Maatstaf. Jaargang 28

[p. 12]

Rob Schouten Gedichten

Otia regalia

Gevierd als vorst in zijn verdeelde rijk
en, 's nachts, bordelen met zijn beeldenaren
- daarmee vergeldt hij hen hun huldeblijk -
laat hij ze hem bastaarden baren
zoveel ze kunnen, allen hem gelijk,
en hem vergeten voor medeminnaren.

Voor het paleis komen ze in een drom
hem hun afhanklijkheid betonen
te midden van hun identieke zonen.
De klant is koning in zijn vorstendom,
maar op de troon staat een te hoge som
voor al de hunkerende vrouwspersonen
die hij dan ziet, maar meer nog weet te wonen,
en die zich 's nachts vergissen in zijn mom.

[p. 13]

Koningin van de nacht

Zij zetelt op haar troon en wuift gastvrij
naar de restanten van het défilé.
Een late onderdaan trekt steels voorbij
en gluurt naar hare majesteit privé.

Het is al vroeg, maar haar gelaat, krijtwit,
met wallen opgescheept, licht even op:
een schim die peilt hoelang zij daar al zit
schiet langs. Het zit er al weer bijna op.

Ze hoopt nog op een Oosters principaal
of op een kanselier op nachtreces,
en oefent alvast in de vreemde taal.
Geen komt; dan schrijdt ze stram van het bordes
en voegt zich buiten bij haar heer gemaal,
die juist terug is van zijn schatkistles.

[p. 14]

Geen adventist

Chokma. Hét bijbels spel voor na de preek
bezorgde me veel interessante weetjes.
De zoons van Eli. Twaalf kleine profeetjes.
En een gepast besluiten van de week.

De eerste keer wist ik niet veel, zo bleek,
maar na wat sabbats ging het wel zo'n beetje.
Hofni en Pinehas. Die twee vergeet je
niet zo gauw als beste van de kweek.

De speeldrift werd gewoonlijk aangelengd
met samenzijn, in alle eer en deugd. Gemengd.
Ook ik was vast voor echtgenoot bestemd.
De rok was echter nader dan het hemd.
Ik trouwde niet en werd geen adventist
maar zomaar iemand die er veel van wist.

[p. 15]

Scheveningen, komkommertijd
(naar Valéry Larbaud)

In het cafeetje, fris geboend en ingericht,
hebben we lang Engelse drankjes zitten drinken.
Het was intiem en warm met de gordijnen dicht.
Op het terras stond zeewind met stoelen te klinken.

Als bij een schip of trein het rookcompartiment;
en of ik reisde zo weemoedig was mijn stemming;
ik was volmaakt ontroerd, gelaten en absent;
precies een kleine jongen, stil en vol beklemming,

terwijl rondom ons alles kalm was en heel vredig.
Men deelde aan de bar elkaar geheimen mee.
Wat stelt men weinig voor, wat is men onvolledig,
op zulke avonden, gezeten naast de zee!

[p. 16]

De heengaande nar

Hij speelde met zijn kolf van elpenbeen,
de laatste geste van een rouwend hof,
en in zijn hoofd tuitte de stille lof
nog van de oude vorst. Maar die ging heen.

Mijn goede vriend, dacht hij, dat ik niet ween
vermaakt je nu niet meer als willens grof.
Toen weende hij en constateerde dof:
Voortaan heb ik het rijk voor mij alleen.

Daarna nam hij zijn attributen op,
en daarmee buitelend over zijn kop
ging hij de lange lege gangen door,
naar buiten, naar de binnenplaats, en voor
de gevel aan de spijlen van het hek
hing hij zich op, en trok een laatste bek.