Maatstaf. Jaargang 33

[p. 60]

Ed Leeflang
Gedichten

De boswei

Het knapt uit takken. Je hoort falen
het uurwerk van de muggentijd.
Een bos van hoog en donker hour
omheint de gele heuvels, ronde dalen.
Daarbuiten schampt een oude spoorlijn.
De stoeten appelbomen stijgen
de kammen over. Er stappen
logge kraaien mee naar boven. De pluk
is al voorbij. Vergeten vruchten
stralen, lichtpunten in neerbuigend
denken uit hun stammen.
De jacht zal zijn. De vos is thuis.
De snoeiers ken je niet. Een zon verdwijnt.
Onthoud het ook. Naar kruidige
bladplanten geurden 's nachts je hielen,
de huidige.

[p. 61]

Verdwaalde tijding

Augustus slaapt niet, maar ziet ver.
Onder de pereboom zet je de tafel,
een veldboeket, vlasleeuwenbek,
andoorn en wat voorhanden is.

Zit in de schaduw van de kruin,
daar is het oud, daar werd geschreven.
Een zwevend beest landt op het blad,
de brenger dezes van
een onbeschadigd epigram,
bewaard in wat niet weet
en niet gedeerd door anderszins
een lot dat het omhanden had.

De foto

Jij draalt en drukt niet af;
er moet een boot op, oever is er al.
Ik sta aan de rivier voor wilgenroos.

De krib steekt langs mijn borst
af van een wild begroeide wal, wij wachten
giechelend de botsing van een boeg, verwaaide
haardos, onbekende lichtval.

Achter mijn voorhoofd is een sleep,
het stuurhuis zal mijn oor passeren,
maar nu nog lang niet. Je geduld
tracht dit blauw landschap iets te leren
of mij, maar wat? Ik kijk niet onwelwillend
in de lens. Wolken zijn los en
hersenloos gespreid. Volgens mijn mond
bezie ik mens, licht beamend, half gevleid.

We streken neer hier voor een boterham.
Het schip vaart in de richting van de Rijn.
Zoveel geboorte voor dit samenkwam.
Maar jij wil vrolijker dan toeval zijn.

[p. 62]

Damocles

's Nachts als ik opsta of jij opstaat,
onze bewegingen zijn krom. Ik doe
de bril omlaag en wil als allen
die angst verdragen, naakt,
niet ondergaan waarom.

Wat ik verdring, verdringt nu mij.
In stilte doet het dat. Zo leeg
en helder als het leek gedacht,
hangt het, met al zijn manen in,
lager dan ooit boven de stad.

Houd ik nu meer van je? Is er altijd
sterrelicht, zonlicht, bungelende straf?
Of is dat zwaard al lang gevallen,
sneed het in ieders hoofd
de denker van zijn toekomst af?

De hoge venen

Ik wil ver lopen om de soort te horen zwijgen.
We gingen verend op een vlakte van hoogveen,
vertraagde dansers, tot wij kwamen
tussen de honderden geraamten
van lange bomen, grijs van bot en been,
ontzield tot in hun dunste twijgen.

Hun grote levens hadden zij hier nagelaten,
groeikracht en aard, de mate
van hun geldingsdrang, hun bijgedachten.

Korzeliger dan Egyptenaren, ontsnapte mummies
die hun hevig handelen bewaren
en voortgaan naakt te overnachten,
de dood op hoge gronden te verachten.