Maatstaf. Jaargang 17

[p. 369]

[Nummer 7]

laurens vancrevel
lafcadio in biskra, kwart voor zes

si gide...

Tot waar is hij, Lafcadio, gekomen met de tijd?

Vermoeid door het geweld van zijn intense schaduw
die voor hem uit ging naar de bron van de oase
waar hij een antwoord zocht voor de verborgen zinnen
die zijn te smalle lippen hadden afgetast
rook hij begerig in de nauwe straten de wilde geur
van bitter zaad en bloedrode granaten;

verblind zag hij dat hier ook Melmoth werd verwacht en
wiste in een vlaag van koorts zijn eigen bleke
naam weg van het bord, maar voor hij vluchten kon
verscheen de koning van het leven voor hem, vermomd
de waarheid aan zijn pink de zon rood bloeiend in zijn knoopsgat;

met een herleefd verlangen dacht hij nu opnieuw
zijn spiegelbeeld te zien in de onsterflijke ogen
en wachtte op het bloed van Melmoth's mond;

niets dan een sfinx met losse lippen kaatste terug,
Lafcadio verleden tijd, een zoet bederf kwam op zijn tong
zijn schaduw was aan flarden;

gejaagd omgaf hij zich

met schaamte en berouw en braakte zijn gevoelens uit

[p. 370]

 

worstelde om de zo harde leer van het hartstochtelijk geweld

 

te overwinnen zijn tranen drogend aan de sluiers van

 

de vrouwen;

 

 

 

sneeuw bedekte het granatenhuis

 

waar Melmoth eeuwig sterven kon, zijn lieve lijf

 

doorboord met pijlen.