Maatstaf. Jaargang 40

[p. 76]

Anton Ent
Ecclesiastes

Je werpt je op als wijze koning,
een man die namens allen spreekt.
Een zuurpruim ben je, een eigenwijze
kwast wie krachtig zaad ontbreekt.

Je verontreinigt handen niet.
Waarom blaas je hoog van de toren
en moeten alle mensen horen
dat hersenpan rijmt op vergiet?

Veertig keren schreeuw je: lucht,
alles is lucht, ademtocht, ijdelheid,
vluchtig, ijl en zonder zin, een damp
die bij een zuchtje wind verdwijnt.

De ommekeer van water, wind
beleef je als een dreinend kind
dat in motieven op de soepterrine
per se verandering wil zien.

De zon die naar het oosten hijgt,
rivieren die maar zeewaarts stromen
vol weerzin tot de bron te komen,
vermoeien zo dat je daarover zwijgt.

Je werpt je op als filosoof en valt
diep in de put van generaliseren.
Bezeten van hetgeen je mij wilt leren
bewijst het zinloos, zinloos dat je raaskalt.

[p. 77]

 

Niet met mijn zin van het bestaan

 

ben je begaan, maar met je eigen

 

vraag: wat heb ik in godsnaam aan

 

dit ademen dat hijgt naar hijgen?

 

 

 

De mens bezit meer tijd en duur

 

dan zijn hart bevatten kan.

 

Mooi gezegd. Leven is een avontuur,

 

honds voor wie niet katten kan.

 

 

 

Je stelt zon boven duisternis

 

maar scheldt het fel begeerde licht

 

kapot. Het noodlot slaat jou dicht

 

en openingen bieden nooit genot.

 

 

 

‘Zelfmoordenaar springt op kind.’

 

Wat zeg je daar nu van? Beter

 

dat die jongen niet geboren was?

 

Of zing je soms: Gelijk het gras?

 

 

 

Geen woord over ter wille zijn. De ander

 

is bij jou niet in 't geding: waar spelen

 

oogopslag en streling van de huid?

 

Afwezig blijven wees en vreemdeling.

 

 

 

Alsof de zin niet in een ander liggen

 

kan. Jij overziet winst en verlies,

 

je aast erop en blaast ertegen,

 

opwegen tegen, raas je, opwegen tegen!

 

 

 

De tijd van baren, bouwen, spreken,

 

lachen streep je doodleuk weg tegen

 

de tijd van sterven, breken, zwijgen,

 

huilen. Wat blijft er over? roep je uit.

 

 

 

Niets, niets! Alleen in eten, drinken,

 

werken schuilt plezier. Slapen noem

 

je niet. Hiermee verraad je dat je

 

uitgeslapen rekent als een kruidenier.

[p. 78]

 

Verzadigd werp je rijkdom, eer en

 

macht als Durexzakjes in de gracht.

 

Maar armen zuchten poen als heren

 

badinerend over guldens doen.

 

 

 

Iedereen trekt richting dood. Leer

 

ik daar hebreeuwse dialecten voor?

 

Niemand leeft andersom. Natuurlijk

 

wint een rouwfeest van een trouwfeest.

 

 

 

Waarom heb ik jou met geen woord

 

over zuster suïcide gehoord?

 

Wie zich aan het leven stoort

 

grijpt toch gretig een koord?

 

 

 

Wie god bevalt, ontsnapt de hoer.

 

Geen mallemoer snap ik daarvan:

 

Schep ik behagen als ik overweeg

 

niet op haar avances in te gaan?

 

 

 

Wijsheid is het inzicht dat God

 

mij zonder kans op inzicht schiep.

 

Morgen verstaan we meester dood

 

die allen treft in wat bekoort.

 

 

 

Kankerbekje fietst op straat

 

omdat het lopen niet meer gaat.

 

Er waait veel wind in God, er straalt

 

in hem veel zon, ook al hijgt ze

 

 

 

van op naar neer en andersom.

 

Onvermijdelijk is het waaien,

 

schijnen, stromen. Tijdelijk

 

je adem, lichtval, zwaaien.

 

 

 

Je prijst het licht. Inconsequent,

 

tenzij je feest in vrees en beven

 

voor de doodsklap die nooit went,

 

voor een wit en tandeloos gezicht,

[p. 79]

 

een slap geslacht, verloren smaak

 

en geur, een trage tik. Heb je nooit

 

een welgestelde oude baas gezien,

 

gesproken met een wijze oude vrouw?

 

 

 

Je bent nog jong en werpt je eigen

 

angstbeeld op de laatste fase.

 

Je moet je nooit verbazen: een

 

beetje dood wil huisvriend zijn.

 

 

 

Vrolijk sterven kan. Dan barst

 

de kruik bij de bron en het rad

 

bij de put. Stof knarst tussen

 

tanden van archeologen. Knarst.