Maatstaf. Jaargang 28

[p. 52]

René Hamers Maaskreeft

De glazen doos, als eerste nummer na de pauze,
staat op het toneel. Wie goed kijkt ziet ledematen
en ook iets van een romp. Het hoofd lijkt weggelaten.
Dan wringt zich iets eruit; een aarzelend applaus

klinkt op. Het is niet te geloven, totdat er
even later naast het kistje een hele man staat.
Zo hoorde ik, en dat is geen theater, vertellen
van een maaskreeft en hoe die kan vervellen.

Niet uit een doos, maar uit zijn eigen huid
kruipt die, kompleet met elke spriet
en is tenslotte twee. Daarbij weet men niet
of het één het beest is dat men ziet

en het andere de lege vorm. Totdat men met een tak
ertegen tikt. Dan geeft het één een hol geluid,
het andere gaat bewegen. O, uit
zijn schaal te komen zonder dat die brak.