Maatstaf. Jaargang 18

[p. 500]

jacques waterman
gedichten

aan janet

Wanneer ik destijds uitging
Hield ik in mijn Chevrolet
De autozetel naast mij
Voor jou, Janet, onbezet.

Ging ons gezelschap eten
Na al dit autogerij
Dan zette men op de tafel
Bord en bestek voor je bij.

Mijn vrienden vonden ‘t vreemd wel
Maar ook wel amusant
Zij zagen nooit in die lege stoel
Een teken aan de wand.

Nu zit ik alleen in mijn woning
Met nieuwe meubels vol.
Waarom, als ik tegen de muur tik,
Klinken de wanden zo hol?

[p. 501]

de tuinen

De tuinen strekken zich als smalle schanden,
Het lijken wel roofdieren, die op regendagen,
Schoon vastgeketend aan de achterkant der panden,
Bespringen hen, die zich nabij hen wagen.
Tussen het natte groen klinkt leugentaal
En het gekweel van een nonsensverhaal;
't Is goed, dat in de vroegste jaargetijden
Een blik naar buiten nog valt te vermijden.

Maar in het herfstgetij begon een tuin te loeien
De hulst bedreigde ons met scherpe stekels
Alsof met besjes rood zij ons wilde besproeien
En hief zich tot het raam als zoveel ‘Mene Tekels’;
Ik wierp een blik op 't natte rode pad,
Dat in een blinde muur zijn einde had,
Begroeid met klimop waar in d' oorlogsjaren
De vogelen der buurt genesteld waren.

Ik snoof de geur nog op, woof tot besluit,
Me afwendend van wat achter mij lag,
De hele scène met gepaste achting uit,
Meed voortaan tuinen, ... liggend op die dag,
Terwijl winden hun struikpartijen streelden,
Parallel als Nínevé's leeuwenbeelden
Lagen aan de ingang van het mausoleum,
In het toekomstige volkstuinmuseum.