Maatstaf. Jaargang 19

[p. 215]

a. roland holst
ontwaakt

Vroeg wakker de overnacht gevallen sneeuw
des levens tot den einder toe te ontwaren
is zalig en is doodstil.

Met een geeuw

ontstijgt de geest het vlees en evenaren
de leden en hun lusten overweer
elkaar in de zich rekkende gestalte
des mensen; niets ter wereld komt die eer
te na; zoo begint midden in de volte
het leven weer van voor af aan: het paard
hinnikt, de zeemeeuw krijst en de weerwolven
huilen luid - nergens kan het sterven meer
de dood kleineeren: boven de vloedgolven
hangt de zeearend in de wijde slag
der eigen vleugels - alom is het wonder
weer openbaar en daagt weer de eerste dag.
Wie zoo ontwaakt ontwaart het onverwonderd