Maatstaf. Jaargang 16

[p. 483]

hans van de waarsenburg
[gedichten]

on the road again (31-12)

gevoelige hoofden brengen in hun
voortdurende oorlogen muziek
nemen geen wapens op
en kennen het teveel van ieder lijk;

in de seizoenen lopen zij bij elkaar
en schrijven powezie;

in de seizoenen praten zij zich plat
prediken de vrede
en maken ruzie met elkaar;

tegen het einde van iedere zomer
staan zij langs de weg met verroeste
zielen in hun hand en spijkers in
de bagage;

de regen schuurt hen plat en achter
hun gordijnen waait de tijd peinzend
terug

met de ogen dicht en het lichaam
in foetus-houding / volkomen gesloten /
maken zij het jaar rond.

[p. 484]

sur place

wanneer het papier in de masjiene zit
en de vingers - schijnbaar ontspannen
als boksers in hun hoek - boven de toetsen
hangen
klapt de muil dicht;

de doewanen / sur place / hebben hun
kontrolerende posities bepaald en weigeren
ondanks de goede bedoeling;
de paal met roodwitte banden blijft
dicht
na diverse paspoorten kaarten van allerlei
kleur en ander bewijsmateriaal te hebben
laten zien
voorzichtig tussen kraaienpoten door manoevrerend
en vriendelijk zeer vriendelijk glimlachend

breken de ogenblikken aan
waarin men een sjekje kan draaien
koffie malen
een flesje bier opentrekken
(etc.)

[p. 485]

direkteur n.n.

uit een dikke sigaar
en knikkebollend op het ritme
dat de sjofeur met zijn
rechtervoet aangeeft
trekt direkteur n.n.
zijn weemoed;

in waarschijnlijk met
dauw bedekt gras
- nauwelijks 14 jaar oud
gesteven en gestreken
maar niet helemaal
crackfree -
beleeft hij opnieuw
het pellen van zijn
eerste perzik

de tong enigszins
naar voren gekomen
beweegt tegen de
achterkant van zijn
onderlip;
door het plotselinge
remmen van de sjofeur
en het vallen van zijn
bovengebit schrikt hij

en meent enkele sekonden
later iets van bloed te proeven.

[p. 486]

de kruidenier,

na tien jaar grutten verdoofd
en astmaties bedlegerig geworden
belt zijn notaris;

wanneer deze met spoed
gekomen is
(in de klok zitten enkele
van de zeven geitjes)
en met beverige hand
de wensen de overblijfselen
noteert

blijkt dat de kruidenier
bloedspuwend en zijn kap
afzettend

nog slechts zijn buik
kan openen;

met wat moeite
kan men konstateren dat
zijn kruis
- zijn wolf -
de pisbuis deerlijk verstopt.