manier waarop Cyriel Buysse ter gelegenheid van zijn zeventigste verjaardag werd gehuldigd. Bekend is het brieffragment dat is geselecteerd voor Wolfijzers en schietgeweren, waarin de auteur het betreurde dat Buysse met ‘een pronkpartij’ in Brussel werd gevierd. De Gentse sarcast was het evenmin eens met het ‘banket van 100 (honderd) fr.’ dat ‘de windhanen’ hadden georganiseerd: ‘Al

zijn vereerders zijn arme luizen. Dat moest geschieden met een mossel-en-friet-diner tegen 7,50 fr. in 't feestpaleis te Gent. We hebben nu eens een volksschrijver en de viering wordt voorbehouden aan snoezen en sybarieten’(34). Diezelfde teneur lezen we ook al in de inleidende paragraaf in de brief aan Maurice Roelants, die gepubliceerd is in Vandaag (1929):

Gij vraagt mij een bijdrage voor het Buysse-nummer van Vandaag: Weet ge dan niet dat er een soort menschen bestaat wier specialiteit het is bij feestelijkheden naar vóór te treden? Deze menschen doen dat doorgaans heel geschikt, zóó geschikt zelfs dat wij er een beetje moeten om geeuwen en hopeloos gaan zuchten: Oef! Nog 'ne jubelee! (...) Al jubeleerend komt men ver in de wereld en ik zie menig jongere rondom mij die er niet alleen zijn sporen maar ook zijn zadel bij gewonnen heeft. (...) Daar het hier echter een jubilee buiten serie betreft, waarbij sommige feestvierders waarschijnlijk op een slappe snaar en een maat ten achter zullen meestrijken, geef ik aan uw verzoek gaarne gehoord [sic].(35)

In een brief die Minne een paar dagen vóór de Buysse-hulde in Brussel aan Herreman richtte, weerklonk zijn aversie nog even onverbiddelijk:

Misanthroop zijn is ook een houding. En een degelijker dan men doorgaans denkt. Telkens ik een officieele plechtigheid zie heb ik lust er in te schoppen. Die Buysse-viering zal weer een pot eten zijn! De windhanen, - zij zullen de eeretafel vullen -, zijn wel vertegenwoordigd naar ik zie. Smakelijk.(36)

De huldiging van Buysse in de gotische zaal van het Brusselse stadhuis had plaats op 27 oktober 1929, een maand later dan de geplande datum door het overlijden van Karel van de Woestijne. De Gentse dichter stierf trouwens op de dag zelf van het bezoek dat Roelants

en Buysse aan Minne hadden gebracht. Uit een krantebericht dat we in de nalatenschap Minne aantroffen, in een mapje met het bewerkte typoscript van de Buysse-monografie, blijkt dat Richard Minne wel degelijk aanwezig was op het banket in zaal Mercelis te Elsene(37), alle kritische en afkeurende voorbeschouwingen ten spijt. Of de Gentse schrijver ook het huldebetoon in Gent op 14 en 15 december 1929 heeft bijgewoond, is niet duidelijk. Net als vóór de viering in Brussel schreef hij in een al even laatdunkende brief aan zijn vriend Raymond Herreman:

Ze gaan dus Buysse te Gent vieren. Ze. Ja, ze: de franskiljonsche ridders van Vlaanderen, de kruiers der groote heeren, de nieuwmodische socialistische intellektueelen, de lokale übermenschen. Een smakelijk zoodje [sic]. Ik krijg meer en meer den buik vol van al die vieringen. Het moet hoog hangen eer ik nog aan zulk een ding deelneem.(38)

In de aanhef van ons verhaal wezen we al op de verschillende ontmoetingen tussen Minne en Buysse die na het eerste gesprek op 24 augustus 1929 in Sint-Martens-Latem zouden volgen. Uit de correspondentie tussen Minne en Herreman blijkt niet alleen dat de Gentse schrijver in die periode na lang aandringen van Raymond Herreman enkele novellen schreef, maar dat hij ook de bemiddeling van Cyriel Buysse inriep voor publikatie ervan in Groot Nederland. Van Minne verschenen drie verhalen in het tijdschrift tijdens het redacteurschap van Buysse: De neef uit Kongo (juni 1929), De lijkrede (november 1930) en Het gestoorde feest (december 1932)(39). In tegenstelling met de eerste novelle, waarvan vrijwel niets bekend is, beschikken we over nogal wat gegevens betreffende Minnes twee later uitgegeven prozaschetsen. De definitieve redactie van De lijkrede

werd afgesloten begin november 1929, op een ogenblik dat de schrijver zijn laatste versie van Heineke Vos en zijn biograaf verzorgde. In een brief aan Herreman verzocht hij zijn invloedrijke vriend en uitgever om een tussenkomst voor opname van zijn proza (waarschijnlijk De neef uit Kongo) in een tijdschrift(40). Korte tijd later schreef Minne een nieuw verhaal (namelijk De lijkrede) waarvoor hij opnieuw een beroep deed op Herreman. Ten slotte stuurde Minne zijn novelle Het gestoorde feest, die al ruim tien jaar eerder in een licht afwijkende versie verscheen in het enige nummer van Regenboog (1918)(41), naar Herreman voor revisie. Na ongeduldig wachten ontving Minne de correcties van zijn verhalen en nam hij zelf het initiatief om Buysse hierover aan te spreken(42). In een volgende brief, gedateerd 17 juni 1930, bericht Minne zijn vriend dat hij De lijkrede en Het gestoorde feest ‘bij Buysse [heeft] gedragen’. En hij voegde er meteen aan toe:

Alle twee aanvaard in Groot Nederland, mits een beetje wachten.(43)

Over het fictieve proza van Richard Minne is tot dusver maar weinig studie verricht(44). Alleen verschenen er over zijn roman Heineke Vos en zijn biograaf enkele bespiegelingen, naast één meer wetenschappelijke bijdrage van Dina Hellemans(45). In het nummer dat De Vlaamsche Gids in februari 1946 aan het werk van Richard Minne besteedde, publiceerde Jan Schepens een uitgebreide

analyse onder de titel ‘Afdeeling Minne’. Hierin typeerde hij op een nogal bizarre manier de ‘decadente’ geest van Minnes literaire oeuvre tegenover de ‘strijdbare, negentiende-eeuwsche vrije geest’ van Buysse en Virginie Loveling. We citeren Schepens' curieuze bewering:

De gedesabuseerde stadsmensch Minne bekijkt het dorp anders dan de op de buitengemeente Nevele geboren ‘stadsgeesten’ Loveling en Buysse. De literaire en geestelijke evolutie brengt dit mee. De strijdbare, negentiende-eeuwsche vrije geest, die bij Buysse - Loveling positief werkte en negatief aanviel, ageert bij Minne juist andersom: hij is geneigd, zij het tijdelijk en als gril te beschouwen, te aanbidden wat zij verbrandden. Zoowel Minne als de Nevelsche schrijver en schrijfster zijn kinderen van hun tijd. Afgezien van het feit of men het met hen eens is of niet, moet men erkennen, dat Buysse's en Loveling's geest positief-opwekkend was; Minne's aarzelend zwalken werkt negatief-vermoeiend. Vermoeidheid is altijd een teeken van decadentie.(46)

De citaten van .Richard Minne die we in deze bijdrage aanhaalden, druisen in tegen die nogal tendentieuze karakterisering van Schepens. In dit overzichtsartikel waarin Jan Schepens nogal eens de grove borstel hanteert, spiegelt hij Minnes Heineke Vos ook aan de novellenbundel Lente (1907)(47) van Cyriel Buysse. Een vergelijking waar we meer voor voelen dan de omschrijving uit vorig fragment. Het zou bijvoorbeeld boeiend zijn in het kader van een meer verhaalanalytische studie de band tussen Minnes en Buysses literaire werk te onderzoeken. Ons inziens kan die studie resulteren in een fascinerende verzameling van intertekstuele reminiscenties in Minnes Heineke Vos en zijn biograaf. Ook over de stilistische verwantschap tussen Buysses en Minnes literaire teksten kan nog een interessant, tekstkritisch onderzoek worden verricht. In die optiek is de volgende uitspraak van Minne exemplarisch en richtinggevend voor zijn affiniteit met Buysses werk:

De schrijver - en de realistische schrijver in de eerste plaats - is veeleer de deurwaarder, die met een stille en verbeten glimlach de dingen opneemt. Cyriel Buysse behoort nog tot de generatie die geen theoretische rechtvaardiging nodig had vooraleer zich aan 't schrijven te zetten. Niet zozeer de manier waarop het gezegd wordt is trouwens van belang, maar wel wàt gezegd wordt. Om stylistische problemen heeft de verteller zich blijkbaar nooit erg bekommerd. Hij schrijft zonder jacht op enig effect, avec les moyens du bord. Zijn taal krijgt er dikwijls een ietwat stroeve resonantie door. Het is dan ook zeker niet op het gebied van de stijl dat men de betekenis van Buysse voor onze Vlaamse letteren moet gaan zoeken, wat integendeel wèl het geval is met de meeste zijner schrijvende tijdgenoten, zoals de Van Nu-en-Straksers bijv.(48)

Vergelijk die typering bijvoorbeeld met Louis Paul Boons gelijkgestemde beoordeling van Minnes verhalen (cf. noot 44).

 

Een andere invalshoek voor de verdere studie van de artistieke affiniteit tussen Minne en Buysse is de waarde die beide auteurs hechtten aan de natuur. Talrijk zijn de authentieke, diepzinnige beschouwingen die Richard Minne wijdde aan de Leie en het land-schap waar de Latemse kunstenaars werkten. Ook Buysse schreef regelmatig over de streek waar hij opgroeide en zijn romans en verhalenbundels schiep. In een van de prozaschetsen die de samenstellers van het Verzameld Werk van Buysse verzamelden, lezen we in het fragment getiteld ‘Laat ons de Leie!’, waarin de auteur ageerde tegen het plan de stroom te kanaliseren:

(...) de Leie, mijne heren, die lieve, kalme, zo vreedzaam tussen haar schone, malse, groene oevers kronkelende Leie; de Leie die Verhaeren heeft bezongen, de Leie die Claus heeft geschilderd, de Leie aan wier oevers Peter Benoit zijn eerste inspiraties heeft gevoeld, die Leie is poëzie, mijne heren, en laat ons toch dat beetje poëzie (...).(49)

Had Buysse zijn schets iets later geschreven, dan had hij ongetwijfeld ook de gedichten en brieven van Richard Minne vermeld. Dit gedichtje is van Minne:

 
Te Baerle moeten gedichten en romans ontstaan bij de vleet.
 
De Leie neemt er een fieren draai en is er bijkans zoo breed
 
als de Schelde. De Schelde? Wie kent dien stroom?
 
Voor de Schelde het water. Voor de Leie den room.(50)

Wat Minne in een ‘Pro en contra’-stukje voor Het Geestesleven naar aanleiding van Buysse schreef, geldt evenzeer voor de geest waardoor zijn eigen, omvangrijk epistolair werk wordt gekenschetst en waar hij zelf als mens zoveel belang aan hechtte: ‘(...) niemand als Cyriel Buysse heeft de atmosfeer, de natuur en de mensen van hun stad en streek, zo trouwvol en pakkend beschreven’.(51)

 

Dat de opvattingen van beide schrijvers echter ook lijnrecht tegenover elkaar konden staan, kunnen we illustreren met enkele uitspraken over Gent, waarover Minne had gedicht: ‘Gent, kop en hart, ge zijt een schone stad,/van uwe torens nog niet eens gesproken,/noch van de vaandels die men uitgestoken/heeft naar men het vet of mager had.’(52) In een brief aan Emmanuel de Bom, gedateerd 5 december 1893, schreef Buysse meesmuilend over Gent:

Gent is de meest bekrompen stad die ik ken, een immonde nest van gros(siers)-bourgeois-capitalistes maar als het u interesseert, we zullen er toch maar eens in rond loopen. Kapellen zijn er, par exemple! Al de varianten van kapellen die men droomen kan. Die der doctrinairs en der opportunisten, onder andere, zijn bijzonder interessant.(53)

Richard Minne daarentegen was verknocht aan zijn geboortestad. Zijn brieven, enkele gedichten en vooral de pittige, zwartgallige, melancholische en humoristische ‘Aanteekeningen van een Gentenaar’ in Vlaandren, o welig huis (1939) laten wat dat betreft niet de minste twijfel.

 

Vermeldenswaard is ook de kritische bijdrage die op 17 september 1931 in Koekoek, Humoristisch Weekblad van Vooruit werd gepubliceerd. In de rubriek ‘Onze Galerij van beroemde en beruchte Mannen’, die wekelijks satirische en humoristische bespiegelingen over sociaal, politiek en cultureel vooraanstaande Vlamingen bevatte, verscheen een artikel over Cyriel Buysse. Dit opmerkelijk positief stuk waarin wordt gewezen op de ‘zachte ironie’ in Buysses oeuvre is ondertekend met de schuilnaam ‘Alcide’. Samen met Van Elslander zijn we er nagenoeg van overtuigd dat Richard Minne de auteur van die tekst is.(54) De Gentse schrijver werkte immers geregeld mee aan Koekoek, sinds de oprichting in mei 1931. Een jaar eerder was Minne als journalist in dienst getreden van de Vooruit-redactie. Niet alleen zijn Brieven van Pierken, met tekeningen van Frits van den Berghe, verschenen wekelijks in Koekoek, ook enkele van de niet geïdentificeerde bijdragen zijn ongetwijfeld van zijn hand. Op basis van stilistische aspecten, de overwegend sarcastische teneur en de tegendraadse, positieve evaluatie van Buysses werk kunnen we dit opmerkelijk Buysse-artikel toeschrijven aan Minne. Onze auteur trok hevig van leer tegen de clericale verwerping van Buysses literaire produkties en trachtte te peilen naar de essentiële waarde van zijn oeuvre. We citeren een kenschetsende passage:

(...) wie den Vlaamschen buiten wil kennen, den buiten met zijn zwoegdieren, zijn kwezels, zijn rentenierkens, zijn geestelijken, zijn komen en zijn gaan, zijn vreugden en verdriet, die moet wel naar Buysse grijpen, naar Buysse in de allereerste plaats. Omdat hij is de kronijkschrijver van een halve eeuw buitenleven.
Ginds, te Deurle, zit hij op zijn Molenberg en hij schrijft Vlaanderen op. 't Is een boekhouding, een proces-verbaal, een loklied, een zwanenzang al dooreen. Ge hebt maar te luisteren.
Wanneer Buysse van zijn berg afdaalt dan is het slechts om versch aas te komen opdoen. En alles is hem aas: zijn chauffeur, zijn balletjesraper op het golfplein, tot den blooten flikker die hij zelf in de Leie slaat.(55)

Hierin zitten onmiskenbaar echo's van wat Minne al eerder schreef in brieven aan Herreman en in zijn bijdrage voor Vandaag. Omwille van de kernachtige barsheid waarmee de auteur zijn bewondering voor Buysse formuleerde, halen we de integrale slotpassage van dit artikel aan. Omdat het naar onze mening nadrukkelijk de stempel van Minne draagt.

Ga maar eens langs Nevele, Buysse's geboortedorp, kuieren. Ge zult er niet slechts de typen uit zijn werk, in levenden lijve terugvinden, maar de ouderen zullen u ook nog met een veelzeggenden glimlach toefluisteren: ‘Meniere Cyriel? Haja, da was ne kadee!’
Zulk certifikaat heeft voor ons duizendmaal meer waarde dan al de literaire attesten die men maar kan vinden.
Buysse zal altijd een unicum blijven in onze literatuur. Hij, de vriend van Maeterlinck en Bazalgette, zelf gevormd naar Fransch model, fungeerend als memoralist van Arm Vlaanderen!
't Is een van de paradoksen onzer kuituur dat al die rijkdom ons werd toegezonden, niet door de blauwvoeters en de Goedendags, niet door de archaïsche droomers van Vlaamsche en kristelijke poëzie 't kruis in top, maar dat we hem kregen van uit een hoek die sceptisch tegenover al dit lawaai en middeleeuwsch boerenbedrog stond.
Dit paradoks bevat niet slechts een zachte ironie maar ook een zedeles. De verstandige lezer moet ze er zelf mar [sic] uithalen.
Leve Cyriel, nondedju!(56)

In Richard Minnes twee laatste bijdragen over Cyriel Buysse, allebei gepubliceerd in de rubriek ‘Pro en contra’, pleitte de auteur voor een waardige herdenking van ‘de grote romancier [,] onze Vlaamse Zola’. Zoals hij drie decennia vroeger al had geijverd voor een bede-

vaart naar het sanatorium in Miavoye-Anthée, waar Paul van Ostaijen overleed(57), wou Minne naar aanleiding van Buysses honderdste geboortedag ‘een georganiseerde bedevaart als 't ware naar Buysses geboorteplaats Nevele, naar Afsnee waar hij woonde en naar de molenheuvel te Deurle, waar de meeste van zijn werken geschapen werden. En wat denkt ge van een huldebezoek aan zijn begraafplaats?’(58) Ook in Minnes laatste artikel ‘Dertig jaar geleden’, dat verscheen op de dertigste verjaardag van Buysses overlijden, riep de auteur op voor een waardige herdenking van ‘de realistische schrijver’ die als ironist te weinig aandacht kreeg. Minne sloot zijn steeds levendige waardering voor het oeuvre van Cyriel Buysse af met het volgende statement:

De betekenis van Buysse als realistisch schrijver, daarover zijn allen het eens; jaja. Maar het ironisch facet van zijn oeuvre, daar werd, dunkt me, tothiertoe onvoldoende de aandacht op gevestigd. Geloof me, herlees de ironist Cyriel Buysse.(59)

Vlaanderen heeft altijd moeite gehad met de stijlfiguur ironie. Het gebrek aan belangstelling voor of de verkeerde beoordeling van Richard Minnes literaire werk, samen met Willem Elsschot en (dus ook) Cyriel Buysse onze ironist bij uitstek, heeft hem zijn leven lang parten gespeeld. Het was evenwel vooral een reden voor zijn levenslange bewondering voor ‘onze Vlaamsche schilder’.

 

Ter gelegenheid van Buysses honderdste geboortedag organiseerde het Comité voor Arbeidersopvoeding te Gent een Cyriel Buysse-avond. Uit een brochure die we in Minnes nalatenschap terugvonden, blijkt dat Richard Minne en Prosper de Smet op 13 en 15 oktober 1959 in Feestlokaal Vooruit een lezing gaven over Buysses werk(60). De teksten van dit colloquium zijn vermoedelijk niet be-

waard. Naast de eerder aangehaalde ‘Pro en contra’-bijdragen was dit de laatste publieke apologie die Minne voor Buysses werk uitsprak.

 

Richard Minne en Cyriel Buysse ontmoetten elkaar wellicht voor het laatst op 13 mei 1932(61). Samen met Karel Leroux bezocht Minne in de voormiddag de schrijver in zijn paalwoning op de Molenberg. Minnes voorstel om samen met zijn vrienden en vroegere redacteurs van 't Fonteintje Buysse op te zoeken, zal vermoedelijk nooit uitgevoerd zijn. Buysse overleed op 26 juli 1932. Minne overleefde zijn bewonderde kunstbroeder ruim 32 jaar.


Vorige Volgende

Over het gehele werk

auteurs


Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs