Maatstaf. Jaargang 15

[p. 45]

ellen warmond
groeten uit vietnam en omstreken

1

Een groepje weldoorvoede
en eigenlijk best aardige
jongens (kijkt u even?)
die rijst uitstrooien als het
woord gods
om het daarna zeer stevig
onder hun zolen in de grond te stampen
(ik dacht misschien een nieuwe
manier van zaaien)

maar de kommentator zei
er was in dat dorp meer rijst
dan nodig was voor de bevolking
en dat is verdacht of niet?

de vrouw uit wier handen de mand
met rijst gerukt werd stond
er hulpeloos bij met een lachje
zo hartverscheurend treurig dat
het zweet me uitbrak
(zo'n glimlach is zo oosters zeggen wij
vertederd wreed en westers
zo aan de luxe van de haat voorbij)

[p. 46]

 

maar als je goed oplet kun je

 

het bijna dagelijks zien

 

op telkens andere gezichten

 

het lachen van de leegte

 

dat veelal aan de dood voorafgaat.

[p. 47]

2

Wie nu aait aait al jaren lang
met dezelfde handen
lijken
(heel moeilijk om aan te wennen)

zij die hun ogen niet meer
geloven konden in auschwitz
en zij die het grote licht
zagen in hirosjima
en de naamlozen uit de naamloze
dorpen waar de mensen
smallere oogkassen hebben en soms
rieten punthoeden dragen

en dan toch maar de liefde bedrijven
(bezingen zelfs) alsof het
geen geld kost

geluk is een schuldig bezit
gek genoeg.

[p. 48]

provincie nam ha. kinderen bezoeken hun vader in een noodhospitaal

[p. 49]

3

Vanavond zag ik een man
op schoenen
een man zonder schoenen schoppen
zijn magere rug lag als
een voorwerp in het zand
en niemand keek er naar om

een halfnaakte man vertrapt
door een aangeklede

en miljoenen keken ernaar
dronken koffie rookten zwegen
of zeiden het is weer niks
die TV vanavond