Anne-Claire Vogtschmidt
Ronald Sales
Het was in 1976 in de Spiegeltent op het Museumplein dat ik Ronald Sales voor het eerst ontmoette. Tot mijn stomme verbazing vond ik mezelf een uur na onze kennismaking, in een stevige omhelzing en hevig kussend, terug. Ik weet nog goed dat ik dacht: deze man houdt van vrouwen en kussen kan hij. Nu, tien jaar later, is Ronald een dierbare vriend geworden en kussen wij elkaar nog steeds; op beide wangen nu.
In diezelfde periode leerde ik ook zijn werk kennen; hij had een tentoonstelling bij Galerie Jurka met voornamelijk potloodtekeningen in zwart-wit.
Wat er met potlood allemaal mogelijk is houdt hem ook nu nog steeds bezig. Hij werkt vanuit een idee, niet om de werkelijkheid zo realistisch mogelijk weer te geven, maar om bepaalde aspecten daarvan te analyseren en te benadrukken. De inhoud is essentieel, maar de vorm prevaleert. De nuances tussen zwart-wit worden zorgvuldig opgebouwd vanuit grijzen; Sales werkt laag over laag en zijn tekeningen zijn dan ook enorm arbeidsintensief.
Vroeger had hij nogal wat bedenkingen tegen deze techniek (je krijgt al snel een dood vlak zonder enige diepte) maar een vriend, de drukker Hans Jansen, vond voor zijn probleem een uitstekende oplossing: transparant materiaal met fijne korrel waardoor het effect van zijn tekeningen ook bij de zeefdrukken overkwam. Het leverde een prachtige portfolio op met geheimzinnige prenten die veel te raden overlaten.
Hoewel het tekenen nog steeds de basis vormt, is de kleur een verworvenheid van de laatste jaren, wat een respectabel aantal boeiende zeefdrukken opleverde die meestal kleine oplagen hebben. Sales: ‘Toch is het eindresultaat van mijn werkstukken voor mij bijna altijd teleurstellend. Het is nooit precies wat ik in mijn hoofd had, maar door me op een nieuwe tekening te concentreren is dat gevoel gelukkig niet van lange duur.’
Ik moet onwillekeurig aan zijn relaties met vrouwen denken, maar hou wijselijk mijn mond.
Over het ontstaan van het portfolio vertelt hij het volgende verhaal: op een nacht kwam hij enigszins in his cups zijn slaapkamer binnen en vond op zijn onopgemaakte bed een boek getiteld Bedroefd maar dankbaar. Op dat moment was dat exact zijn gemoedstoestand. Dat beeld leidde tot de serie Bedden, met onder andere titels als: Het vermoeden en De zelfkant van het laken.
Sales: ‘Tenslotte breng je een groot deel van je leven in bed door. Een kwart van je leven gaat onopgemerkt aan je voorbij. Afgezien natuurlijk van aangename zaken zoals het liefdesspel. Erotiek is voor mij niet onbelangrijk en komt daardoor veelvuldig in mijn werk voor. Een ander steeds terugkerend thema is het aantrekken en afstoten. Een bed waarin nét iemand gelegen heeft, een hemd dat nét aan- of uitgetrokken is of wordt. Enig dualisme is me niet vreemd.
Vrouwen houden me bezig. Ik vind ze intrigerend, wonderlijk en soms ontroerend. Ontroerd ben ik door een bijna niet te verwoorden emotie.
Het is vreemd dat ik onbewust aan een verhouding begin waarvan ik bijna zeker weet dat die niet blijvend is. Dat maakt me dan weemoedig en soms gaat dat gevoel zo ver, dat wanneer ik verliefd ben op een vrouw, ik het jammer vind dat het geen man is omdat de kans van verliezen dan niet zou bestaan.
Ik vrees dat dat mijn hele leven zo zal blijven. Niet dat ik het leuk vind, maar het houdt wel
Auteursrechtelijk beschermd
