Maatstaf. Jaargang 22

[p. 53]

R.A. Basart Gedichten

Nacht in het gasthuis

Uit dromen dat je wakker wordt
en stappen hoort die niet voorbijgaan
(je kunt niet meer ontkomen maar
je weet nog niet waaraan)

ontwaak je in een ijz'ren bed.
Je klemt je aan de spijlen vast
tot je opeens proeft hoe het roest
dat door de verflaag breekt

je lippen heeft bereikt.

De vreemdeling zeker

Geen donk're nacht maar late middag,
watergrijs; het licht is bijna op. Nauw
zichtbaar valt een meeuw horizontaal
mijn raam voorbij, en dan wordt er

gebeld - en in het duister onder aan
de trap staat hij, een oude schooltas
openend als hij naar boven gaat en
vraagt of ik belang stel in de bijbel.

[p. 54]

Zelfportret als hond

De hond heeft geen nut,
dat weet hij.
Zijn leven is een onhandige smoes
die ras heet - of trouw
als hij niet in de mode is.
Met oren op de groei haast hij
zich zorgelijk van geur naar geur,
niet wetend of hij hoofdpijn heeft
of nadenkt.

Mater dolorosa

Alle dagen voer een slof vol tranen
door het huis: zij kuiste schreiend elke
kamer tot het stof tot stof teruggedrongen
was: een onbegonnen werk dat dagelijks

voltooid werd. Wanneer ze jammerend
de vaat deed, stond ik stil de goot-
steen leeg te eten, peinzend:
Wat een goedheid! Wat een leed!

al denk ik nu vaak: was 't wel
huilen wat ik zag, of zong ze samen
met de zuiger? En zwaaide ze me
sochtends uit, of zeemde ze de ruiten?