Historie van Malegijs

Hoe die Hertoghe Buevijn hem bereyden met al sinen volcke teghen die Grave van Palerne te strijden ende te bevechten, daer si by grote scade ende verlies van volcke leden.

DIe hertoge Buevijn hadde verhoort, dat hem die heydenen grote scade deden, so vergaderde hi al sijn volc bi een, ende hi deelde sine volck in drie scaren, ter eeren der heiliger drievuldicheyt. Daer af hy deerste scare beval den prince Aymaer ende die twede scare beval hi here Hubrecht sinen standaertdrager, en die derde scare wilde hi self bewaren, ende in elc scare waren wel .xxx. M. mannen ende die heidenen waren wel driemael stercker, want si hadden wel .iii. mannen tegen een, mer daer Gods gracie is daer

[p. 7]

ist ooc goet mede te beginnen ende aldus reden die kerstenen vromelic aen. Die coninc van Mayorcken ende de grave van Palerne sagen den hertoge aencomen met al zijnder macht so hebben si haer ordinantie ghestelt. Die grave van Palerne stelde den ammirael voor in deerste scare, ende in die anderde scare Cornuwant ende inde derde scare den coninc Anfradis, ende in de vierde scare Anpatrijs de twee gebroeders met hondertduisent mannen, ende in die laetste scare waren de coninc van Maiorcken metten grave van Palerne. Te wile dat si dus onledich waren, so dede hertooch Buevijn zijn trompetten slaen, ende die kerstenen quamen met groten ghedruysche onder den heydenen ende elc velde zijn lance op sinen vyant, so dat sijer veel velden, ende si riepen Christus ende Eggermont. Die grave van Palerne siende dat zijn lieden by .xx. oft .xxx. verslagen werden so swoer hi by zijn goden dat hijt wreken soude, ende hi quam de hertoge Buevijn te gemoet, ende hy sloech eenen swaren slach op hem, ende Buevijn nam zijn swaert ende sloech hem bicant die een hant af, also dat die grave wijcken moeste. Dit sach Anpatrijs ende hem quam Aymer die prince te gemoet, ende hy reet op een dormedaris die seer snel van loopen was, ende hi gaf Aymer menighen swaren slach, ende Aymer had een slachswaert, twelck hi met beyden handen nam, ende sloech also vervaerliken slach op Anpatrijs dat hi neder doot viel vanden paerde. Sijn broeder dit siende, wert seer verstoort ende wilde dit wreken, ende hi reet na Aymer die seer gewont was van Anpatrijs ende si sloegen malcander seer vreeslijcken, mer Aymer soude daer gebleven hebben, en had gedaen Hubrecht die standaertdrager, die van achter in Anfradis volc sloech, so dat sijer meest bleven. Anfradis keerde hem om ende waende vlien, maer Hubrecht vervolchde hem seer strangelic.

[p. 8]

Doe coninc Anfradis dat sach dat hi niet vlien en mochte, soo keerde hi hem om, ende heeft hem vromelijc ter weer ghestelt, ende hi verhief zijn swaert ende waende hem zijn hooft geclooft te hebben, mer Hubrecht verraschte hem ende sloech hem den hals af. Die hertoghe Buevijn vacht langhe tijt tegen den coninc van Mayorcken. Ende ter wijlen dat die heeren aldus vochten, so was daer een heydens bespieren int stadt geloopen, dat een behendich dief was, ende hi liep inde camer daer Druwane gelegen was vanden twee kinderen, ende hi stal deen kint, ende liep na dat conincrijcke van Mombrant. Die kerstenen heren vochten seer op die Turcken, also dat sise meest al versloegen, ende die coninc van Mayorken ende die grave van Palerne namen de vluchte ende liepen in haer schepen, ende reysden nae haer landen, ende die ander vier heydensche heeren waren daer verslaghen wel met hondert duysent Sarasinen. Doe die heydenen aldus verslaghen ende ghevloden waren, so was hi seer verblijt ende hi seyde. Ghy heeren gebenedijt zijn die handen dye huyden soe wel ghewracht hebben ende Christus passie gewroken, ic en weet u niet te vollen te looven ende te bedancken van dat bistant dat ghi mi ghedaen hebt. Doe seyde Hubrecht die standaertdrager. O edel hertoge van Eggermont, waert dat ic mijn lantsheere niet bi en stont, so en dede ic niet wel ende als ic sculdich ben te doen, ende wat ick vermach ter lieften van u sal ict doen, gelijc eenen ridder sinen heere sculdich is te doen. Doen seide Anghiers, dat is waerachtich want int ridderscap swoeren wi Gods lachter te wreken ende zijn vyanden te crencken, ende dus so hebben wi onsen eet ghevrijt. Aldus edel hertoge wi en begheeren gheenen danc, dan van God almachtich. Die hertoghe danctese seer ende seide, dat hi wederom tot haren beste waer, als si hem van doen hadden.