Maatstaf. Jaargang 26

[p. 27]

Eva Gerlach Album

I. Familie

Mijn vader was een heer in een ver land.
Hij belde nooit meer op. Hij wou daar blijven.
Ik schreef zijn naam met ballpoint in mijn hand.
(Toen hij mijn vriend was, kon ik nog niet schrijven.)

Ik wist nog hoe hij me op zijn schouders droeg
en hoe ik me vasthield aan zijn grijze benen
en hoe hij zei ‘Ik moet wat van je lenen’
als hij mijn spaarvarken aan stukken sloeg.

[p. 28]

2. Sorremorre

Het kiezelpaadje in de zon, je riep
‘Daar is hij’ en daar kwam hij over het water,
zijn boot voer gaten in het riet, hij liep
met ons naar huis. Iedere avond later.

Mijn enkels hield hij vast en met mijn handen
stijf om zijn voorhoofd zei ik wat ik zag:
een boot met een schuin zeil waar vuur in brandde.
Zijn haar was rood en waaide als een vlag.

[p. 29]

3. Trouwfoto

Zij zit verregend op een hoge stoel
en kijkt de Adox aan met rechte ogen.
Mijn vader houdt haar bij haar ellebogen.
In ijs gevat blijft de champagne koel.

Flitslicht scheert langs haar haar: geknipt en
ligt het als veertjes op haar hoofd te drogen.
Zij lacht verblind. De vogel is gevlogen.
Het erkerraam vertoont een druipend bos.

[p. 30]

4. Bij moeder

Haar schrale nek masseerde ik, 's avonds laat,
tegen de hoofdpijn; met haar losse haren,
die roodverkleurd en dun als spinrag waren,
wreef ik haar knokelige ruggegraat.

'k Moest bij haar blijven; en ik lag te lezen
terwijl zij sliep: de Duizend en Eén Nacht,
avond aan avond, tot zij Khan meebracht
of Achmad, en ik weer alleen kon wezen.

[p. 31]

5. Nadagen

Een huis met kleine luiken, vlak aan zee.
Op de veranda zit een vrouw te staren.
‘Gij hebt mij neergedrukt met Uwe baren.’
De wind brengt haaieëieren voor haar mee.

Zij gaat nog steeds jutten met dood tij.
Kalfsleren pumps over de natte stenen,
Rodier omhooggesjord tussen haar benen.
De witste jacobsschelpen zijn voor mij.