Maatstaf. Jaargang 28

[p. 77]

C. Buddingh' Ode aan Louis Paul Boon

We hebben elkaar, Louis, maar een keer of vijf, zes
ontmoet - en toch waren we meteen, die eerste minuut

(in De Bijenkorf, weet je nog?) dikke vrinden.

Vreemd misschien, want wat hebben we alles bij elkaar

gemeen: jij Vlaamse arbeiderszoon,

en ik, typisch Hollands intellectueeltje.
Het socialisme, misschien? Want allebei dromen we
- jij waarschijnlijk vaker dan ik - toch wel van een wereld
waarin geen plaats meer voor privileges is,
maar ook jij zou daar niet graag eerst een rij directeuren

voor tegen de muur willen zetten.

‘Een grote kikvors in een kleine vijver’
hebben ze jou genoemd - en inderdaad:

jij hebt laten zien dat een halve debiel

niet onderdoet voor een Bourgondisch vorst,

voor jou is Marie Antoinette, vergeleken

bij een hoertje uit Aalst maar een muffe, sullige trut,
een held is voor jou niet een man van roemruchte veldslagen,
maar een onaanzienlijk schlemieltje, dat zorgt dat er twee
uur minder gewerkt hoeft te worden, of met gevaar
voor zijn hachje volhouden blijft dat ook een turfsteker

recht heeft op een eigen plee.

[p. 78]

 

Met jou hoef je niet over literatuur te praten,

 

over syntax of stijl - voor jou telt alleen de mens:

 

jij had een broertje van Brecht kunnen zijn,

 

alleen heeft de partij voor jou nooit gelijk,

 

want partij wil al zeggen: tactiek, strategie

 

en onder dat mom zijn tienduizenden fijngemalen:

 

gewoon pionnetjes, weet je, die moesten worden geofferd

 

om ergens anders de grote slag te slaan:

 

ja, ‘ammehoela’ zeggen wij hier in Dordt,

 

wij weten, Louis, wat dat zeggen wil: pionnetjes:

 

pakhuizen vol prikkeldraad.

 

 

 

En toch: wat zou het mooi zijn, die wereld van jou:

 

alleen maar Brigitte Bardots en Marilyn Monroes,

 

erotiek besprenkeld met whisky-cola,

 

tengere jongetjes voetballend onder

 

waanzinnig wuivende appelbloesem

 

en een kleine voorzittersraad bestaande uit

 

alle eeuwenlang vertrapten van het dorp.

 

Want wat moeten we, Louis, nog met steden - in steden

 

worden enkel welvaartsrobots uitgebroed

 

en God beware ons als de revolutie

 

uit de tweede huisjes moet komen.

[p. 79]

 

Jij hebt Vlaanderen harder geschopt dan Vlaanderen jou

 

gevolg: dat je nu weer de grootste moeite hebt

 

om de hh pastoors, die je tot voor kort

 

het liefst op de brandstapel hadden gesmeten

 

van je lijf en buiten de deur te houden.

 

Want dat, Louis, is de ironie: als je in

 

een beerput begint te rakelen blijken na een tijdje

 

juist degenen die er hun stront in loosden plots

 

op de bres te staan voor het betere loodgieterswerk

 

en als je niet oppast bepalen ze ook nog wel even

 

wie de rioleringen legt.

 

 

 

Geen wonder dat je het af en toe niet meer ziet zitten,

 

nu worden je van alle kanten schatten beloofd,

 

maar toen je die paar duizend frank nodig had

 

die net alle verschil zouden hebben gemaakt

 

kon je weer een voorgevel gaan schilderen.

 

Toch: bijna zestig boeken heb je geschreven,

 

maskers afgerukt en een identiteit geschonken

 

aan wat half je volk het liefst naamloos gelaten had.

 

Ik zie je kleinzoon fietsen, hand in hand

 

met kleine Eva uit de Kromme Bijlstraat.

 

Had jij echt dan nog meer verlangd?

 

1976