Maatstaf. Jaargang 38

[p. 54]

Harmen Wind
Carré

Voorwendsel

Zo wellicht denk jij ook -
een zee die tot een spiegel
stolt in stilte. In al je
openingen ga je schuil

en laat mij de drie sleutels
na: alleen verzinsels
maken waarheid houdbaar.
Wat niet wordt gerealiseerd
bederft niet. Wie zich
beheerst, dekt zich in.

Zo ga ik vreemd, een
wandelaar, gearmd met
een lege mantel op een
winterdijk, en neem mijn
intrek in ongerijmdheden,
vindbaarder dan water
in water.

[p. 55]

II Voorbedachten rade

Maar word je gezocht door
je te verbergen? Waar niets
meer te zeggen valt is zwijgen
zinloos. Onder de tafel
zit het vergeten kind.

Men tilt de honger met bon
mots, flest de dorst met flux
de bouche. Achter de franje meent
het dat alles anders is dan het is.
Het is alleen.

Versleten patronen in het
karpet, de stekeblinde benen
van de huisgenoten, hun verheven
stemmen, daarboven gebeurt het:
crisiscentrum, radiocontact,
schijnwerpers in de nacht.

[p. 56]

III Wandeling

De helderheid van een
teruggevonden kattebelletje -
wij roken deze zomeravond opeens
de rivier waarvoor wij hand
in hand stil hielden.

Natuurlijk, de geur van diep
zwart, maar dan als ondertoon
van het verloren woord hoop.
Kristallen, wat groot uitgevallen:
de oever lag er met bazalt bezaaid.

Ik wees op een buizerd toen
je over onze toekomst begon.
Het was een torenvalk. Je zag hem,
losgemaakte hand boven de blik,
niet. Zo hielden wij ieder
ons eigen gezicht.

[p. 57]

IV Geluk

Wie omhoog kijkt stuit op
eindeloosheid. Onze waarneming
beperkt zich tot een ogenblik.
Wij stemmen in met onze nietigheid,
raken elkaar met de lippen aan,

halen uit de eeuwigheid vrolijke
uurtjes, vinden verstrooiing in
gemeenschap. Maar dakloos
is de strelende hand.

Buiten de kom wisselen wij
van gedachten over strekdammen
en waterstanden. Stel dat dan de
hemel niet bestond, hoe onbetekenend
zou dit onderhoud zijn en hoe
uitzichtloos ons lot!