Maatstaf. Jaargang 34

[p. 53]

Rob Schouten
Gedichten

Zoeker ben ik zeker en ik vind
dat niets het essentiële krachtig speelt,
u wel? Indo tot Kerm, Page tot Pijl;
ook zie ik niet wat de natuur meer biedt
dan de globale indruk zo te horen.
Het bladeren en dwalen dat ik zoek,
als het iets anders is, schrijf dat dan niet.

●

Wat proppen poëzie moeten de deur maar uit,
dedain in een loodgrijze bult. Peuken, kaaskorsten,
prakjes bescheuren zich. Een nieuwsgierige krant
van vorig jaar probeert de nieuwkomers te lezen:
‘Wat proppen poëzie moeten de deur maar uit.’
‘Laat dat!’ schreeuwt overspannen onze dichtkunst, ‘wij
generen ons hier vreselijk!’ Een hond struint langs,
kiest een gerafeld kippebeen. Naar buiten staart
de dichter glazig uit zijn menselijke warmte.
Hem valt de Reinaert in en hij verwerpt die weer.

●

...En niet alleen het hoofd gedachten, ouwe rommel meest,
maar ook steeds handen, rechts een pen en links een sigaret.
Kan zijn dat blauw de hemel drijft, een koopman op de Cuyp
waar schreeuwt en in Tasmanië ze naast elkaar gaan liggen.

Wie het zal zeggen komt niet langer uitentreuren langs.
Ik rook verstandig, als een assegaai de pen gericht
op wat de hersens lullen voor het eigen aangezicht.

[p. 54]

Ziel

voor Annemarie

Ik zou liever een kwaliteitsziel hebben
die ik niet kende; niet dit inruilding
uit mensen die ik maar bekeken heb,
dat het alleen doet als ik ernaar kijk.

Mijn ziel zou ouderwets onzichtbaar zijn
en in mij zitten. Alles wat ik zweeg
en riep zou er duurzaam vervuld van zijn.
Ik zou er niet aan denken haar te wensen.

Zo'n ziel die je nog eens verkopen kunt.