Maatstaf. Jaargang 31

[p. 47]

Frédéric Bastet

Aegyptiaca

5 gedichten

Zand en de dorre wind en langzamer gaan wij
de oude wegen. Zwijgend verhoor ik
mijn hartslag, zie ik mijn schaduw
slaan over zonverweerde stenen.

Niet om de graven, niet om de doden verstoor ik
die stilte, zoekend in eigen
stenen verleden het enige teken,
in de verstuivingen eenmaal een zwaluw.

Niet in die rotsen zal ik het lezen.
Doof en verzwegen blijft dit verzwijgen
Waar wij ook komen wordt niet gewete
het woord dat in stilte met wind staat geschreven.

[p. 48]

Avond

 

Zo wordt het langzaam uitgelopen

 

tussen de windgerafelde palmen

 

leeg in het stuifzand - hoog in de open

 

hemel vegen vergeelde flarden.

 

 

 

Schrede na schrede, zoals kamelen

 

nadenkelijk lijken met lege ogen

 

steeds evenwijdig aan einder en grens

 

van het licht in bewegingen onbewogen.

 

 

 

Lediggang door het zand en een lauwe

 

lucht met zweet op de klamme, trekkende

 

huid. De dag ontbindt in een drukkende

 

schemer. Kadaver van licht, en een flauwe

 

wind doet de laatste stemmen verdrogen.

Vingers tasten het stuifzand af
op stenen en vinden geheven handen,
offers gebroken en gruis van de scheuren
opengereten in het woestijngraf.

Nog zien wij ogen en stervende kleuren
verblekend als droge papyrusflarden,
vezels van woorden, in pulver verstarde
tekens, de doden een offerande.

Wie het hier brachten, hun naam is verloren.
Wat wij nog weten is mededogen,
wat wij nog lezen een spreuk in vervlogen
vertwijfeling en een vergeefs geboren
liefde.

Dor in het dodelijk rag
van zijn windselen die in een rimpelende hand
vergaan. In de lucht waait een nevel van zand,
geel als het licht van de stervende dag.

[p. 49]

Nijl

 

's Nachts nog al die geluiden en wereldvreemd

 

lees ik het donker af op mijn droomgezichten

 

of ik de lichte tekens vind in de dichte

 

sluike gordijnen waarin nog een schijnsel zweemt.

 

 

 

Half staan de deuren open op het terras.

 

Wolken trekken voorbij aan de maan en ik droom

 

in het water hun schaduw, traag in die richting een stroom

 

naar delta en zee en de vogels van het moeras.

 

 

 

Zo in de mastaba keerden zij terug naar hun tijd,

 

over de grenzen van leven en dood, en ik hoor

 

voeten komen en gaan als hun stemmen teloor,

 

sprekend en zwijgend in zand en vergetelheid.

Diep in het stuwmeer, onbevaren en open,
onder een goddeloos heldere hemel verdronken
zandzeeën ondoorgrondelijk volgelopen,
liggen de dodensteden voor altijd verzonken.

Vogels keren hier niet. In het riet aan de oever
liggen de stenen geel en een roep in de verte
brengt als de wind in het water diepere stilte.
Uit de woestijn waait een nevel van stuifzand over.

Achter mij weet ik de tempel, de rotshoge beelden
verzaagd en gebarsten. Heidenen komen en gaan,
weten niet wat zij zien, leggen het vast in hun blinde
eigengeloof tot een hoeksteen van eigenwaan.

Lichtende horizon waar ik zeilen zoek -
leeg is de ruimte als voor het begin. In de golven,
een bittermeer, wordt het onleesbare uitgeschreven
en voorgoed verzwegen diep in dit dodenboek.