Maatstaf. Jaargang 31

[p. 53]

Boudewijn Büch

Vier sluitertijden

geen toestel kent het accessoir
dat dood ophefbaar maakt met ene klik

dus verzin ik
de omgekeerde camera
en droom daguerrotypen na
de werkelijkheid van kwik en chroom
ik speel de Kodak op mijn zoon

[p. 54]

Ter aarde

 

gedichten op de landschapskaart

 

elk gehucht gelegen aan de Dode Zee

 

met legenda wordt verklaard:

 

recht daarboven ligt de Zwarte Zee

 

 

 

het vers als Dodewaard -

 

de jongen kwam uit Kinderdijk -

 

verdronken in de Slotervaart -

 

gevonden aan de Amsteldijk -

 

 

 

o, dit zingen van het Zwartewater,

 

dat Woud van Rijn en Sater,

 

Noordeloos en Loos gedregd,

 

Moordrecht en de Zuilen aan de Vecht.

 

 

 

van Rouwkoop tot aan Wassenaar

 

ligt het kind begraven bij Ter Aar

telefonisch stokt de teller in het hoofdkantoor
we doen weer dingen zonder wederzijds gehoor
ik graaf opnieuw het sterven boven
en dool door de versteende hoven
waar jongens liggen: rij na rij
in een verzande galerij
met het aantoonbaar kwaad.

verdoemd, verdronken zaad
geen spoor van evenwicht

verzongen regelmaat:
het onbewogen kinderlicht

[p. 55]

Ter zee

 

hij zal toch nog wel ergens zijn: een strand

 

waarop dat residu is neergelegd, verzand

 

wellicht, maar voor een chemicus ontleedbaar

 

uit kiezelstof. Hij rijmt formules met elkaar

 

en zegt: ‘Dit is een jongen, genetisch zus en zo’

 

 

 

een genie tussen Biarritz en Bilbao

 

dat met retort en petrischalen

 

in staat is leven uit de dood te halen

 

zodat - de Middag van de Wetenschap -

 

mijn Kind uit het kubieke blauw ontsnapt

 

 

 

volkomen hergeformuleerd

 

tot leven wederkeert

 

 

 

het functioneren van de taal wordt onbeperkt

 

de dichter droomt het lied dat werkt