Maatstaf. Jaargang 38

[p. 30]

Jean Pierre Rawie
Gedichten

Tras sí me lleva un triste pensamiento
a morir en las manos de un cuidado,
donde de puro estar escarmentado
he perdido el temor al escarmiento.

De sentir tantas penas no las siento;
estoy de engaños ya desengañado;
mudanzas lloro y nunca me he mudado,
que sólo de estar vivo me arrepiento

Amor no da lugar con sus engaños
a más de ver que en mí ninguno cabe,
que el tiempo no los quiere ni mis daños.

¡Oh pena rigurosa! ¡Oh dolor grave!
que muriendo entre tantos desengaños
siempre me falta alguno que me acabe.

Juan de Tasis, Conde de Villamediana 1582-1622

[p. 31]

 

Verzonken in de somberste gedachten

 

ga ik aan mijn bekommernis te gronde,

 

waar ik onder de schande mijner zonden

 

de schande zelf allengs ben gaan verachten.

 

 

 

Na zoveel smart is smart niet meer bij machte

 

mij door illusies dieper te verwonden;

 

ik heb getrouw slechts ontrouw ondervonden,

 

wat alle levenskracht tot slot ontkrachtte.

 

 

 

Geen drogbeeld heeft de liefde mij gelaten

 

dan dat mij nog geen drogbeeld is gebleven

 

en zelfs de tijd mijn lijden niet mag baten.

 

 

 

Ontgoochelingen staan mij naar het leven,

 

terwijl (o kwelling boven alle mate!)

 

er geen mij de genadeslag wil geven.

[p. 32]

Bevlogen

Ik weet niet zeker of het zwanen waren;
één herfstnacht lang lag machtig het geruis
van duizenden vleugels over mijn huis,
om pas tegen het daglicht te bedaren.

Die hele dag liep ik als uitverkoren,
of ik door engelen was aangeraakt.
Maar hoeveel lege nachten zijn doorwaakt
waarin sindsdien geen wiekslag viel te horen?

Nu moet ik mij weer met de zon verzoenen
en, nooit meer zo bevlogen, wennen aan
het wassen en het slinken van de maan,
het komen en het gaan van de seizoenen.