Maatstaf. Jaargang 24

[p. 15]

Voor mevrouw Ofiti van Frans Pannekoek alias Bullie van der Knaak

Brullend, krijschend, wenend
in opaas slagschip gezeten
zag ik jou daar op 5 Mei, dobberend
op zeer dure, doch uiterst ondrinkbare
wijnen; badend, zwetend, klagend ende
vermakend treurig, vierend, de eeuwige;
het slachtveld van al wat leeft ende
sterven moet in opaas bed; ja
(Mie, Mie een tijger pak'm).
Versprekende bevlekte geslachten, verloren
tuinen, spinnende geslagen poezen en begraven
vele, vele vaders edoch:
ik ben geen wees nog, mijn leed is kleiner
en onbeschonkener. En de velen, die je
leven hebt geschonken in onbedaarlijk lachen;
stampvoetend, in tweehonderd ongepoetste laarsjes
over je haar ruischend als geheimzinnige rietpluimen
over je opgeblazen, roze aangezicht
wilde ik niets zeggen; tovenares met wonderschone,
ingewalde, groene, je reeds verlatende ogen;
tuimelend, doorzichtig als evenzovele nachtvlinders
stukgeslagen op splintervrije voorruiten.

Je verkleurde postzegel, gescheurd uit een
groot onkreukbaar blad, allang geveild, meegenomen
door goering of anderszins oostgeboren tuig:
en jij, gehuld in rode, atoomvrije malloot
waaruit nog juist wat schaamhaar piepte.
Nooit laat om te lachen; maar nu het sterven de
over-hand begint te nemen en vlinders ende vogels
zo gillend ter aarde storten, bij reeds door varkens
omwoelde parken: wilde ik; je bijna niet meer
herkende vriend Bullie, nogmaals tot U spreken
nu Gij nog levend als een bromtol zonder zweepslag

[p. 16]

 

of stoot, aangedreven wordt gehouden op drijfzand

 

uit het dorpje wat Jerez heet.

 

 

 

Het is wellicht nu halfzes in de ochtend en de

 

dichter slaapt in vel van ongewassen honden

 

terwijl zij vroeger op dit uur stoffen zuigde

 

op andere, nevelige ochtenden in overtollige

 

ongeverfde paleizen.

 

Liefste mevrouw: op deze melkgevende groene vlaktes

 

waarop ik allang niet meer huis; moet ik Uw doorschijnende

 

rafels zien breken en vertrappen terwijl ik machteloos

 

toekijk, omdat Uw flessen Huisgif U levend verwoesten?

 

Als U dus, eenmaal aangekomen in de

 

plaggenhutten waar vaders wonen, het minderjarig,

 

mogelijk nog geurig zaad langs Uwe niet meer

 

maar nog schuifelende benen struint, en

 

waarvan geen wisselgeld meer wordt teruggezonden,

 

terwijl hier nog de fazanten roepen en de voertuigen

 

op stal hun laatste restje haver eten voordat zij,

 

trappelend en snuivend wederom deze stille en benevelde

 

wereld zullen bevuilen, razend, rokend.

 

Wij, begaafde mollen of anderszins blinde,

 

gepuiste sjofeurs; geniën, die wij zijn;

 

jij, die de dood reeds voor jaren verdronken hebt;

 

een autoband in overvolle zwembaden, ziende hem eronder

 

te houden, terwijl toeschouwers, lachend,

 

op de kant in geverfde onderbroeken in

 

schuin gemarkiezeerde ligstoelen, het Gooise Geteisem

 

van heden; hoererend tv volk, ja, die verdringen

 

langzaam de nu nog maar laag vliegende, krijsende

 

fazanten, geheime oneetbare, opgezette plumeau's.

 

Achter deze groene vlakte waar kuil en hol

 

dezelfde zijn en waar jij zult wonen achter glazen en bevroren

 

tralieruiten, ingemetselde westerveldse rookpluimen

 

stuur mij van daar eens een klein briefje

 

waarop vermeld staat: ik vergeet je niet, ook al zijn wij ver.

 

 

 

10 mei 1976