Maatstaf. Jaargang 40

[p. 85]

Rob Schouten
Gedichten

Op leeftijd

De moleculen in de thermosfeer,
om maar een peuleschil te noemen,
zeg dat het er voornamelijk bleekgelig is,
wat mij betreft tollen er hersenhelften rond.

Eronder wint extreem rechts zeer en gaan
mijn kinderen eerdaags naar school
- in te nemen met een glas licht bier
en lichte huwelijksperikelen.

Steeds vaker beunhaas ik in metafysica,
schiereiland aan de globe vastgeknoopt,
nadat ik haar aanvankelijk gehouden had
voor in mijn jeugd opgelaten ballon.

‘Zo gaat het’ en ‘los kom je er niet van’.
Steeds bleker zwevend weet ik weinig beter
met het onsamenhangend onderwerp
dat helpt noch afkomt, dan er maar te wezen.

[p. 86]

Gerecht

Van mist en januari is de binnenstad,
maar kleumen loont, puffende snackspelonken
en op gezette tijden klein Versailles,
mooi ook het pestilente wagenpark.

Daar steekt een hopeloos geval zijn hand
popelend in een prullemand
en siert bedwongen mededogen mij.

In de natuur moet het bijzonder boeiend wezen
en men herkent er de karakteristieke vogels;
buiten de dampkring houdt het weer op.

Maar van een holle, rammelende stad
smaakt het humeur even voortreffelijk.

[p. 87]

Huis van ervaring

Het huis boert of het koffie zet
warmbloedig door zijn aderen.
De avond een aquarium
waarin een dode vulpen lekt.

Het wil niet weerlichten op kimmen
maar kinderen met appelwangen.
Raskolnikov wordt ongelezen.
Jaar in jaar uit is het vannacht.

Ik ben met het plafond tevreden,
soms hoor ik waar ik niet naar kijk:
gordijnen dicht, vuilnis naar buiten.
Ruilen baat niet, is mijn ervaring.

Iets dat op straten wijst fietst langs
en vroeg in bed kucht Afrodite,
die ik heden niet vergeleek
met een zondiger reputatie.

Hoe ik ook luister naar een klok,
duizend bedoelingen herlees,
het lukt me niet te piekeren.
Opeens begrijp ik zo'n gevoel.