Maatstaf. Jaargang 38

[p. 24]

Anton Ent
Meidoorn

Bij jou begon het ingehouden spreken.
Ik wilde stoppen maar de mond ging door.
Die wou vertrokken uit verlegenheid
de allerdiepste grieven breken,
vooral het loflied op bedrevenheid:
het schoof gemeenschap op de lange baan.
Hoe ik dat voelen kon: in jouw tuinen
groeien toch mijn struiken? Vingers streelden.
Kwam het gezicht al in zijn masker aan?

Wantrouwend zat je stevig overeind.
Eerst ik dan jij, vraag en antwoord allebei.
Dit spel van buitenkant naar binnenzij,
hoog zette ik het in: hartstocht legde mij
gewogen in de schaal. Ik wilde geven
om te nemen: jij claimt, jij wurgt, jij moordt
en hebt mijn stille snikken niet gehoord.
Zitten bleef je als een modepop. Kouwe
kak. Balorig vroeg ik om vertrouwen.

[p. 25]

3

 

Of God bestond. Een vuile invalshoek.

 

De laatste schoonmaak had hem afgezworen.

 

Nu kreeg ik hem weer aan mijn broek.

 

Zweven ging ik met veel moet je horen.

 

Ik loerde naar het overvroom gezicht,

 

de mond die toe wou slaan zodra dit kon,

 

zodra ik over Zijn bestaan begon

 

als kwaad, door speeltuig diabolisch

 

opgeroepen in een flipperapparaat.

Aan deze tafel schampert rode wijn:
hier gaat de haat gepaard met liefde.
Met afgewende ogen ets ik je haarfijn
wat me genadeloos en dieper griefde,
denkend aan het geuren van de kruin,
het striemen van de stam, het vurig slaan.
Wat mij verbindt, is overdag het licht
en duisternis bij nacht: zon tegen maan.
Domineren maar soms onderworpen zijn.

[p. 26]

5

 

Ik ben de tuinman maar mevrouw zaagt om.

 

Dendrologen blijven ongehoord. Waarom

 

hebt u de roze meidoorn wreed vermoord

 

en, indien gezaagd, waarom in hoge bloei?

 

Dat noem ik godgeklaagd geknoei. Razen

 

wil ik, tieren tot je om vergeving vraagt

 

Zenuwachtig trekt mijn dode mond.

 

Ik blaas wat leven in de spieren

 

terwijl mijn ogen grazen langs de grond.

Je rode wangen gloeiden van de walging
waarmee je roze bloesem onderging.
De liefste nam het liefste, zaagde om.
Speelde jij een spel met mij als bruidegom?
De allerhoogste wilde mij verlagen,
de zwaarste straf moet je verdragen:
ik verdwijn en spring in het ravijn
vol dode namen, verkies anonimiteit.
De media berichten je om welke tijd.

[p. 27]

7

 

Je hield het inzicht in bedwang, ik boog

 

met dichte keel voorover, wou vurig

 

weten waarom haat met liefde samenspant.

 

Spijt lag op de loer, mijn trouw bedroog:

 

in dat malse halsje wou ik bijten,

 

je strakgegoten bloes bestrijken.

 

Ik zag mijn moeder lachen toen ze sloeg,

 

begon te huilen. Jij streelde toen je vroeg

 

of ik alles rustig aan je wilde schrijven.

De haat verdween toen vingers streelden.
Vel over been verloor van je aanwezigheid.
Knopen sprongen over de bokalen heen.
De rest liet zich daar raden van je vest.
Je stem bezong de meidoorn, voor de aanleg
van een decadent terras wreed omgelegd.
Goddank was hij ziek, niet te genezen.
Zijn schaduw dekt ons in het warme gras.
Ik voel barmhartigheid in heel je wezen.

[p. 28]

9

 

Je streelde me van kind tot man, bijna

 

genezen, een mens die spreken mag en kan.

 

Jouw macht begrijp ik niet, doden staan

 

weer op, blinden zien en lammen lopen.

 

Gesloten was ik en je praat me open.

 

Haat buig je keurig om tot liefde.

 

Ik lachje toe terwijl ik neer wou slaan

 

de feeks die mij zielsveel griefde,

 

de meidoorn kapte van ons voortbestaan.

Ik voelde deemoed en het deed me goed.
De roos lag bloedend op de gele hoed.
Je bracht me thuis en onderweg verzon
ik hymnen daar de liefde hoog begon,
de auto vol, mijn handen in je schoot,
lachend om het dunne randje van de dood.
De sprong is niet gewaagd. De zon schijnt
ongevraagd want gratie krijgt de overhand.
Er wordt een nieuwe meidoorn aangeplant.