Maatstaf. Jaargang 38

Max Niematz
Gedichten

Kärntnerstrasse

Van flik en fondant bezie
ik de wondere schalen,
rumpastilles in goudfolie.
Lijn tien rijdt achter
mijn rug weg. Hetgeen maar
zegt: Je hart is zuiver
als een kirschbonbon.

Een truffel op de tong,
en niet meer ommezien.
Voetzetten in de suikerpaden,
nu van verre
een verse tram verlangend
naar ons nadert. Zijn bel
luidt het bederf in.

[p. 64]

Café Votiv

Je moet je extra druk maken.
Zodra in je de koorts heviger
wordt dan die in de koffiehuizen,
zit alles goed.
De lucht in de balg wordt heet.
Uit de hoftuin stijg je op
boven de warmebroodjeszaken.
Wind snijdt door je merg.

De nietigste daad krijgt plots
het kernachtige van de samenhang.
Knoop je jas toe, laat
de bries geen vat op je
krijgen. Duizelen? Goed. Maar
doe het precies, of de grote
elementen overrompelen je.
Achter je krant in café Votiv.

Kraai

Jammer, zeg je, dat de kraai
in het zomerhuis zit, broeder
al-vogel. Anders hadden wij
daar samengelegen, buik
aan buik, in liefdes asylum.

Vleugellam zit hij voor het
raam op zijn galgje, pikkend
naar luis, ongedurig heen
en weer hippend op het
horen van zijn stamgenoten.

De vrijheid zou hem spoedig
noodlottig worden, en wij,
die loeren op net zo'n kans,
ook wij moesten haar bekopen,
op de divan in dierenliefde.